Titel: De nieuwe postbode van Oosterend
Auteur: Astrid Witte
Genre: Roman
Uitgeverij: Ellessy
Publicatiedatum: Mei 2019
Aantal bladzijdes: 180
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Astrid Witte (1981) debuteerde in 2016 met haar jeugdroman Spiegelmeisje. Daarna schreef ze nog twee jeugdboeken (Goed fout en De groepering) en een roman over volwassenen (Hometown).
Achterflap:
De relatie van de Maastrichtse postbode Wiel is pas verbroken en hij heeft het even helemaal gehad met zijn huidige leven. Daarom laat hij zich overplaatsen naar het dorpje Oosterend op Texel, waar hij intrekt bij een oudere mevrouw. Natuurlijk is het leven in een klein dorp compleet anders dan in de hectische stad. Hij moet erg wennen aan de rust en de platte vlaktes in de polder. Ook is het voor hem nieuw dat alle mensen hem kennen en dat je niets kunt doen zonder dat iedereen ervan af weet. Wanneer hij de plaatselijke bakkerij inloopt, wordt hij geholpen door Tessa, een mooie vrouw met opvallend blauwe ogen. Ze hebben een vluchtige affaire die al snel weer door Tessa wordt verbroken. Haar dochtertje Noor heeft haar vader verloren en Tessa wil niet dat ze opnieuw gekwetst wordt. Maar Wiel krijgt Tessa niet uit zijn hoofd. Terwijl hij zich steeds meer geaccepteerd voelt door de hechte gemeenschap, moet hij alles uit de kast trekken om deze ene vrouw voor zich te winnen.
Mijn mening:
In De nieuwe postbode van Oosterend maken we kennis met Wiel, Wiel komt uit Limburg. Na een mislukte relatie besluit hij op Texel, als postbezorger, een nieuw leven te beginnen, zich echter niet realiserend dat een klein gehucht zoals Oosterend een ons kent ons gevoel heeft en je niets kunt doen zonder dat de buren ervan mee genieten, en zelfs niet alleen de buren maar tevens ook het hele dorp. Wat Wiel onderneemt zouden veel mensen ook wel willen maar hebben het lef er niet toe.
Wat deed hij hier? Waarom had hij alles achtergelaten? Soms had je gewoon de behoefte om een onherbergzaam gebied in te lopen, alsmaar rechtdoor zonder om te kijken, steeds verder van de beschaving af, misschien wel voorbij het keerpunt waarop je nog levend zou kunnen terugkeren, omdat je lichaam eenmaal water nodig heeft.
In De nieuwe postbode van Oosterend blijkt maar weer dat het maken van een keuze om uit je huidige situatie weg te gaan als je niet gelukkig meer bent soms de enige juiste keuze is. Als lezer ben je getuige van de vlinders die volop fladderen op Oosterend, ook de onbevangenheid van de kinderen in het kleine gehuchtje zorgen voor een glimlach op mijn gezicht.
Waarom had hij eigenlijk altijd zo’n afstand gevoeld tot kinderen? Omdat ze te direct waren?
Ze waren onbevangen, oordeelden niet, maar constateerden gewoon en namen alles objectief in zich op. Hij kon eigenlijk gewoon zichzelf zijn en hoefde geen rol te spelen, hoefde niet te voldoen aan de verwachtingen van de volwassen wereld.
De schrijfstijl van Astrid Witte is vooral sociaal en herkenbaar te noemen, ze haalt het beste uit haar personages naar boven waardoor je niet anders kunt dan van ze gaan houden. Ze belicht de normale huis-, tuin- en keukensores op een manier waardoor ze toch bijzonder worden, het maakt een gevoel in je los. Geen ingewikkelde toestanden, een kortverhaal waar je lekker een paar uur heerlijk kunt genieten van het leven op een eiland zoals Texel.
Een eiland waar iedereen elkaar kent en iedereen voor elkaar klaar staat, in goede en in slechte tijden.
De nieuwe postbode van Oosterend is een liefdesroman waarbij alles draait om de eenvoudige dingen in het leven die juist het leven zo bijzonder maken, het ultieme huisje- boompje-beestjegevoel.
De nieuwe postbode van Oosterend krijgt van mij 3,5 ster.
