De spanning stijgt….

Een paar weken geleden schreef ik op Facebook dat een productiemaatschappij belangstelling heeft voor mijn boek Waanidee. Hoe is dat eigenlijk zo gekomen? Op zich heel simpel. Er is een boek en volgens de recensies (op een enkeling na, maar ik kan niet iedereen blij maken) een goed boek. De lezers beslissen en ik kan niet anders doen dan afwachten hoe mijn werk wordt ontvangen.
Degenen die het boek hebben gelezen, gaven regelmatig te kennen dat ze de gebeurtenissen voor ogen zagen. Ik begrijp wat ze bedoelen. Hoewel het boek in september twee jaar oud is, zie ik nog steeds de personages alsof ze werkelijk in leven zijn. Een brutaal mens heeft de halve wereld, zegt men en echt, wat een waarheid kan dat zijn.
Er is een boek, van dat boek kan een script worden geschreven. Personages kunnen daadwerkelijk tot leven komen. Ik zag ze voor me, maar vooralsnog was ik de enige.

Een brutaal mens … Dat was de titel van de mail die ik aan NL Film stuurde. Ik heb me daarin voorgesteld, Waanidee gepresenteerd (dat deel van de mail telde hoogstens twaalf zinnen) en een aantal recensies meegestuurd. Op het moment dat ik op verzenden klikte, dacht ik: ‘Karin je bent zo gek als een deur. Dat laatste wijntje had je echt niet moeten nemen. Deze mail gaat onmiddellijk de virtuele prullenbak in’.

Ik kreeg een standaard ontvangstmail terug en de boodschap was duidelijk. Samengevat: Als we er niets in zien, hoor je niets van ons. Duidelijker kan niet. Ik nam nog een wijntje, lachte mezelf uit en ging weer over tot de orde van de dag.

Drie dagen laten ontplofte mijn mailbox. Ik kreeg een mail terug met de mededeling: Wij hebben interesse. Wil je een synopsis van Waanidee sturen? Die avond heb ik een paar glazen Bardolino (overigens een heerlijke Italiaanse rode wijn) in mijn keelgat gemikt, geen oog dichtgedaan en zat ik de volgende dag als een zombie op mijn werkplek.

Een synopsis schrijven … Ik had het al razend druk. Ik werkte aan de tweede redactieronde van mijn nieuwe thriller, ik had nog geen letter van het verhaal voor de LetterRijnbundel (november 2019) op papier staan en er was een leesclub gaande bij LetterRijnSterren.

Ik had A gezegd, B moest erop volgen en ik begon aan de synopsis. Dat viel niet mee. Er gebeurt zoveel in het boek. Hoe pak ik precies die dingen eruit die er werkelijk toe doen en wat versterkt de interesse? Al met al vorderde de synopsis wel en ik hoopte er tijdens mijn vakantieweekje (vorige week) mee klaar te zijn.

Vorige week woensdag kreeg mijn mailbox weer een explosie te verwerken: RE: een brutaal mens … Wij willen het boek lezen.

Waanidee ligt nu in Amsterdam. Iemand gaat het lezen. Iemand gaat beoordelen of het geschikt is om … Geen idee, een serie? Een film?
Mijn voeten staan inmiddels weer stevig op de grond. De kans dat het niets wordt en dat het boek iemand hooguit een paar plezierige leesuurtjes heeft bezorgd en dat het daarbij blijft, is het grootst.

Toch is het een heerlijk gevoel. Een mens moet blijven dromen, nietwaar? En soms … heel soms zijn dromen geen bedrog.

Ik schreef het al eerder, over tot de orde van de dag. Een week vakantie is een prima moment om wat puntjes op de i te zetten. Het manuscript is na de tweede correctieronde retour naar Theo. We hebben een prachtige cover en er worden hele leuke plannen gemaakt voor de presentatie.
Even een stapje terug. Een titel en een passende cover. Dat is een thriller van de bovenste plank. Urenlang heb ik naar foto’s zitten staren en ik wil niet eens weten hoeveel ik er heb gezien. Om depressief van te worden, maar iedere keer weer kijken, zoeken. De perfecte cover is daar ergens.

We hebben hem gevonden. Een cover die staat en ik ben er ontzettend trots op. En … degenen die dit nu lezen, hebben de primeur. De cover en de titel staan in dit blog.