hamleybooks.be
We hadden een heel leuk interview met auteur Esther Boek, Uitgeverij Hamley Books.
Zou je in het kort iets over jezelf kunnen vertellen? Wie is Esther Boek?
Ik ben geboren en getogen in de Brabantse gemeente Uden. Hier werden ook mijn oudste twee kinderen geboren. Nadat ik mijn tweede man leerde kennen verhuisde ik 2003 naar De Betuwe waar mijn jongste zoon geboren werd.
Vanaf dat ik kon lezen deed ik niets liever dan dat. Schrijven echter stond nooit op mijn verlanglijstje. Totdat, door een moeilijke gebeurtenis in mijn privéleven, ik grote nood had aan iets te doen dat me af zou leiden. Toen kwam het schrijven pas op mijn pad.
Geen kind meer was je debuut, dit verhaal was autobiografisch; De perfecte moeder is dat niet, maakte dat het schrijven lastiger? Of was het juist prettig wat meer afstand te hebben?
Meer afstand is prettiger. Geen kind meer is ontstaan vanuit een vorm van rouw. Vanuit afscheid nemen van het leven dat vertrouwd en veilig was en gaan beseffen dat alle drie je kinderen voorgoed beschadigde mensen zullen zijn. Dat is een zwaar en emotioneel proces dat pijn doet en dat tijd nodig heeft. Het boek schrijven hielp om een begin te maken met dit proces maar maakte ook dat het tijd nodig had om geschreven te worden.
Daags na de boekpresentatie van Geen kind meer, lag ik met een zware astma-aanval op de spoedeisende hulp. Dit was het eerste signaal van mijn lichaam dat het genoeg geweest was. Het boek schrijven was een goede therapie maar zorgde ook dat ik het hele gebeuren rondom mijn gezin opnieuw moest doorleven om het goed op te schrijven. Achteraf heb ik geen enkele spijt van het schrijven van mijn debuut maar weet ik ook dat een vaak gevraagd vervolg van dit boek er nooit zal komen.
Tijdens het lezen van De perfecte moeder krijg ik toch het idee dat het verhaal deels uit de realiteit ontstaan is, klopt dit?
Zowel mijn man als ikzelf zijn bekend met werken met kinderen. Mijn man was tot voor kort werkzaam als pedagogisch hulpverlener in een leefgroep voor jongeren en ikzelf werk binnen de jeugdgezondheidszorg. Hoewel aan de basis van De perfecte moeder geen enkele casus uit deze werkvelden heeft gestaan was de inspiratie, helaas, wel onuitputtelijk. Voor een groot deel van de kinderen zijn de situaties zoals in mijn tweede roman keiharde realiteit. Ik hoop dat deze kinderen, door mijn boek, een stem hebben gekregen. Maar ook hoop ik dat voor hun ouders. Want de ouder die met plezier het kind vreselijke dingen aandoet moet ik nog tegen komen.
Door De perfecte moeder, hoop ik dat de lezer misschien net iets eerder dat gezin in de knel gaat herkennen.
Is jouw werk met jongeren in de zorg je drijfveer om te schrijven?
Dit heb ik hierboven al een beetje beschreven. Mijn werk is inderdaad één van mijn drijfveren. Mijn grootste drijfveer echter is het bespreekbaar maken van taboes. Zowel in Geen kind meer als in De perfecte moeder, zijn taboes de rode draad. Ik schop graag tegen heilige huisjes, vind het belangrijk mensen te prikkelen buiten hun comfortzone te kijken. Het schrijven van boeken is daar voor mij het perfecte instrument voor.
Een deel van elk verkocht boek gaat naar De stichting Het vergeten kind, hoe ben je tot dit besluit gekomen?
Elk kind verdient een zorgeloze jeugd. Helaas kan ik daar niet voor zorgen. Wat ik, en wij allemaal samen, wel kunnen doen is een steentje bijdragen om het moeilijke leven van deze kinderen een klein beetje lichter te maken.
Door De perfecte moeder te kopen, kan Stichting Het vergeten Kind, het leven iets zorgelozer maken van kinderen wiens leven verre van zorgeloos is.
Ik kan me zo voorstellen dat je tijdens het schrijfproces van een boek met een heftig onderwerp af en toe afstand moet nemen van het verhaal, lukt je dit? of blijft het verhaal continu door je hoofd spoken?
Het laatste. Maar dat vind ik niet erg. Het kan wel onrustig zijn in mijn hoofd. Toch heb ik dat nodig om het verhaal zo goed mogelijk op papier te krijgen.
Personages zijn tijdens mijn schrijfproces veel meer dan fictieve personen. Ze zijn een onderdeel van mij, net zoiets als vrienden die je niet dagelijks ziet, maar waar je wel veel aan denkt. Zeker wanneer het een periode minder goed met ze gaat.
Hoe ziet jouw schrijfproces eruit? 
Voor mij is het belangrijk minimaal vijf dagen per week aan mijn manuscript te werken. Dat kan een hele dag zijn of een half uur, als ik maar met het verhaal bezig blijf. Zo houd ik feeling met de verhaallijnen. Schrijf ik minder dan ben ik veel tijd kwijt met teruglezen om zelf weer te gaan voelen waar ik mee bezig was. Dat is zonde van mijn tijd maar gaat ook ten koste van de kwaliteit.
Ik ben wel een heel chaotische schrijver. Ik schrijf wat in me opkomt zonder dat ik me druk maak om de chronologische volgorde van het boek. Of, zoals in de perfecte moeder, van de chronologische volgorde van het leven van Nelleke en Helena. Vandaag kan ik schrijven over een periode uit de kindertijd, morgen is mijn personage een jaar of vijftig om overmorgen zomaar haar eerste kalverliefde te beleven.
Wanneer ik denk klaar te zijn print ik alles uit, schrijf hier en daar wat steekwoorden op, kijk of ik nog wat mis, schrijf deze hoofdstukken nog uit en schuif tenslotte net zo lang met al die blaadjes tot ik een boek heb.
Het slaat echt nergens op maar voor mij werkt het.
Wie of wat heeft jou het meest beïnvloed in je leven?
De drama’s of zware periodes in mijn leven hebben mij het meest gevormd. Van de mooie momenten heb ik vooral genoten.
Verder is het leven als een trein. Er stappen mensen in, er stappen mensen uit, andere blijven zitten. En van elke ontmoeting steek je iets op. Soms heel klein en nauwelijks merkbaar. Van andere ontmoetingen leer je meer.
De grootste ommekeer kwam voor mij toen ik, met een zware burn-out in 2001, enkele maanden opgenomen moest worden. Hoewel het een immens zware tijd was kijk ik er met grote dankbaarheid op terug en werd ik een beter uitvoering van mezelf. Die misschien niet iedereen kon waarderen omdat grenzen stellen en me egoïstischer opstellen op zijn tijd, me beter afging daarna. Toch ben ik door deze burn-out ook stukjes van mezelf kwijt geraakt die ik graag had willen behouden. Maar dat is altijd de keerzijde van winst, ergens zit er ook verlies.
Wie is jouw favoriete auteur, en inspireert degene jouw ook tijdens het schrijven of staat dit totaal los van elkaar?
Echt een favoriete auteur heb ik niet. Wat me vooral heeft geïnspireerd is buiten mijn comfortzone te gaan lezen. Voorheen pakte ik voornamelijk boeken van eerder gelezen, en goed bevonden, schrijvers. Maar uiteindelijk beperkt dat je ook. Sinds ik jaren geleden Elly’s choice (nu bookchoice) ontdekte, ging ik ook andere auteurs lezen waardoor ik veel pareltjes gevonden heb.
Waar word jij echt heel blij van?
Een weekend weg met mijn gezin. De zon. Tijd voor mezelf. Chocolade. Thee. Mijn werk met kinderen. Schrijven. Lezen. Goede discussies. Leuke avond met vrienden.
Wat is jouw ultieme manier van ontspannen?
Lezen en op vakantie gaan. Of dat nu twee dagen is of twee weken, dat maakt me niet zoveel uit.
En ik kan heerlijk ontspannen door een weekend helemaal alleen naar een hotel te gaan. Als die chocolade en dat boek dan ook in mijn koffer zitten kom ik compleet zen terug.
Welk recept maak jij graag klaar en zou je ons zeker adviseren ook een keer klaar te maken? met recept graag ?
Geloof me, het beste recept voor een verrukkelijke maaltijd is mij niet te laten koken. Ik kook zelden tot nooit. Ik kan het niet en vind er ook geen bal aan. Als we een personeeluitje hebben waar gekookt moet worden blijf ik thuis. Daar doe ik iedereen een plezier mee want ik wordt er werkelijk bloedchagrijnig van.
Mijn favoriete recept is:
– Water koken
– Theebuiltje vullen met Masala Chai India
– Builtje enkele minuten in het water laten trekken
– Chocolade en boek pakken en dan met theeglas en dekentje in de hoek van de bank gaan zitten met veel kussens waarvan minstens één op je voeten
Als laatste vraag willen we natuurlijk graag weten, wanneer kunnen we je volgende boek verwachten, en welk genre gaat het worden?
In het najaar een roman, als alles loopt zoals bedacht. Deze keer opnieuw een verhaal gebaseerd op feiten.
En ik heb iets zo tofs in mijn hoofd waar ik nog bijna niets over los kan laten. Iets waarvan ik twee weken geleden dacht dat ik nooit zou gaan doen, schrijven voor kinderen. Maar vorige week schoot het in mijn hoofd en ik heb het voorgelegd bij Sandra van Hamley Books en ook zij was enthousiast. Het zaadje is geplant, moet nog even ontkiemen, maar dan komt er echt iets moois aan.
