Titel: Kom je spelen? 
Auteur: M.J. Arlidge
Genre: Thriller
Uitgeverij: Boekerij
Vertaling: Harmien Robroch
Publicatiedatum: april 2019
Aantal bladzijdes: 512
Recensie: Leontine, Danielle, Bianca, Heidi & Yfke
Auteur
M.J. Arlidge schrijft al vijftien jaar voor verschillende Britse crimeseries. Iene Miene Mutte was zijn debuut als thrillerauteur en werd lovend onthaald door pers en publiek. Inmiddels heeft hij al zes boeken geschreven met de intrigerende inspecteur Helen Grace in de hoofdrol, waarvan er al zes bij Boekerij in vertaling verschenen.
Achterflap
Chicago wordt opgeschrikt door de moord op twee jonge twintigers, beiden zijn gruwelijk verminkt. Er wordt al snel gedacht aan een seriemoordenaar. De politie heeft grote moeite om erachter te komen wie de dader is. Hij is berekenend en gaat erg zorgvuldig te werk. Het enige verband tussen de twee moorden is een jonge vrouw, Cassie. Zij beweert dat ze voorafgaand aan de moorden al wist wanneer deze zouden plaatsvinden.
Vanaf het moment dat Adam Brandt Cassie op het politiebureau ontmoet, is hij door haar gefascineerd. Alles wat zij hem vertelt, maakt dat hij twijfelt aan zijn deskundigheid. Dan loopt Cassie naar buiten, knoopt een sjaal voor haar ogen en steekt blind de straat over, dwars door het verkeer. Als hij haar na afloop vraagt waarom ze niet bang was te verongelukken, antwoordt ze: “Omdat jij mij zal doden.’
Onze mening
Yfke: Andere teamleden lazen al eerder Klein klein kleutertje, Wie niet weg is en In de maneschijn, maar voor mij was dit de eerste Arlidge. Ik wist niet precies wat te verwachten, behalve dus een héél goede thriller.
Cover
Leontine: De cover is helemaal in stijl van de andere boeken van Arlidge, met een kinderlijke titel. In dit geval is dat Kom je spelen?
Bianca: Een wat saaie cover waarin alleen de titel er eigenlijk uitspringt. Het is echter de auteur die de aandacht trekt. Aangezien de Helen Grace-serie door mij nog niet helemaal gelezen is, ben ik wel blij met een standalone, daar kan ik dan gelijk in starten zonder het gevoel te krijgen iets gemist te hebben.
Heidi: De cover is er weer eentje die perfect bij de serie die Arlidge al eerder heeft geschreven over Helen Grace past. Al is dit een losstaand deel, je herkent de stijl van de vorige boeken direct. De titel staat in oranje vurige letters op de donkere voorkant, eromheen staan donkere gebouwen die tot in de dreigende lucht reiken. Van de cover straalt de dreiging al af, ik ben echt benieuwd naar het verhaal.
Plot
Danielle: De plot is vanaf het begin wel duidelijk. Kassie heeft een missie die ze koste wat kost moet volbrengen. De opbouw ervan is wel goed uitgewerkt en houdt de vaart in het verhaal.
Bianca: Kom je spelen? bevat maar één verhaallijn, daar rondom heen is wel veel aandacht voor de personages die erbij betrokken zijn. Vooral Adam en zijn vrouw Faith vervullen een belangrijke rol die je emoties triggeren. De persoonlijkheid Cassie maakt dat de auteur af en toe gebruik maakt van aanwijzingen waar hij de lezer geen verantwoording over schuldig is. Dat zorgt ervoor dat de auteur het zichzelf er qua plot soms iets te makkelijk vanaf brengt. Mensen krijgen soms spontaan ingevingen en dat zonder dat er een verklaring voor is.
Heidi: Het verhaal steekt goed in elkaar, al vind ik wel dat Arlidge ditmaal het randje qua geloofwaardigheid op heeft gezocht. Toch weet hij dat randje net niet te overschrijden, waardoor het verhaal overtuigend blijft. De hoofdstukken zijn kort en worden afgewisseld in perspectief, dit zorgt ervoor dat je super vlot door het boek heen leest.
Yfke: Het uitgangspunt is sowieso interessant; wat als er iemand is die van een moord afweet voordat deze plaatsvindt? Er zijn zat zaken waarbij een medium ‘meehielp’ bij een verdwijning of moordonderzoek en waarbij hun bijdrage ronduit twijfelachtig te noemen is, en ik verwachtte bij Kom je spelen? een thriller waarbij de vraag ‘is ze wel of niet helderziend?’ voortdurend rondspookt in de gedachten van de detective die de hoofdrol speelt. Dat is niet het geval en de vraag is eerder ‘wat als het wél echt is, wat doe je dan?’. Waarschijnlijk heeft Arlidge dat wel geschreven met de behulpzame mediums in gedachten, wat ik dan wel weer grappig vind.
Leontine: Kassie is een eenvoudig meisje dat samen met haar moeder woont. Deze werkt drie banen af om de eindjes aan elkaar te knopen. Kassie spijbelt veel en blowt wat af. Dan is er een voorval waarbij Kassie betrokken is. Als de andere persoon later gruwelijk verminkt wordt aangetroffen, zit de politie met de handen in het haar. En dan valt slachtoffer twee, en blijkt dat Kassie het enige verband is. Ze beweert dat ze, door mensen in hun ogen te kijken, kan zien wanneer iemand overlijdt. De politie twijfelt aan deze bewering, maar psycholoog Adam Brandt is gefascineerd door haar verhaal en laat het niet los.
Personages
Bianca: De personages zijn goed uitgewerkt, hun emoties zijn voelbaar. Moet eerlijk bekennen dat ik wel wat moeite heb met Cassie in dit verhaal, zij is op sommige punten een beetje vaag, daar kun je als auteur alle kanten mee op zonder dat je daar verantwoording over af hoeft te leggen. Arlidge is een auteur die buiten een spannend verhaal ook veel aandacht heeft voor de psychologische kant van zijn hoofdpersonen.
Heidi: We maken kennis met forensisch psycholoog Adam Brandt, die alles goed voor elkaar lijkt te hebben, maar of dit echt zo is kun je je afvragen. Dan is er nog het jonge meisje Kassie, met haar kreeg ik tijdens het lezen direct medelijden, want ze heeft het best zwaar met haar gave die voor meer last als gemak zorgt. Tot slot is er rechercheur Gabrielle Grey, al deze personages kruisen elkaars pad en komen door de verschillende emoties waarmee ze mee te maken krijgen weer levensecht over.
Yfke: Het antwoord op de vraag ‘wat als het echt is?’, het verhaal, wordt door de ogen van verschillende mensen verteld, waaronder de tiener Kassie, psycholoog Adam, detective Gabrielle, de moordenaar en de verschillende slachtoffers. Doordat de hoofdstukken erg kort zijn en steeds naar een ander personage wordt gesprongen, voelde ik niet echt een band met of verdieping van de personages en bleven ze voor mij nogal vlak aanvoelen. Zelfs wanneer de personages dingen meemaken die enorm tragisch en verdrietig zijn, en daarop dieper wordt ingegaan, kan dat me niet echt raken.
Leontine: Kassie en psycholoog Adam zijn de belangrijkste personen in Kom je spelen? Arlidge zorgt ervoor dat de personages langzaamaan meer body krijgen. Beetje bij beetje krijgen we steeds meer puzzelstukjes te verwerken en krijgen we een beeld van deze personen.
Danielle: Kassie is wel een intrigerend personage en houdt het verhaal zeker gaande. Haar gave is op een goede wijze beschreven. De samenwerking met Adam heeft iets aandoenlijks en je hoopt dan ook dat deze twee mensen ervoor gaan zorgen dat de moordenaar zo snel mogelijk gepakt wordt. Het rechercheteam lijkt niet echt goed op elkaar ingespeeld waarbij inspecteur Grey je nogal op je zenuwen kan werken. Toch blijven alle personages een beetje op de oppervlakte ondanks dat er vaak een poging gedaan wordt om er meer diepgang in te brengen.
Schoonheid was belangrijk, maar het was de afbeelding van de waarheid die essentieel was – het moest een afbeelding zijn van iemands karakter.
Spanning
Heidi: Deze thriller is er weer eentje die lekker spannend is. Door de gave van Kassie weet je gewoon dat bepaalde mensen wat boven het hoofd hangt. Ook de jacht op ‘de slager’ zoals de beruchte moordenaar genoemd wordt, is erg spannend. Je wil gewoon weten hoe dit af gaat lopen. En of Kassie alles zo weet voorspellen dat het daadwerkelijk uitkomt. Arlidge is een meester in het mixen van spanning en emotie, daarom houd ik ook zo van zijn thrillers.
Yfke: Een paar gruwelijke moorden en de zoektocht naar de moordenaar, het web dat zich langzamerhand om hem sluit en alles tot een zenuwslopend einde brengt… Zelfs met best originele ingrediënten, zoals een helderziende tiener, kon deze thriller me niet op het puntje van mijn stoel krijgen. Misschien waren het wederom de korte hoofdstukken die het verhaal voor mij de das om deden, maar het kwam voor mij niet veel verder dan thrillerclichés.
Leontine: De spanning is vanaf minuut één voelbaar. We zijn van Arlidge gewend dat zijn boeken pageturners zijn, en ook bij deze verslond ik het ene na het andere hoofdstuk. De angst van Kassie om mensen aan te kijken is zo enorm voelbaar dat allerlei emoties voorbijkwamen. Medelijden, ongeloof (want dat kan toch niet?), maar ook bezorgdheid. Want Kassie wil de slachtoffers waarschuwen. Maar of dat nu zo’n goed idee is?
Danielle: De spanning is zo nu en dan om te snijden maar het ebt ook op sommige momenten weer weg. Dit heeft meer te maken met het feit dat je gewoon zo snel mogelijk wilt weten wie achter deze gruwelijke moorden zit. Dus elke verdere langdurige actie die er niet toe leidt, maakt het verhaal minder spannend.
Bianca: Het is een verhaal wat je continu in spanning houdt, je voelsprieten schieten tijdens het lezen alle kanten op met daar doorheen een zweem van gevoelens die je als lezer maar moeilijk los kunt laten.
Ontknoping
Yfke: De ontknoping van Kom je spelen? had waarschijnlijk heel verrassend moeten zijn, omdat je vrijwel vanaf het begin wordt verteld wat er met Kassie zal gebeuren, maar je het moeilijk kan rijmen met de rest van het verhaal. Hoe moest het dan allemaal samenkomen tot die ontknoping? Voor mij werkte het trucje niet, ik heb het einde zelfs voorspeld (niet dat ik zo helderziend of zelfs maar enigszins goed ben in het raden van eindes, maar ik heb dit bepaalde trucje gewoon al vaker gezien).
Alle losse eindjes worden netjes afgewerkt, maar net als met de rest van het boek lijkt het alsof Arlidge overal aan gedacht heeft maar daardoor (en door zijn stijl van korte hoofdstukjes) gedwongen is alles vrij beknopt te houden.
Leontine: Arlidge voert de spanning flink op naar het einde toe. En hoewel je van tevoren al een beetje weet hoe het af zal lopen, hoop je als lezer toch dat de schrijver een ander einde in gedachten heeft. Het perfecte einde voor een boek als dit.
Danielle: De ontknoping was niet verrassend ook bleef het verder onduidelijk wat nu werkelijk de reden was van al die gruwelijke moorden. Hier had meer uit gehaald kunnen worden, zeker met al de zijsprongen die het verhaal had met betrekking tot de moeder van Kassie of het beroep dat uitgeoefend werd door Adam. Hier is toch wel een beetje te weinig aandacht aan besteed.
Bianca: Ondanks dat ik gedurende het lezen sommige tips tot de ontknoping wel erg makkelijk bedacht vond bleef het tot op het einde retespannend wat er nou daadwerkelijk precies gebeurd was en wie er verantwoordelijk was voor welke daden. Een ontknoping die ik qua spanning niet aan had zien komen maar waarbij verdriet de boventoon voert.
Heidi: Die is uiteraard weer erg spannend. De schrijver zorgt aan het eind voor een extra stroomversnelling qua spanning en je vraagt je echt of dit allemaal nog goed gaat komen.
Schrijfstijl
Leontine: Arlidge staat bekend om zijn ultrakorte hoofdstukken en het verspringen van het perspectief. Dat is bij Kom je spelen? niet anders. Arlidge heeft een gave om je bijna in het boek te trekken. Wegleggen is geen optie meer.
Danielle: De schrijfstijl van Arlidge is snel eenvoudig en prettig om te lezen. Dit verhoogt de snelheid waarbij ongemerkt de 500 pagina’s onder je ogen voorbijschieten. Het blijft boeien ondanks dat het voorspelbare facetten in het verhaal heeft. Mocht je nog nooit iets van hem hebben gelezen dan is dit zeker de moeite waard.
Bianca: De schrijfstijl van Arlidge leest makkelijk, korte hoofdstukken korte zinnen en elk hoofdstuk vanuit een andere persoon geschreven. Dit zorgt ervoor dat je een boek van ruim 500 blz. toch heel snel uitleest.
Heidi: Die is zoals ik van Arlidge gewend ben, beeldend, en meeslepend, het is net of je er zelf bij bent, al moet ik zeggen dat ik blij ben dat dat niet echt het geval is 😉
Yfke: De schrijfstijl van Arlidge vind ik persoonlijk niet heel onderscheidend of bijzonder. Hoofdstukken hebben een kop, midden en staart, alles krijgt netjes een plekje (geen losse eindjes dus), maar meer is het ook niet.
Beoordeling
Danielle: Kom je spelen? is een aangename thriller maar had net iets meer inhoud moeten krijgen bij de ontknoping aangezien het nu enigszins clichématig eindigt . Ik geef Kom je spelen? 4 sterren.
Bianca: Kom je spelen? krijgt van mij 3,5 ster.
Heidi: Ik geef Kom je spelen? 4,5 ster.
Yfke: Van mij krijgt Kom je spelen? net aan 3 sterren. Het is een redelijk verhaal, maar meer ook niet.
Leontine: Hoewel ik de Helen Grace serie heel goed vind, is het ook wel fijn om even iets anders van Arlidge te lezen. En hij heeft mij niet teleurgesteld. Arlidge heeft wat mij betreft een steengoede standalone geschreven. Kom je spelen? komt bij mij zeker in het hoofdstukje “toppers” terecht. Arlidge flikt het toch weer. Van mij mag hij meer standalones als deze schrijven. 5 sterren.
Met de bovenstaande beoordelingen komt de standalone thriller Kom je spelen? van M.J. Arlidge uit op een mooi gemiddelde van 4 sterren.
