De maand april staat in het teken van auteur en actrice Inge Ipenburg. Op 10 april verscheen Moordenaarsstorm, het eerste deel in een tweeluik welke zich afspeelt op Sicilië. Wij mochten Inge interviewen en daar kwam het volgende leuke interview uit voort!
Wie is Inge Ipenburg?
Ai, moeilijk. Iemand die bloednieuwsgierig is, midden in het leven staat en bij wie het woordje ‘Waarom?’ in de genen verankerd zit.
Hoe zou jouw beste vriendin/vriend jou omschrijven?
Ik ben in het gelukkige bezit van veel beste vrienden en vriendinnen, die allemaal ongetwijfeld iets anders zouden zeggen omdat elke vriendschap zijn eigen chemie heeft. Maar over een paar dingen zijn ze het denk ik eens. Ik ben altijd op tijd, (heel irritant), ik ben ongeduldig en ik heb een extreem grote interesse in heel veel verschillende dingen.
Kun je in het kort uitleggen waar Moordenaarsstorm over gaat?
Daar studeer ik al weken op. Ik verlies me steeds in details.
Goed, een nieuwe poging.
Max, een Nederlandse schrijfster die zich teruggetrokken heeft in een Siciliaans dorp vindt op een ochtend een dood meisje op het strand. Een plaatselijk spreekwoord luidt: Als de sirocco waait in juni, sterft een vrouw. Het is juni, de sirocco waait, maar het meisje is duidelijk door mensenhanden om het leven gebracht. Het blijkt geen toeval dat Max haar vindt, want de dood van het meisje en een aantal andere gruwelijke gebeurtenissen die volgen hebben met het verleden van Max te maken. Een verleden waarvoor ze gevlucht is.
Moordenaarsstorm en De mannen vallen is een tweeluik. Hoe ben je tot dit idee gekomen?
Het speelt zich af op Sicilië in 2016. Toen ik de basis voor het verhaal had, realiseerde ik me dat er een enorme olifant in de kamer stond. Dat was de onafgebroken stroom immigranten in die periode. Die gedachte alleen zorgde voor het vervolg. Stel dat die immigranten in dit dorp echt onzichtbaar zijn, hoe zou dat dan komen. En voor ik het wist bestond het verhaal met dezelfde hoofdpersonen uit twee delen.
Waarom schrijf je thrillers (en geen roman/feelgood of anders)?
Ik heb er lang over gedaan om een vorm te vinden om mijn verhalen te vertellen. In 2011 was ik juryvoorzitter van de Gouden Strop en las daardoor extreem veel spannende boeken. Mijn fantasie ging ineens automatisch ook die kant op en: bingo. Het is voor mij de manier om grote verhalen te kunnen vertellen over dilemma’s en misstanden die mij bezig houden zonder dat het moralistische droge kost wordt. En ik hou van puzzelen. Een goed kloppend plot, waarbij iedere actie logisch is, en je elke gedachtegang moet kunnen volgen is een geweldige breinkraker. Heerlijk.
Waar schrijf je het liefst? Schrijf je in stilte of met muziek?
Ik schrijf in stilte. In het voorjaar en najaar trek ik me twee weken terug op een plek waar ik niemand ken. Zo ben ik in het dorp beland waar Moordenaarsstorm zich afspeelt. Ik huur een appartementje van particulieren met als enige eis: Een terras met uitzicht en schaduw. Ik doe ’s ochtends om 7 uur een workout, drink een espresso, ontbijt op mijn terras en zit daar de hele dag te schrijven. Dan ga ik even zwemmen. ’s Avonds drink ik iets op het plein, eet op hetzelfde terras als altijd en observeer. Ik heb een schrift bij me waar ik alles in opschrijf wat ik zie en hoor. Ik leef die weken als toeschouwer. Mijn wereld is de wereld van het verhaal waar ik aan bezig ben. Als ik weer thuis ben, kan ik prima door op alles wat daar is ontstaan. In mijn werkkamer, met mijn laptop. En dan is er ook ruimte voor alle heerlijke afleiding van vrienden e.d. omdat de basis gelegd is.
Je schrijft nooit over gezinnen, maar vooral over zelfstandige vrouwen, wat is de reden daar achter?
Schrijf wat je kent. Er zijn 2.5 miljoen solo levende mensen in Nederland en die zitten echt niet allemaal hartstochtelijk te verlangen naar een partner of kinderen. En ze zijn ook niet allemaal teleurgesteld in de liefde, hebben bindingsangst of wat dan ook. Toch, als ze al in boeken voorkomen, is er altijd iets mis met ze. Weird! Ik moet er in elk interview vragen over beantwoorden en die vragen zijn niet mis.
AD journalist: Ben je gelukkig?
Ik: Ja, zeer.
AD journalist: Maar je bent alleen!!
De dubbele uitroeptekening staat voor de verbijstering in zijn stem.
Ik vind het belangrijk dat het ook een gewoon bestaan kan zijn zonder dat het een onderwerp is. Solo leven is een compleet leven voor me. Een rijk leven met veel vrienden van elke leeftijd. Ik hoor vaak dat mensen jaloers op me zijn. Ik vraag me af hoe vaak mensen met een relatie dat horen.
Wat doe je als je vastzit in een verhaal?
Doorschrijven met gebruikmaking van mijn zintuigen. Geuren, kleuren, smaak, details, dingen die uiteindelijk niet in het verhaal terug hoeven te komen, maar mijn fantasie wel weer op gang brengen. Hoewel, als ik vastloop in het plot, omdat ik weet wat er moet gebeuren, maar geen logische reden kan vinden om iemand op de juiste plek te krijgen, ga ik rondjes lopen in mijn huis. Ergens zit de oplossing, dus ik loop eigenlijk rondjes in mijn geest en peur letterlijk steeds dieper. Achter elke eventuele gedachte zoek ik door.
Hoeveel research doe je?
Wisselend. Googelend naar een handige afgelegen plek vlak bij het dorp uit Moordenaarsstorm stuitte ik op de Abbey die daarin voorkomt. Die bestaat dus echt. Ik heb alle foto’s bekeken, plattegronden, me verdiept in de geschiedenis. Uiteindelijk laat ik dan toch vooral mijn fantasie erop los. Ik ben de Abbey ook niet gaan bekijken, bang dat het mijn verhaal in de weg zou gaan zitten. Dus ik research veel, en laat het daarna los. Maar, als mijn zoekgeschiedenis ergens gedocumenteerd is ben ik absoluut een verdacht persoon. Ik googel heel wat af naar manieren om als gewoon mens aan een wapen te komen, hoe ze werken, of DNA op steen terug te vinden is, hoe je een community begint op het dark web, op welke manier telefoons niet te traceren zijn etc.
Laat je je leiden door je verhaal of ben je iemand die alles van tevoren helemaal uitstippelt en precies weet wanneer wat gaat gebeuren?
Ik weet een beetje bewust. Vaak een beeld, een zin, een idee. Dan begin ik. Tijdens het schrijven leidt het verhaal me. Ik ben nog steeds verbijsterd door de personages die opduiken, de wendingen en details die er zomaar zijn ineens. Fantasie is een groot goed wat ik vol verwondering blijf koesteren.
Bij Moordenaarsstorm wist ik van het begin af aan wie het niet zou overleven. Tijdens het schrijven werd dat personage te belangrijk voor me. Hij heeft het dus wel overleefd.
Hoe moeilijk is het om na het succes van Het gerecht en Een schitterend ongeluk een nieuw boek te schrijven of wordt het misschien juist makkelijker?
Moeilijker, makkelijker, ik weet het niet. Ik dacht na Het gerecht: Hoera, ik heb het gedaan! Eindelijk een boek! Dat had ik me al voorgenomen op mijn 7e. Ik had niet bedacht dat de geest uit de fles was en dat ik nooit meer zou ophouden met schrijven. Dit tweeluik was op zich lastig. De correcties voor deel één doen, en tegelijkertijd deel twee afschrijven. Zorgen dat de boeken onafhankelijk van elkaar te lezen zijn, maar dat lezers van deel één niet doorlopend denken: Ja dat weet ik al. Ik schrijf nu een kort zomerverhaal. Heeeeeerlijk.
Wie (of wat) heeft het meeste invloed op je leven gehad?
Het leven zelf wil ik opschrijven, maar misschien is leren lezen wel het allerbelangrijkste. Daardoor kreeg ik toegang tot de hele wereld.
Wie of wat inspireert je?
Weer het leven zelf. Er is zo ontzettend veel te zien, te horen, mee te maken. Te veel soms voor mijn altijd nieuwsgierige blik.
Je spreekt ook luisterboeken in; mag je zelf de keuze maken wat je voorleest, of word je gevraagd? Hoe werkt dat precies? Hoe moeilijk is het (ik vind het echt een kunst!)?
Nee, je wordt gevraagd. Ik deed op mijn 11e al mee aan voorleeswedstrijden, dus het is leuk om daar nu deels mijn brood mee te verdienen. Alleen dat deed ik voor publiek, nu zit ik in mijn eentje in een hok, voor een laptop met een koptelefoon. Er is geen technicus bij en je geeft met een marker zelf je fouten aan. Ik lees 4 uur achter elkaar en als soms het boek niet is wat je hoopt, dan nog is de kunst om het goed voor te lezen een leuke uitdaging.
Je hebt ook aan toneelstukken geschreven. Zou je je eigen tv-serie willen schrijven?
Er liggen hier en daar bij producenten wat uitgewerkte ideeën van me voor series. Maar ik zou nooit helemaal in mijn up een serie of film willen schrijven. Wel samen met een ervaren scriptschrijver. En, er zijn regelmatig serieuze plannen om een boek of een verhaal van me te verfilmen. Dan wil ik ook niet alleen verantwoordelijk zijn voor het script.
Wat vind je leuker: schrijven of acteren?
Beide even leuk. Ik hou van het solistische van schrijven en ook het feit dat je alles in eigen hand hebt, maar ik word ook innig gelukkig van samenwerken. Gebruik maken van elkaars talent om iets moois te maken. Beide kan magisch zijn.
Welke boeken lees je zelf, wie is je favoriete auteur?
Ik heb niet zo’n duidelijke voorkeur. Ik lees alles van Ian McEwan maar ook Murakami. Nogal verschillend dus. Getob over relaties en somber navelstaren over een moeilijke jeugd boeit me minder. Ik hou van verhalenvertellers.
Vind je dat je ook een boodschap moet overbrengen met je boeken, juist omdat je meer in de media-aandacht staat, of kun je ook gewoon Inge Ipenburg, schrijver zijn?
Ik ben gewoon Inge Ipenburg/schrijver en actrice, maar steek mijn mening nooit onder stoelen of banken. Dat heeft niet zo zeer met die BN’er status te maken, dat is gewoon wie ik ben. Een beetje een zendeling soms. Sta je door mijn boeken even stil bij dillema’s of stemt een ontwikkeling tot nadenken, prima, maar het hoeft niet. Vind je het gewoon een lekker verhaal dan is dat net zo fijn. Want ik ben en blijf een verhalenverteller.
Lees hier ook de column van Inge Ipenburg: over geduld, schuimende slippers en zendingsdrang.
Lees hier meer over Moordenaarsstorm
Plaatjes: Pixabay
Uitgelichte foto: Alexander Roessen
