Titel: Het huis voor ongewenste meisjes
Auteur: Joanna Goodman
Genre: Roman
Uitgeverij: De Fontein
Vertaling: Jan Smit
Publicatiedatum: april 2019
Aantal bladzijdes: 336
Recensie: Bianca
Over de auteur
Joanna Goodman woont met haar man en kinderen in Toronto. Ze verdeelt haar tijd tussen het schrijven van romans en het runnen van een winkel. Achterflap:Quebec, 1950. Als Maggie op haar vijftiende verliefd wordt en zwanger raakt, dwingen haar ouders haar tot adoptie. De rest van haar leven voelt Maggie het gemis. Haar dochtertje Elodie komt in een door nonnen gerund tehuis terecht. Wanneer een nieuwe wet bepaalt dat psychiatrische ziekenhuizen voortaan meer subsidie ontvangen dan weeshuizen, verklaart de kerk de kinderen in haar zorg tot patiënt om dat geld op te strijken. Met één pennenstreek wordt een generatie aan verloren kinderen gecreëerd – en Elodie raakt net als duizenden anderen verloren verstrikt in het systeem.
Mijn mening
Jong en onbevangen geniet Maggie van haar jeugd, ze is actief in het bedrijf van haar vader en proeft van de liefde. Dit mondt helaas uit in een voor haar ouders niet te tolereren zwangerschap en Maggie wordt verbannen uit het gezin. Het is in de jaren ‘50 een schande om ongewenst en alleenstaande tienermoeder te zijn, een ethisch dilemma waar tot op de dag van vandaag bij veel gezinnen nog steeds een taboe op rust. Maggie moet afstand doen van haar dochter Elodie, maar blijft altijd naar haar zoeken, het verlies voelt als een geamputeerd lichaamsdeel.
Ondanks dat Maggie haar leventje redelijk op orde heeft, blijft het gemis van haar dochter altijd knagen, Maggie voelt zich niet gesteund door haar ouders, zij hebben keuzes gemaakt waar ze zelf op de langere termijn de gevolgen niet van inzagen. Dit allemaal met de beste bedoelingen, maar toch…Als je scenes leest waarin de vader of moeder van Maggie koel en afstandelijk reageren voel je de onmacht van Maggie, wat moet dat meisje zich eenzaam gevoeld hebben. Ondertussen wordt de kleine Elodie groter en de leefomgeving waarin zij moet opgroeien is echt bizar. De tehuizen waarin zij verblijft worden gerund door nonnen die alleen maar bezig zijn om zoveel mogelijk geld aan hun “patiënten” te verdienen. Het is schrijnend te lezen dat twee mensen met een bloedband niet de kans krijgen samen te zijn terwijl dat de wens van beiden is en dit allemaal om de schijn naar de buitenwereld op te houden. De tehuizen die in dit verhaal een belangrijke rol spelen bestaan hopelijk niet meer maar het gedwongen afstaan van een kind uit schaamte voor de omgeving is helaas nog een probleem wat zich te vaak voordoet.
Joanna Goodman heeft een roman geschreven waarin de liefde van een moeder voor haar ongeboren kind onaantastbaar is, daar komt niemand tussen. Het is een verhaal wat blijft hangen omdat het zo schrijnend is. De schrijfstijl van Goodman had wat mij betreft hier en daar wel intenser mogen zijn, ik miste soms de diepgang bij emoties van genegenheid waardoor ik geen brok in mijn keel kreeg terwijl het verhaal zich daar zeker voor leent. Een verhaal wat persoonlijk erg dichtbij komt en zeker bevestigt dat ik hopelijk goede keuzes heb gemaakt.
Het huis voor ongewenste meisjes krijgt van mij 3,5 ster.
Bianca
