Titel: Weerzin
Auteur: Bernard Minier
Serie: Martin Servaz #5
Genre: Thriller
Uitgeverij: Xander Uitgevers
Vertaling: Félice Portier
Publicatiedatum: februari 2019
Aantal bladzijdes: 411
Recensie: Bianca
Over de auteur
Bernard Minier (1960) groeide op in de Pyreneeën. Hij werkte als douanebeambte, maar droomde van een bestaan als schrijver. Zijn debuut Een kille rilling werd wereldwijd lovend ontvangen door de pers en verfilmd voor Netflix.
Achterflap
In mei 1993 worden de twee jonge zussen Alice en Amber dood aangetroffen. Gehuld in communiegewaden zijn ze aan boomstammen vastgenageld. Martin Servaz, op dat moment kersvers bij de politie van Toulouse, verdiept zich in de zaak. Al snel stuit zijn onderzoek op de beroemde misdaadauteur Erik Lang: waren Amber en Alice niet fans van de schrijver? De zaak wordt nooit opgelost, maar Servaz kan het niet loslaten…
Op een koude avond in februari 2018 ontdekt schrijver Erik Lang het lichaam van zijn vermoorde vrouw. Verontrustend genoeg is ze, net als Alice en Amber destijds, gekleed in een communiegewaad. Vijfentwintig jaar na de moord op de twee zussen raakt Servaz opnieuw geobsedeerd door het onopgeloste mysterie.
Mijn mening
Weerzin, inmiddels alweer het vijfde deel met Martin Servaz als hoofdpersoon, is een totaal ander verhaal dan de vier voorgaande delen. Minier schittert opnieuw door originaliteit en verrassende wendingen in dit bijzonder spannende verhaal.
Dit keer gaan we terug in de tijd: Servaz’ eerste opdracht als agent is een moord op twee zusjes, vijfentwintig jaar geleden maar nog vers in zijn geheugen. Het heeft hem grotendeels gemaakt tot de agent die hij nu is. Het was een ervaring die hij nooit is vergeten, het handelen van collega’s toentertijd heeft ervoor gezorgd dat hij zijn eigen aanpak heeft gecreëerd. Daarin was geen ruimte voor agressie naar verdachten en zo denkt hij er nog steeds over.
De doden spreken niet. De doden denken niet. De doden treuren niet om de levenden. De doden zijn dood, zo simpel is het. Maar het enige echte graf is de vergetelheid, bedacht Servaz zich.
Als er begin 2018 wederom een moord wordt gepleegd, krijgt Servaz direct een zeer naar onderbuikgevoel dat hem herinnert aan 1993, en inmiddels kan Servaz aardig vertrouwen op zijn eigen gevoel. Dat heeft namelijk al vaak tot goede resultaten geleid.
Het eerste deel van Weerzin is een terugblik op het gebeurde in 1993 waardoor je als lezer een helder beeld krijgt op deze zaak, maar ook bij mij als lezer bekruipt me direct het gevoel dat de zaak toen niet naar behoren is opgelost. Wat dat betreft ken ik Servaz te goed om hieraan te twijfelen.
Vervolgens springt het boek halverwege naar het heden en staat alles in het teken van de vermoorde vrouw van Lang. Lang schrijft lugubere romans, vergelijkbaar met Minier zelf, en beschrijft auteurs als bijzondere mensen met zeer wrede gedachten die soms toch wel de realiteit uit het oog verliezen.
Met woorden kun je iemand gelukkig of heel ongelukkig maken, meeslepen en overtuigen. Woorden wekken emoties op, dat weet elke schrijver, en geven mensen de mogelijkheid om elkaar te beïnvloeden.
Bij het plegen van sommige moorden in Weerzin heeft Minier weer op sublieme wijze gebruik gemaakt van dieren, waardoor de rillingen over je rug lopen. Ik denk niet dat ik dit soort afleveringen op Netflix zou kunnen kijken.
Minier weet mij als lezer wederom enorm te verrassen met een ontknoping die zijn weerga niet kent. Hij weet de lezer op meerdere fronten te verbazen door gebruik te maken van zowel een ethische als een lugubere kant, met daarbij gelijk de wens op een vervolg. Ik ben Servaz nog steeds niet beu, verre van dat zelfs. De verhalen die Minier schrijft zijn zo afwisselend, hebben psychische diepgang en bevatten lugubere en spannende elementen waardoor ik er waarschijnlijk nooit genoeg van zal krijgen. Hij heeft een schrijfstijl die je van de eerste tot de laatste bladzijde in het verhaal zuigt en waarbij hij tevens veel aandacht besteedt aan de uitwerking van zowel de personages als de omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Dit geeft de lezer het gevoel dat je lijfelijk aanwezig bent en de personages persoonlijk kent.
Leesplezier: 5
Originaliteit: 5
Plot: 5
Psychologie: 5
Schrijfstijl: 5
Spanning: 5
Weerzin krijgt van mij dik verdiend 5 sterren!
Bianca
