We hadden Heleen ven der Kemp gevraagd of ze het leuk zou vinden om 
een blogje te schrijven voor de website, in het kader van Auteur van de maand. Nou, dat leek haar ontzettend leuk! Ze zou een stukje schrijven over haar belevenissen op Het Boekenbal… Dit werd uiteindelijk een stukje over Het Boekenbal waar ze niet naartoe ging. Een heerlijk stuk om te lezen!
Het boekenbal waar ik niet naartoe ging
De kaart was er, de jurk en killer heels. Maar ik was er niet. Hoe dat kwam lees je hier.
Het begon vorig jaar. Eindelijk had ik mijn nieuwe boek ‘Voor de meisjes’ onder controle, in de tang. Het verhaal ging tijden alle kanten op, belandde afgelopen zomer bijna in de prullenbak, kwam er weer uit en werd prachtig. Toen ik de laatste punt zette, dacht ik: en nu moet ik weer naar het boekenbal! Om dit zwierend te vieren. Dus ik meldde me aan bij mijn lieve uitgeefster.
Als er een kaart over is, dan wil ik ‘m graag. Echt!
En dat lukte zowaar. De voorpret kon beginnen. Ik scoorde een prachtige kanten zwarte jurk en pumps op The Next Closet (een aanrader dames, een hele verslavende aanrader. Of afrader dan eigenlijk).
Maar in de aanloop begonnen de scheurtjes te ontstaan. Dat feest met mijn vriendinnen in Nijmegen. Hmm, dat was de 23ste, de avond en nacht na het bal. En toen de brief: hoera! Zoon mag afzwemmen voor C, ook de 23ste om 08.00 ‘s ochtends in Diemen. Juist, je snapt ‘m al. De ochtend ná het bal. En dan was daar ook nog dat afschuwelijke moment in Utrecht. was dat bal niet ook nog eens gevaarlijk? Want in Amsterdam? In het centrum, veel mensen bij elkaar? Mijn thrillerbrein sloeg op hol ook al werd ik door iedereen in mijn omgeving als volslagen idioot bestempeld. En nog was ik stoer, vast voornemens te gaan. Ik moest en ik zou. Ik nam de maandag na het bal (de dag dat ik dit type) vrij en ik zou ‘in het moment leven’.
Geen gezeik, Van der Kemp.
De dag brak aan. Ik had mijn parttime dag geruild met mijn vriend, die iets had voor zijn werk en idioot vroeg weg moest. Kinderen naar school en toen dacht ik: mooi, tijd om te rennen (want ook dat moet ik van mezelf: de ronde hoep loop rennen op 12 mei, 17 f*cking kilometers). Dat ging prima, maar verkeerde afslag. Net te lang, net te ver. Resultaat: kapot, leeg, pijn. En ineens is daar ook die sluimerende lichte keelpijn. Shit, trachitol kopen.
Vervolgens een hoop geregel, het huis opruimen, kinderen uit school halen, de oudste weer terug, de jongste thuis. Vadertje en moedertje spelen. Vaak. Ook doktertje, mamma. Oke, ook doktertje. Ik had toch keelpijn, dus kom maar door kind. Oudste weer thuis, jongste naar zwemles. Toch nog even werken, dat stuk moet af. Vriend thuis, om iets onbenulligs belanden we in die typische ‘we zijn moe met jonge kinderen ruzie’. De ‘ik doe meer dan jij en dat is niet eerlijk.’
Al bekvechtend heb ik me al afgemeld voor het etentje voorafgaand aan het bal. Want hoe kom ik hier weg in deze huishoudelijke gezinstoestanden, laat stáán in jurk met make-up en op hakken? Maar nog steeds was ik voornemens om strak in de lak om 22.00 uur bij de Schouwburg te staan. Echt! Voor dat zwieren, dat vieren van dat nieuwe boek. Stralend!
En dan zet ik om 19.30 voor het naar-bed-breng-ritueel, waarna ik dan toch echt ga douchen, de tv aan. En zie daar 4 bloedmooie vrouwen aan tafel zitten bij ‘De wereld draait door’. Saskia, Heleen en 2 dames die ik niet ken maar ook heel welbespraakt en knap zijn. Designerjurken, Rob Peetom-haar en maquillage (want het was geen gewone kruidvat make-up). Ik kijk vertwijfeld naar mijn gevlekte joggingbroek, voel aan mijn kroezende haar, slik een paar keer tegen die nare keelpijn en een alomvattend HOE DAN schiet in neon-kleuren flikkerend door mijn systeem.
En in pure paniek app ik om 19.58 af.
Wat. Een. Doos.
O ja hoor, het afzwemmen ging perfect, Bastiaan heeft zijn C. Ik was een frisse, klappende mamma. Mijn avond en nacht in Nijmegen was heel erg leuk, met mijn lieve vriendinnen. Maar toch bleef en blijft het knagen. Waarom zet ik mezelf nou zo klem? Kan dat hoofd niet uit? Wees spontaan, kom uit die comfortzone! Van die bank af! Na vanavond de zondvloed. Leef! (tíkje overdreven, maar je snapt wat ik bedoel). En wat lullig voor mijn uitgeefster en voor die denkbeeldige persoon die wél graag had gewild met die nu volstrekt werkloze en nutteloze kaart!
Dat mezelf afstraffen lukt me uitstekend, maar het fameuze ‘in het moment leven’ dát is daarentegen echt zo gemakkelijk nog niet met een brein als het mijne. En het grappige is, ik vermoed dat voor heel veel schrijvers geldt dat ze ook flink worstelen met zichzelf voordat ze daar staan. Waarschijnlijk zijn er ook meer zoals ik, die het allemaal niet bij elkaar gerijmd kregen om te gaan en als versteend op de bank blijven zitten. Want schrijvers zijn juist vaak introvert, verlegen én superslecht in styling. Op een paar na dan. En die zitten bloedmooi te wezen ‘bij de wereld draait door’.
Ik zeg: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
