Vrijdag 22 maart was het weer tijd voor Het Boekenbal. 
Een jaarlijks evenement welke de aftrap is van De Boekenweek. Mariska Overman mocht hierbij aanwezig zijn en schreef een leuk blogje over haar ervaring met haar eerste Boekenbal. Lees snel verder!
Ik droomde soms van balfeesten bij de Russische adel in de negentiende eeuw, dankzij de boeken van onder andere Dostojewski. Ik zag mezelf al walsen en zwieren, in zo’n prachtige jurk die waarschijnlijk een kwelling was om te dragen, maar dat mocht de pret niet drukken. Toen de uitnodiging kwam om het jaarlijkse boekenbal in de Stadschouwburg in Amsterdam bij te wonen, popten die fantasieën onmiddellijk weer op. Ik ging naar een echt bal!
Als schrijver had ik inmiddels geleerd dat een gepubliceerd boek niet automatisch toegang tot dat beroemde en beruchte bal betekent, ik prijsde mezelf uitermate gelukkig dat ik het mocht gaan meemaken. Dus ging ik op zoek naar een mooie jurk, en liep ik tot aan het moment dat de portier mijn toegangskaartje in ontvangst nam, te zenuwen.
Ik had twee outfits gekocht, zodat ik op de avond zelf in Amsterdam nog kon kiezen (En uiteindelijk heb ik een jurkje gedragen dat ik al drie jaar in de kast had hangen…).
Daarnaast had ik het hele make-up assortiment van mijn dochter meegenomen, en ik was in de ochtend nog naar de kapper geweest. Ik nam het allemaal bloedserieus.
En toen, na een minuut of tien buiten in de rij staan, was ik binnen! Ik kneep mijn man en mezelf, en stuiterde bijna letterlijk de eerste ruimte in waar het lekker druk was. Bij de entree stond een mevrouw met een dienblad vol bubbels, die pikte ik direct even mee. Een glas bedoel ik dan, niet het hele dienblad. Met de bubbels in de hand, struinden we het pand door. Via de trappen waar Mulisch ooit zat, naar de grote zaal, waar een lekker feestje met pompende dansmuziek bezig was: het moederhart van het feest.
Op de dansvloer kwam ik mijn uitgever Ilse tegen, en die tipte me dat in de gangen veel te zien was aan bekende schrijvers. Dus togen we naar de gangen, en inderdaad, daar was minstens zoveel feest als in de grote zaal. Ik denk dat we wel tien keer opnieuw door gangen en over trappen en in kleine zaaltjes gelopen hebben, af en toe met een stop op een genderneutraal toilet (ja, echt).
En ik geef toe, al is het misschien gênant, ik heb regelmatig mijn man aangestoten en gefluisterd: kijk! Daar heb je…. (Vul maar in: Tommy Wieringa, Esther Verhoef, Peter Buwalda, Tim Krabbe, Susan Smit, Sanne Wallis de Vries, Kluun, Hanna Bervoets, Georgina Verbaan, Saskia Noort, Yvonne Kroonenberg, Tim Hoffman, en nog veel meer bekende mensen). Ik werd uiteraard door niemand herkend, behalve door mijn uitgever, en door iemand die ik al kende, maar ik had niet anders verwacht. Het zou me sterk verbaasd hebben als Tommy Wieringa op me afgestapt was, al roepend: Hey Mariska, jij ook hier? 😉
Wat was er veel te zien en te beleven. Een opblaasbare moederschoot waarin je kon hangen en relaxen, en loungen naast Houellebecq (ja, die lag er echt even…).
Tegeltjes, ansichtkaarten en armbandjes: souvenirs waren er ook. Zin in een moeder de vrouw neptatoeage? Ook mogelijk. Smartlappen over moeders? Te horen in afwisseling met muziek van Zootcase en DJ Maestro. Videokunst in de gangen en de trappenhuizen, videokunstkunst in foyers; moeder de vrouw schitterde overal. De uren vlogen voorbij, ik ben gebleven tot de muziek stopte en tot mijn voeten pijn deden van het dansen en rondlopen.
Heb ik oneerbare dingen gezien? Kloppen de wilde verhalen over drank, drugs en orgies? Daar kan ik uiteraard niets over zeggen, want iedereen weet: what happens at the bal, stays at the bal…. 😉
Die avond was ik even dat meisje op het bal. Niet in Rusland, niet in de negentiende eeuw, en niet in zo’n ingewikkelde jurk, maar voor de rest klopte het allemaal. Het was een soort sprookje, een film in het echt. Ik was erbij, ik heb het gezien en meegemaakt, ik heb vijf uur lang genoten. Nu maar hopen dat een volgende keer als ik er mag zijn, mensen elkaar aanstoten en tegen elkaar fluisteren: kijk, daar heb je Mariska Overman! 😉
