Titel: Doodgewoon 
Auteur: Carla Scheepstra
Genre: Fantasy
Uitgeverij: Godijn Publishing
Publicatiedatum: september 2018
Aantal bladzijdes: 300
Recensie: Danielle
Carla Scheepstra woont samen met haar man en dochter in Drenthe. Doodgewoon is haar debuut.
Wat gebeurt er als je overlijdt? Ga je naar een zalig rijk of word je wakker op een koud en kil kerkhof met zombies die zich liever opgestane noemen? Op een plek waar de dood, die een hein wordt genoemd, een oogje in het zeil houdt en problemen oplost. De hein wordt zorgvuldig gekozen door de opgestane en krijgt de titel grafmeester.
Destiel is een zeventienjarige jongen die volop van het leven geniet. De laatste dagen gebeuren er vreemde dingen in zijn leven en hij denkt zelfs dat hij een zombie ziet. Wat hij niet weet, is dat hij een gen heeft dat essentieel is om een Hein te worden. Zonder dat hij het merkt, ondergaat hij een transformatie en wordt hij overvallen door vreemde pijnklachten.
Wanneer hij bij een begraafplaats valt met zijn fiets, maakt hij kennis met de opgestane Ramon. Hierdoor gaat er voor hem een nieuwe wereld open en leert hij een kant van zichzelf kennen die hij liever niet had ontmoet.
Ramon heeft een missie en kan Destiel goed gebruiken, maar Destiel wil alles zo snel mogelijk vergeten…
Wie zegt dat de dood het einde is?
De cover heeft een mooie uitstraling en lokt je meteen naar de inhoud van het verhaal. De vraag is, is er leven na de dood en hoe wordt die dan opgevuld? Dit maakt je nieuwsgierig genoeg om het boek te gaan lezen.
Al snel verplaats je je in het leven rondom de doden. Ramon is als opgestane opzoek naar een nieuwe grafmeester en op het moment dat hij Destiel tegenkomt start zijn missie. Destiel die samen met zijn broer Domien wil genieten van zijn jeugd komt er al snel achter dat hij in bezit is van een soort ‘gave’ waar hij eigenlijk niet op zit te wachten. Zodra hij zijn eerste transformatie heeft gehad, verandert zijn leven en lijkt het erop dat hij ook een aantal vijanden heeft wakker geschud.
Doodgewoon is niet een ‘gewoon’ verhaal en het vergt een beetje inlevingsvermogen om je erin thuis te voelen. Er zit weinig diepgang in de personages en de schrijfstijl is enigszins kinderlijk te noemen. Toch staat er iets op het spel en dat maakt het dat je toch doorleest. De levensbloem moet gevoed worden en bij ’t Stille land blijven.
Op een tafeltje in het midden van de open plek stond de levensbloem. De knop was bruin, de bladeren uitgevallen. Ook de bol had zijn glans en glorie verloren. De bloem en zijn krachten waren verbonden aan de begraafplaats.
Carla Scheepstra heeft een mooie fantasiewereld gecreëerd waarin de liefde tussen verschillende personages tot bloei komt en hopelijk geldt dit ook voor de levensbloem.
Ik geef Doodgewoon 3 sterren.
