Titel: Verloren in Berlijn
Auteur: Marjolijn Uitzinger
Genre: Roman
Uitgeverij: De Geus
Publicatiedatum: oktober 2018
Aantal bladzijdes: 288
Recensie: Yfke
Cover
Het paar kinderschoentjes op deze kaft heeft iets enorm indringends, vast ook aangezet door de delicate stof op de kale, harde ondergrond. Zonder dat je weet waar het boek over gaat, is het voor iedereen duidelijk dat hier iets hartverscheurends is gebeurd. Mooi gekozen afbeelding!
Auteur
Marjolijn Uitzinger (1947) begon haar journalistieke loopbaan in de jaren zeventig als politiek verslaggever voor de Volkskrant en het Vrije Volk, en werkte later als radio-en televisiepresentator voor VARA, AVRO en NOS. In 2006 nam ze afscheid als AVRO-radiopresentator voor Radio1 en vertrok naar Berlijn, waar ze samen met Margriet Brandsma het boek Na de Muur (Balans, 2009) schreef, over Duitsland sinds de val van de Muur.
Uitzinger is een laatbloeier op het gebied van thrillers. De dynamische stad Berlijn en de unieke Duitse geschiedenis vormen de inspiratiebron voor haar misdaadromans. In 2012 verscheen Een fatale primeur, in april 2013 Citytrip Berlijn, in november 2014 De huisgenoot, dat genomineerd werd voor de Gouden Strop 2015 (shortlist) en in februari 2016 De partijgenoot, genomineerd voor de Gouden Strop 2016 (longlist) en de Diamanten Kogel 2016 (shortlist).
(bron tekst: marjolijnuitzinger.nl)
Achterflap
Oost-Duitsland, 1987. Burgers worden bespied, opgepakt, veroordeeld in schijnprocessen. De staat dringt binnen in ieders privéleven. Het pasgeboren kindje van de jonge kapster Valentina wordt weggehaald voordat ze het heeft kunnen zien of aanraken. De volgende dag hoort ze dat de baby is gestorven. De jonge moeder is ontroostbaar.
Meer dan twintig jaar later komt de twijfel. Is haar kind echt dood of hebben de dokters gelogen? Valentina gaat op zoek, maar wordt vermoord voordat ze de waarheid ontdekt. Journaliste Sam Coorenvaar en Andreas, de vader van het kind, nemen haar zoektocht over en stuiten op monsterlijke uitwassen van de heilstaat.
Mijn mening
Tot ik bij een diner met diverse auteurs Marjolijn Uitzinger hoorde praten over haar toekomstige boek (toen nog Het kind van de kapster – inmiddels Verloren in Berlijn) had ik eigenlijk nooit van het fenomeen Zwangsadoptionen in de DDR gehoord (waarbij de pasgeboren kinderen van burgers die de staat als labiel en/of politieke misdadigers beschouwde, ondergebracht werden bij ‘trouwe partijleden’). Ik wist toen al dat ik dit boek wilde lezen, want hoe ondenkbaar en bizar is Zwangsadoptionen? De wreedheid van mensen had voor mij een nieuwe dimensie gekregen.
Een andere reden om dit boek te willen lezen is dat ik eerder van Marjolijn Uitzinger De Partijgenoot las, waar ik niet erg enthousiast over was. Ik ben altijd benieuwd of het een (gebrek aan een) klik is met het boek of met de auteur. Verloren in Berlijn was een veel positievere ervaring, dus kan ik concluderen dat het voor mij echt aan het boek lag.
Wellicht kon ik me beter identificeren met deze personages dan met de politicus uit De Partijgenoot, maar ik vloog als het ware door de pagina’s. Er zit een zeker tempo in het boek dat past bij het verhaal, de verbanden tussen diverse gebeurtenissen en betrokkenen, en de personages.
Het verhaal opent met Valentina in het heden, die op het punt staat de waarheid over het lot van haar kind te ontdekken. In de daaropvolgende hoofdstukken lees je de chronologisch vertelde geschiedenis van Valentina, en hoe Sam Coorenvaar, Kriminalrat Elisabeth Wagner en andere personages hierbij betrokken raken en op zoek gaan naar de moordenaar van Valentina, en haar kind. In het bijzonder Elisabeth Wagner vond ik een fijn personage met een sterk karakter. Ook Sam Coorenvaar, die min of meer per ongeluk in de geschiedenis verzeild raakt en zich er dan in vastbijt om achter de waarheid te komen, maakte indruk. Soms had ik wel graag iets meer emotie gezien, iets meer gevoel onder het oppervlak.
Vooral was het interessant om te zien hoe men in de eenentwintigste eeuw aankijkt tegen de schaduwpraktijken van de toenmalige DDR en hoe de tijd de wonden niet per se heelt, hooguit lichtelijk verdoofd.
Marjolijn Uitzinger heeft met Verloren in Berlijn een meeslepend verhaal geschreven over een onvoorstelbaar fenomeen. Ik heb er niet alleen van genoten maar ook meer opgestoken dan ik had verwacht, zonder dat het ooit aanvoelde als een geschiedenisles.
Spanning: 4
Plot: 4,5
Leesplezier: 4,5
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 5
Psychologie: 4
Mijn tweede ervaring met Marjolijn Uitzinger was een zeer positieve die leidt tot 4,5 ster voor Verloren in Berlijn.
– Yfke
