Titel: Het dodenhuis
Auteur: Sarah Pinborough
Genre: Young Adult
Uitgeverij: Best of YA
Publicatiedatum: april 2018
Aantal bladzijdes: 269
Recensie: Leontine
Cover
De cover vind ik echt prachtig. We zien een deur, deels met tralies met daarboven in rood de titel. Moet dit bloed voorstellen? Ik ben wel getrokken door de cover, dus heel benieuwd naar het verhaal.
Auteur
Sarah Pinborough (1972) is prijswinnend schrijver van boeken en televisieseries, onder meer voor de BBC. Het Engelse manuscript van Wat jij niet ziet werd verkocht na een duizelingwekkende veiling en inmiddels zit ook een film in de pijplijn.
Bron: Hebban
Achterflap
Toby’s leven was heel normaal, tot het overhoop werd gehaald door zoiets simpels als een bloedtest.
Ze brachten hem naar het Dodenhuis, ver weg van de moderne wereld. Daar woont hij nu, samen met de andere zogenaamde Defecten. Ze worden in de gaten gehouden door Moeder en haar verpleegsters, die wachten op een teken van ziekte. Een teken dat het tijd is om naar het sanatorium te gaan.
Niemand komt ooit terug uit het sanatorium.
Toby is graag alleen, om te mijmeren over hoe zijn leven vroeger was en om de angst voor wat er komen gaat zo ver mogelijk weg te stoppen. Maar dan worden er nieuwe Defecten binnen gebracht. Een van hen is Clara, een energiek meisje dat vastbesloten is om haar leven hier niet te laten eindigen. En dat verandert alles.
Mijn mening
Het dodenhuis begint direct in het dodenhuis. Het is een huis voor kinderen met Defecten. De kinderen krijgen les van docenten die totaal geen emotie tonen, krijgen op gezette tijden eten en drinken en voor de rest worden ze aan hun lot overgelaten. Toby slijt zijn tijd door te slapen. Want één ding is zeker: ze komen niet meer uit het huis. Zodra iemand ziek wordt, wordt hij/zij gebracht naar het sanatorium en daar komt niemand van terug.
Het begin is wat donker en droevig, en de vragen voor de lezer stapelen zich op. Wat betekent het als je een Defect hebt? Wat gebeurt er in het sanatorium? Waarom zitten ze daar? En eigenlijk geeft Sarah Pinborough daar geen antwoord op. Toch krijgt de lezer af en toe flarden van de antwoorden mee.
Het tij keert voor Toby als Clara het dodenhuis in komt. Ze sluiten vriendschap en komen erachter dat ze samen een geheim hebben in het huis: ze dwalen ’s nachts door het huis en slapen niet. Dat is het begin van iets moois.
Iedereen sterft.
Hoe je hebt geleefd is wat telt.
Het dodenhuis is een mooi verhaal over vriendschap en ontluikende liefde. Maar met de dood als rauw randje. Want de dood fungeert echt als sluipmoordenaar in dit boek.
Het was mijn eerste kennismaking met Sarah Pinborough. En hoewel ik het een mooi verhaal vind, miste ik wel een stukje spanning in het verhaal. Ook is het plot op sommige momenten een beetje voorspelbaar. Je hebt als lezer al snel een idee hoe het verhaal gaat eindigen.
Ik geef Het dodenhuis 3,5 ster.
Leontine
