Titel: Blauw gras
Auteur: Elly Godijn
Genre: Non-fictie
Uitgever: Godijn Publishing
Publicatiedatum: november 2018
Aantal bladzijdes: 345
Recensie: Bianca
Auteur
Elly Godijn (1971) is geboren in Friesland en nu met haar gezin woonachtig in Hoorn.
Na de vroeg geboorte van haar dochter Lotus besluit ze haar ervaringen op te schrijven en later verschijnt haar debuut Blauw gras.
Achterflap
Blauw gras vertelt het verhaal van een moeder die een meisje krijgt van 700 gram, 15 weken te vroeg geboren en met een slechte levensverwachting. Het verhaal van kracht, hoop, bewustwording en een te bewandelen pad met een gouden randje …
Ze zeggen dat het gras groen is.
Wij lopen op blauw gras.
Lotus weet met “haar ongelofelijke zijn” de medici en de wereld om haar heen te verbazen.
Mijn mening
Blauw gras is het non-fictie verhaal van Elly Godijn die op een aangrijpende manier de vroeggeboorte van haar dochtertje Lotus beschrijft. Lotus is de vijfde zwangerschap van Elly. Ze heeft twee gezonde zonen, Thomas en Yort, en een dochter, Luna. Zoontje Sam is tijdens de zwangerschap overleden.
Ze zeggen dat gras groen is.
Wij lopen op Blauw gras.
Elly heeft haar eigen ervaringen, emoties en belevingen zeer indrukwekkend op papier weten te zetten. Wanneer je kindje met 25 weken geboren wordt zijn de levensverwachtingen zeer laag, maar wat je van Elly leert is dat je altijd hoop moet blijven houden en vertrouwen hebben in jezelf en je kleintje.
De emotionele rollercoaster blijft razen, het gaat op en neer, je wordt alle kanten op geslingerd. Het blijft zeker spannend en iedere keer weer heb ik angst. Angst om te verliezen, angst voor het onzekere. Waarom is angst zoveel sterker dan hoop? Hoop is er zeker, maar het wordt zo snel onderuit geschopt. En ik laat het toe. Ik moet sterker zijn.
Maak keuzes waar je zelf achter staat en waar je een goed gevoel van krijgt. Je leest tussen de regels door ook een duidelijk gevoel van machteloosheid, steeds de keuze moeten maken om bij je kindje in het ziekenhuis te willen of moeten zijn, en aan de andere kant je gezin dat je zo hard nodig heeft.
Het verhaal is in dagboekvorm geschreven, dat maakt het verhaal realistisch. Je leest dat de wereld van een gezin waarin dit gebeurt, drie maanden stil komt te staan. Alles draait om de te vroeg geboren baby en slokt alle tijd en aandacht op. Er is geen ruimte voor anderen. Elly Godijn verwoordt mooi hoe je zo’n drie maanden van je tijd alleen maar met je baby bezig bent terwijl verder alles aan je voorbij gaat. Er is behoefte aan contact met mensen die dichtbij je staan en die je begrijpen.
Het verhaal bevat een kritische noot naar de hulpverleners. De bejegening van cliënten is zo belangrijk, daar kunnen sommigen nog wel iets van leren.
Ook luisteren is van essentieel belang: spring in op de behoefte van cliënten. Wel mooi te lezen dat vooral de positieve inzet van hulpverleners overheerst.
Dit verhaal is niet alleen bestemd voor ouders met een te vroeg geboren kindje en hulpverleners. Elke moeder zal dit verhaal met een lach en een traan verslinden. Het maakt je duidelijk wat een impact een vroeggeboorte op een gezin heeft, maar zeker ook op het kindje zelf en op de hulpverlening.
Een mooi non–fictie verhaal dat van mij 4 sterren krijgt.
Bianca
