Titel: Ik ben je niet vergeten
Auteur: Christina Lauren
Genre: Roman-Feelgood
Uitgever: Xander Uitgevers
Vertaling: Ireen Niessen
Publicatiedatum: november 2018
Aantal bladzijdes: 320
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Beste vriendinnen Christina Hobbs en Lauren Billings schrijven sinds 2009 samen onder de naam Christina Lauren. Ze hebben al meer dan twintig titels op hun naam staan, die allemaal New York Times-bestsellers werden. Hun werk wordt in meer dan dertig landen uitgegeven
Macy Sorensen heeft haar leven goed op orde. Ze staat op het punt te trouwen als ze onverwacht haar eerste en enige echte liefde na jaren weer tegen het lijf loopt. Ooit kon ze met haar vroegere buurjongen Elliot Petropoulos haar diepste geheimen delen. Hij was alles voor haar. Tot die ene noodlottige avond…
Na die avond hebben ze elkaar nooit meer gezien of gesproken. Elliot heeft nooit geweten waarom Macy hem niet meer wilde zien. En hij heeft nooit de kans gekregen zijn kant van het verhaal te vertellen.
Macy heeft zich in al die jaren nooit meer echt zichzelf gevoeld, zoals ze dat bij Elliot kon. Ze verloor in één klap haar geliefde en haar beste vriend. Kunnen Elliot en Macy die gemiste tijd én kansen nog inhalen?
Mijn mening:
Ik ben je niet vergeten is het liefdevolle emotionele verhaal van Macy en Elliot. Ze leren elkaar op zeer jonge leeftijd kennen. Macy maakt op dat moment een rottige tijd door, en dan druk ik het nog licht uit. Elliot is de vriend die haar begrijpt en ze brengen zo veel mogelijk tijd met elkaar door. Ze hebben beiden een enorme passie voor lezen, het zorgt er bij hen net als bij elke lezer voor dat je even alles kunt vergeten en alleen maar geniet van het verhaal waar je op dat moment in verdrinkt. Hun favoriete leesplek is de inloopkast van Macy die is om gebouw tot een soort minibieb, echt geweldig dit!
De vriendschap lijkt langzaam over te gaan in een liefdesrelatie maar helaas verliezen ze elkaar door een samenloop van omstandigheden voor jaren uit het oog. Wanneer ze elkaar elf jaar later per toeval weer tegen het lijf lopen lijkt de tijd stil te hebben gestaan.
Het is niet zo dat mijn hart letterlijk stilstaat, want ik voel het bestaan ervan juist intens, als een denkbeeldige inwendige hand. Mijn hart balt zich samen, komt dan heftig tot leven en stompt me hard van binnenuit.
Dit is helaas niet zo en beiden zeulen de onuitgesproken gebeurtenissen uit het verleden als een zware last op hun schouders mee. Er borrelt continu een stille hoop in mij dat het allemaal goed komt.
De schrijfstijl van deze auteurs is echt bijzonder te noemen. Het verhaal speelt zich wisselend af in het heden en verleden, waarbij je middels het verleden langzaam ontdekt waar het is misgegaan. Je voelt alle emoties die door de hoofdpersonen gieren in je eigen lichaam, je leeft mee, bent betrokken, voelt met momenten medelijden alsof je Macy en Elliot zelf kent.
Een feelgood is in mijn ogen goed te noemen als je zelf de kriebels voelt en meeleeft, dat was van het begin tot het eind het geval.
Ik ben je niet vergeten krijgt van mij 4,5 ster.
Bianca
