Titel: De nachtroos
Auteur: Lucinda Riley
Genre: Roman
Uitgever: Xander Uitgevers
Vertaling: Willemien Werkman
Publicatiedatum: oktober 2018
Aantal bladzijdes: 592
Recensie: Bianca
Auteur:
Lucinda Riley schreef op haar vierentwintigste haar eerste roman. De boeken van Lucinda zijn vertaald in 25 talen en in 36 landen uitgegeven. Riley woont met haar gezin in North Norfolk, Engeland.
Achterflap:
Jaipur, India, 1911. Vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog reist de elfjarige Anahita met de familie van een rijke vriendin mee naar Engeland. Daar ontmoet ze de jonge Donald Astbury, erfgenaam van het prachtige, afgelegen landgoed Astbury, en zijn sluwe moeder. De reis naar Engeland verloopt door deze ontmoeting heel anders dan Anahita ooit had kunnen denken…
Een eeuw later komt actrice Rebecca Bradley voor een nieuwe film naar het inmiddels vervallen landgoed. Ze hoopt daar te kunnen ontsnappen aan de paparazzi en roddels die haar in Amerika achtervolgen. Tijdens het filmen ontmoet ze de Indiase Ari Malik, die naar Astbury is gekomen op zoek naar zijn familiegeschiedenis. Samen ontrafelen ze de duistere geheimen rond Astbury Hall en komen steeds dichter bij de waarheid die decennialang verborgen bleef.
Mijn mening:
Lucinda Riley, bij ons allen bekend vanwege de geweldige Zeven zussen-serie, heeft ook een aantal standalone boeken uitgebracht, en daar is De Nachtroos er een van. Ik was dan ook reuzebenieuwd of ik nou fan ben van de Zeven zussen-serie of van Lucinda Riley als auteur.
Nou, daar hoef ik geen seconde over na te denken: Lucinda Riley is een bijzondere auteur die geweldig goede verhalen kan schrijven, die ik stuk voor stuk verslind vanwege de oprechte gevoelens die erin gelegd worden en, niet te vergeten, de goed doordachte verhaallijnen die steeds ontpoppen tot indrukwekkende eindes.
In De nachtroos lezen we over de zoektocht van Ari Malik naar de wortels van zijn pas overleden oma. Zij heeft hem een zelf geschreven verhaal nagelaten dat aan hem blijft knagen en wanneer hij besluit naar Engeland te gaan, zit je als lezer vastgezogen in een intrigerend verhaal.
We lezen mee in het verhaal van Anahita, dat zich afspeelt na 1911, en ondertussen zijn we aanwezig op het bijzondere landgoed Astbury, waar vreemde dingen gebeuren en gebeurd zijn. Het voelt een beetje als een eng spookachtig kasteel.
Tijdens de aanwezigheid van Ari Malik op Astbury is de aantrekkelijke Rebecca Bradley ook op het landgoed omdat zij de hoofdrol speelt in een nieuwe film. Rebecca is een actrice die tobt met haar persoonlijke sores. Ze stoeit met de publiciteit die haar bekendheid met zich meebrengt.
Onbewust wordt Rebecca mee gezogen in de geheimen die onder de bewoners van Astbury angstvallig verborgen worden gehouden. ‘Doodzwijgen’ lijkt hier de beste term.
Anahita is een sterke persoonlijkheid die zich, ondanks het verschrikkelijke leven wat ze geleid heeft, vooral heeft vastgehouden aan de positieve strohalmen die haar aangereikt zijn. Een bijzonder indrukwekkende, sociale, liefdevolle vrouw. Haar karakter en positiviteit hebben ervoor gezorgd dat ze honderd jaar heeft mogen geworden.
Helaas is mijn menselijk gestel niet oud geworden als een mooi stuk mahoniehout. Mijn lichaam is vergaan tot een aardappelzak vol botten. Wat er al aan schoonheid in mij zit, ligt diep vanbinnen. Het zijn de wijsheid van honderd jaar lang op deze aarde te hebben rond gelopen, en het hart dat bij elke denkbare menselijke emotie en gedraging zijn ritme bewaarde.
De schrijfstijl van Riley is zoals ik van haar gewend ben – inlevend, aangrijpend en ontroerend – ik word meerdere keren geraakt. Het wisselen tussen de tijdzones maakt het verhaal helemaal af; twee verhaallijnen die op een bijzondere manier tot een ontknoping komen, en dit terwijl je tijdens het lezen tot het einde toe aan het gissen blijft hoe de vork nou precies in de steel zit. Als lezer probeer je de linkjes te leggen, maar Riley heeft er beregoed over nagedacht en ik denk dat geen enkele lezer weet hoe het afloopt voordat men het boek dicht slaat.
De Nachtroos is een geweldig historisch verhaal waarbij je tijdens het lezen continu hoopt dat de liefde het wint van jaloezie, haat, afgunst en afkomst.
Een boek dat van mij 5 welverdiende sterren krijgt.
Bianca
