Titel: De dood heeft blauwe ogen
Auteur: Karin Hazendonk
Genre: Thriller
Uitgever: LetterRijn
Publicatiedatum: juni 2018
Aantal bladzijdes: 281
Recensie: Alexander
De auteur
Karin Hazendonk (1961) werd geboren in Utrecht. Als enig kind in het gezin groeide ze op in Waddinxveen. Het lezen werd haar met de paplepel ingegoten. Door het plezier in lezen, kwamen de verhalen al op jonge leeftijd in haar hoofd.
Na haar opleiding kwam ze in het bedrijfsleven terecht. Ze trouwde jong (1982 op twintigjarige leeftijd) en werd moeder van een dochter (1983) en een tweeling (zoon en dochter 1987).
Nadat Karin jarenlang thuis aan haar gezin werkte, keerde ze terug naar het bedrijfsleven, koos voor een carrière in finance en werkte bij verschillende bedrijven. De ommekeer kwam in 2013. Wegens reorganisatie van het bedrijf waar ze werkte, ging haar baan verloren.
Het gaf haar de mogelijkheid om iets te gaan doen met de verhalen die nooit uit haar hoofd waren verdwenen. Ze schreef een kinderboek en een boek voor de oudere jeugd. Daarna volgden twee thrillers en een aantal korte verhalen.
Het verhaal
Jan van Dijk heeft een saaie baan en zit gevangen in zijn huwelijk met Martine waarin sleur en vastgeroeste gewoontes de boventoon voeren. De enige die kleur aan zijn bestaan geeft, is zijn dochter Hannah.
Als Hannah spoorloos verdwijnt, verandert zijn leven in een hel. De verdwijning van hun dochter maakt de scheurtjes in het huwelijk van Jan en Martine groter en zichtbaar voor de buitenwereld. Leugens die diep begraven liggen in het leven van Martine, komen langzaam maar zeker aan de oppervlakte. De vermissing van Hannah van Dijk is de eerste zaak die Loes de Koning krijgt in haar hoedanigheid van familierechercheur. Ze worstelt met de minachting van haar directe chef, onzekerheid en haar persoonlijke betrokkenheid bij deze zaak.
Als echter zwaar verminkte mannen worden gevonden, komt haar vechtlust terug en bijt ze zich vast in het onderzoek.
Iemand is heel erg kwaad en alle sporen leiden naar één persoon …
Mijn mening
De dood heeft blauwe ogen. De titel voorspelt al niet veel goeds. Iemand op zijn blauwe ogen vertrouwen, kan je in de grootst mogelijke problemen brengen.
Het verhaal begint vrij stevig en laat je daarna ook niet meer los. Een gruwelijke waarheid wordt duidelijk naarmate je verder leest, gezien vanuit het perspectief van Hannah, Jan en rechercheur Loes de Koning. Vooral de harde manier waarop het verhaal is neergezet, grijpt je naar de keel. De realiteit is nu eenmaal niet zo rooskleurig als je zou hopen. De angst iemand te verliezen ligt altijd onder de huid.
Wat goed is neergezet, is hoe eenieder met een dergelijke situatie omgaat en zijn of haar eigen stukje realiteit probeert te beheersen. Jan van Dijk neemt het heft in eigen handen, terwijl zijn vrouw Martine volledig in lijkt te storten, wat de onderlinge relatie alleen nog maar meer op scherp zet. De machteloosheid is bijna voelbaar. Het verhaal rondom Loes de Koning lijkt daarbij een bijrol te spelen.
Vervuld van woede trok Jan alle gordijnen in de woonkamer dicht…. Hij zakte op de bank neer. Na een week waren ze veranderd van een naamloos gezin in een openbare bezienswaardigheid.
Al vrij vroeg wordt duidelijk hoe de vork in de steel zou kunnen zitten, wat verder weinig afbreuk doet aan hoe het verhaal is neergezet. De afwikkeling had misschien iets verder verdiept kunnen worden en wat technischer gemogen, maar dit zou op sommige vlakken mogelijk ten koste gaan van de snelheid en de hardheid van het verhaal, wat nu juist meer tot zijn recht komt.
De dood heeft blauwe ogen is een harde, vlotte thriller. Ik ben erg benieuwd hoe Loes de Koning zich verder ontwikkelt.
Ik geef De dood heeft blauwe ogen 3,5 sterren.
Alexander
