Hoe waren de laatste dagen in Portugal? En heeft Karin eigenlijk nog wel wat geschreven? Je leest het hieronder!
Zondag 9 september 2018
De dag leek opeens vleugels te krijgen. De laatste volle dag alweer. Na het ontbijt hebben we gezellig lang nagetafeld en met elkaar gekletst. Het leek wel of we allemaal even in ruststand sprongen, maar in ons achterhoofd het doel wat we met deze schrijfretraite wilden bereiken.
Pas om elf uur haalde ik mijn laptop tevoorschijn. Ik had mijn doel al bereikt. Ik wilde in die dagen tienduizend woorden schrijven. Uiteindelijk zijn dat er vijftienduizend geworden en door de tips van Marelle en de andere dames kon ik thuis (ik wilde daar eigenlijk helemaal niet aan denken) ook goed vooruit.
De dag vloog voorbij en Jan verraste ons met een echte tajine maaltijd met groente, kaas, salade en couscous.
Na het eten wachtte me nog een flinke uitdaging. Ik wilde graag alvast inchecken en dat kon wel, maar alleen bijna bovenop de berg was er internet. Het moge duidelijk zijn dat ik geen (klim) held ben en met twee andere dames ben ik de uitdaging toch maar aangegaan. Mijn god wat was het op sommige punten steil omhoog, en natuurlijk ook weer net zo hard naar beneden. Het werd weer duidelijk dat mijn conditie om op te schieten was.
Maar ook dit doel werd bereikt. Ik kon inchecken en de boardingpass stond klaar in mijn telefoon. Lang leve de techniek.
Hijgend als een oud postpaard zat ik weer bij mijn huisje waar ik werd getroost door Boy die zijn lievelingsspeelgoed kwam brengen. Wel even weggooien natuurlijk zodat hij er als een speer achteraan kon rennen.
De laatste nacht.
Maandag 10 september 2018
Voor de laatste keer getuige zijn van de prachtige zonsopgang. Het beloofde een warme dag te worden en dat was al vroeg merkbaar. Genieten met een beker koffie op mijn plekje voor het huisje. Na het ontbijt werd het tijd om de koffer weer in te pakken voor de terugreis. Een vreemd idee dat ik aan het einde van de dag weer in Nederland zou zijn. Maar eerst stond er nog iets leuks op het programma.
Om half elf vertrokken we naar het dichtstbijzijnde dorp. Via de toeristische route, berg op en berg weer af. Supermooi.
Het was duidelijk dat het een bergdorp was en de straten waren weer een flinke uitdaging voor mijn kuiten. Het dorp was in het bezit van een kleine supermarkt. Zoiets zou je in Nederland nooit vinden. Emmers met bonen stonden op de grond en je kon eruit scheppen wat je nodig had.
Ik heb ook iets gekocht wat alleen in dat deel van de Algarve verkrijgbaar is. Paté van sardientjes. Man, wat is dat lekker!
Na een wandeling streken we neer op het terras van het café wat het dorp rijk was. Weer een leuke belevenis. Cappuccino was koffie met melk, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook heb ik nog iets lekkers gegeten bij de koffie: pastel de nata. Een koek van bladerdeeg, gevuld met room. Heerlijk! Dé lekkernij van Portugal.
Maar zoals ik al zei, de tijd leek om te vliegen en we kwamen op het punt dat het tijd was om afscheid te nemen van Marelle en Jan en naar het vliegveld te rijden.
Met pijn in het hart kan ik wel zeggen. Deze lieve, gastvrije mensen hebben mij echt een cadeau gegeven in de vorm van een heerlijke plek om te schrijven en de hartelijkheid die hen beide omringde. Het voelde als thuis en dat vond ik heel waardevol. Natuurlijk is het ook weer leuk om naar huis te gaan, naar man Piet en onze eigen honden, Yaro en Cindy.
Op de luchthaven van Faro nog even met Esther door de tax free winkel en wat andere winkels gestruind. Zonder een souvenir thuiskomen is natuurlijk not done. De vliegreis was, zoals in de lijn der verwachting lag, weer redelijk saai. Het grootste deel daarvan heb ik lezend doorgebracht. Niet echt met mijn hoofd bij het boek, maar in het Portugal wat ik achter me liet.
Om even half tien ’s avonds was ik thuis. Mijn man haalde me op van het station in Gouda. Het onthaal wat me thuis wachtte was hartverwarmend. Twee hele blije herders die allebei tegelijk op schoot wilden springen en me geen seconde meer uit het oog verloren.
Koffie en vertellen over deze bijzondere ervaring.
Op het moment dat ik dit laatste stukje schrijf, is het een week geleden dat ik afscheid nam van twee ontzettend lieve mensen die er alles aan doen om het hun gasten naar hun zin te maken. Afscheid van een prachtige omgeving, een mooi land.
Karin
