Zoals j
ullie hier al konden lezen, ging Karin Hazendonk naar Portugal om daar te gaan schrijven op het prachtige plekje van Marelle Boersma en haar Jan. Karin schreef voor Thrillers & More een verslag van deze vakantie!
Donderdag 6 september 2018
Op een onmenselijk vroeg tijdstip, als het tijdens de vakantie is dan, bracht mijn man me naar het station in Gouda waar ik op de trein naar Utrecht stapte. Die was in ieder geval bijna leeg, dus dat zegt wel iets over het tijdstip. Daarna overstappen op de trein die in Eindhoven stopte. Dat liep allemaal heel soepel en ik stond ruimschoots op tijd op het vliegveld in Eindhoven waar ik Esther Boek zou ontmoeten. We hadden in maart al besloten om samen te reizen en de vlucht geboekt. Toen leek het allemaal nog zo ver weg.
Het was al een paar jaar geleden dat ik had gevlogen en de veranderingen waren duidelijk. Wat een gedoe met die vloeistoffen, zeg. Alles moet in een mini plastic zakje worden gepropt en als je denkt dat je alles weer op zijn plek in de koffer hebt, mag je het er weer uithalen zodat het door de scanner kan. De rij was aanzienlijk en het duurde allemaal best lang zodat we uiteindelijk meteen door konden lopen en aan boord gaan. Inmiddels hadden we ook onze andere twee reisgenoten, Inge en Sylvia gevonden.
Tja, het vliegen op zich is een behoorlijk saaie aangelegenheid, dus daar kan ik weinig over vertellen. Na bijna drie uur volgde de landing op Faro. Een klein vliegveld, maar er was een tentje waar we een broodje konden kopen. De honger was inmiddels wel toegeslagen.
De huurauto was in Nederland al geregeld dus met ons vieren onderweg. Het was te zien dat het ontzettend warme weer daar zijn tol wel had geëist. Alles was erg dor en geel, maar naarmate we de plek van Marelle en Jan naderden, werd het duidelijk dat ze echt op een berg woonden. Wat ontzettend mooi.
Na een hartelijke begroeting liepen we langs de huisjes en konden we even bij elkaar naar binnen kijken. Mijn tijdelijke verblijf lag als eerste op de route, Casa Calma. Wat een heerlijk plekje. Koffer en laptoptas neergezet en de rest bekeken om daarna aan te schuiven bij de gezellige welkomstborrel. Een glaasje port mag in Portugal toch niet ontbreken … heerlijk.
Daarna zijn we een stukje gaan wandelen over het terrein. Eigenlijk zijn daar geen woorden voor. Zo prachtig. Voor het eerst in mijn leven een vijg gegeten. Zo van de boom geplukt en eten. Heel erg lekker, trouwens. Overal op de route was er wel iets te vinden, druiven, appels en iets dichter bij huis de sinaasappelboom en mandarijnenboom. Inmiddels hadden we ook kennis gemaakt met de honden Boy en Lucky en kater Bink. Zij liepen allemaal met ons mee. Hilarisch om te zien dat Bink ons op de voet volgde.
Tijd om aan te schuiven. Jan had een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt en met ons zessen gezellig gegeten. Dan slaat zo zachtjes aan de vermoeidheid wel toe en gingen we ieder onze eigen weg. Terug naar het huisje en alle indrukken van de dag verwerken. Het zal jullie niet verbazen dat ik na even draaien heb geslapen als een os.
Vrijdag 7 september 2018
Ik ben geen langslaper dus om zes uur was ik klaarwakker. Nu is het in Portugal een uur vroeger dan in Nederland en die Nederlandse tijd zat nog wel in mijn systeem. Zeven uur is dan stomweg uitslapen. Het voordeel van vroeg wakker zijn, was dat ik getuige was van een spectaculaire zonsopgang boven de berg en Jan zorgde ervoor dat er al lekker vroeg een kan met koffie klaarstond. Mijn ochtend kon al niet meer stuk.
Na het ontbijt begon dan toch de reden van mijn aanwezigheid. Schrijven. Heerlijk buiten in de zon met alleen de stilte om me heen en de aanwezigheid van de schrijfhondjes Boy en Lucky.
Het was een soort afkicken. Geen prikkels die ongemerkt toch aandacht vragen. Geen internet of televisie. Geen internet is dus ook de reden dat ik dit verslag thuis zit te schrijven. Ja, alweer thuis, maar met mijn hoofd nog in Portugal. Daar was alleen stilte, warmte en alle kans om helemaal in het verhaal te duiken. Daar werd ik vanzelf heel productief van.
Om half vijf kwamen we bij elkaar voor een lekker sapje of water en een knabbel. En niet te vergeten … samen vertellen over onze verhalen, advies vragen en krijgen. Meedenken met elkaar en dat was heel bijzonder. Schrijven is meestal nogal een eenzame aangelegenheid en praten over een verhaal in wording gebeurt eigenlijk nooit. Andere inzichten doen echt wonderen voor een verhaal.
Na het, weer verrukkelijke eten van topkok Jan, nog even geschreven en moe maar voldaan in bed gerold.
Zaterdag 8 september 2018
Op zich was deze dag een herhaling van vrijdag. Eehhh, lekker saai denk je misschien. Nou dat was het niet, hoor. Vooral niet toen Jan met de mededeling kwam dat hij geen zin had om te koken…. Ja, en nu? Het is niet bepaald een plek waar op iedere hoek van de straat wel een pizzeria, shoarmatent of een Griek te vinden is. Niet te vergeten de snackbar. De verrassing kwam in de vorm van gezellig met ons zessen uit eten gaan.
Maar zo ver was het nog niet. Het bijzondere was wel dat ik me zo heerlijk op mijn gemak voelde. Even nadenken over het verhaal betekende een stukje wandelen of uitkijken over het land. Even zitten onder de sinaasappelboom waar ook een tafel en stoel stond. Geen mens om je heen, alleen het gezoem van de meest vreemde insecten.
Over insecten gesproken. In ieder huisje was wel een huisdiertje te vinden in de vorm van een gekko. Ik had mijn eigen huisgenootje. Meestal zat hij (of zij) tegen een van de balken van het plafond geplakt. Zolang ik rustig bleef zitten, deed het diertje dat ook. Niet iedereen was ervan gecharmeerd, maar ik vond hem wel leuk.
Boy en Lucky (i
nmiddels door anderen al gebombardeerd tot schrijfhonden) mochten niet in de huisjes komen. Die regel werd al snel overtreden, vooral door Boy en ’s avonds als ik nog even binnen zat te schrijven (de deur stond altijd nog open), kwamen ze gezellig allebei langs om takjes, een blaadje of speelgoed bij me te brengen. Meestal plofte Boy naast mijn stoel neer en bleef net zo lang aandacht vragen totdat ik hem een aai gaf. Dat ritueel werd ongeveer om de drie minuten herhaald.
Even terug naar het etentje. Na ons uurtje bij elkaar zitten, stond ik over mijn summier ingepakte koffer gebogen. De keuze was wat beperkt, maar toch iets gevonden wat geschikt was. In korte broek gaan, was toch geen optie 😉 Het was gezellig en we hebben lekker gegeten.
Morgen kun je de rest van het verslag lezen!
