Titel: 
Doodskleur
Auteur: David Baldacci
Serie: Amos Decker #4
Genre: Thriller
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
Vertaling: Jolanda te Lindert
Publicatiedatum: mei 2018
Aantal bladzijdes: 397
Recensie: Miriam
Over de auteur
David Baldacci werd geboren in Virginia in de Verenigde Staten. Hij studeerde politieke wetenschappen en rechten en was negen jaar werkzaam als bedrijfsjurist en advocaat in Washington D.C. In 1996 debuteerde hij met Het recht van de macht. Baldacci’s werk is in 45 talen vertaald en wereldwijd zijn er meer dan 100 miljoen exemplaren van zijn boeken verkocht. Eerder verschenen in de thrillerreeks met Amos Decker De geheugenman, De laatste mijl en Het motief.
Samenvatting
Amos Decker en Alex Jamison zijn er een weekje tussenuit. Ze logeren bij de zus van Alex in Baronville, een klein stadje dat betere tijden gekend heeft. Van een relaxed weekje is geen sprake als Amos op de eerste avond in het raam van een huis verderop een flikkerend licht ziet gevolgd door vlammen. Amos zou Amos niet zijn als hij niet op onderzoek uitging. Wat hij aantreft in het huis is niet wat hij verwachtte: twee doden. Het ene slachtoffer, gekleed in een politie-uniform, ligt in de kelder met schuim rond zijn lippen en het tweede slachtoffer is opgehangen en op de vloer onder zijn lichaam ligt een plas bloed. Wie deze mannen zijn, is een raadsel.
Diezelfde avond horen Amos en Alex dat er in de afgelopen weken meerdere moorden zijn gepleegd en dat de plaatselijke politie met de handen in het haar zit. Amos biedt zijn hulp aan, die niet echt van harte wordt geaccepteerd. De FBI is niet de enige instantie die interesse toont. De moorden blijken deel uit te maken van een veel groter geheel…
‘Denkt u dat alle andere moorden hiermee verband houden?’
‘Ja dat denk ik. Maar er is misschien nog iets anders aan de hand.’
Ik heb wel meer boeken van David Baldacci gelezen, maar die met Amos Decker hebben echt mijn voorkeur, ik vind dat zo’n heerlijk personage. Decker lijdt sinds een ongeluk aan hyperthymesia, waardoor hij een nagenoeg perfect geheugen heeft. Naast hyperthymesia lijdt hij ook aan synthesie, een aandoening waardoor bijvoorbeeld dood voor hem de kleur blauw heeft. Na het ongeluk en het verlies van zijn vrouw en dochter is Amos niet bepaald de oude meer. Lomp, onbehouwen en Amos lijkt emotieloos of überhaupt geen emoties te (her)kennen. Zijn collega’s weten inmiddels hoe hij is en hoe ze ermee om moeten gaan, maar voor een buitenstaander kan dat nog eens lastig zijn. Ik vind het enorm amusant.
In Het motief merkte Amos al dat zijn perfecte geheugen niet meer zo perfect is en in Doodskleur wordt dat nog iets erger en Amos weet niet wat hij ermee aan moet. Hij is al niet meer de man die hij was voordat hij het ongeluk kreeg, wat als hij nu weer anders wordt? Wat dan? Hij moet er niet aan denken, dus hij probeert zich zoveel mogelijk te focussen op de moorden in Baronville. Wat is daar in vredesnaam aan de hand?
‘Weet u wie dat heeft gedaan?’
‘Nog niet, maar daar ben ik mee bezig. Ik vat het persoonlijk op als iemand probeert me te vermoorden.’
Korte hoofdstukken en een hele vlotte, heldere schrijfstijl kenmerken de boeken van Baldacci en dat is niet anders in Doodskleur. Moeiteloos wordt de lezer het verhaal in getrokken en puzzel je mee met Amos en Alex. In de vorige delen in deze serie was er nauwelijks ruimte voor de lezer om mee te puzzelen of na te denken, je wist net zoveel als de personages in het boek, elke plotwending zorgde voor net zoveel verrassing bij de lezer als bij de personages. In dit boek is het iets anders, er begon op een gegeven moment iets te dagen en je kunt dan haast niet wachten tot Amos datzelfde in de gaten krijgt en of je het überhaupt bij het juiste eind hebt. Een uiterst kundig geschreven, spannende thriller met een tot in de puntjes uitgewerkt plot; lekker hoor!
4 sterren voor Doodskleur.
Miriam
