Gek, maar dat bekt gewoon beter dan ‘de dag ervoor’. Maar goed, het is 5 september en het is de dag voordat ik naar Portugal vertrek. Een schrijfretraite. Klinkt best wel tof en ik heb er dan ook echt zin in.
foto: Marelle Boersma
Stel je eens voor: een heel knus huisje, een aangename temperatuur en alle tijd en rust om flink wat woorden op het digitale papier te knallen. Tja, en dan komen de (teddy)beren op mijn weg. Zo’n intens gemeen, fluisterend stemmetje die tegen me zegt: stel je voor dat het niet lukt. Dat je helemaal vastloopt en niets uit je handen krijgt. Dat je de hele dag naar de sinaasappelbomen zit te staren en niet naar het beeldscherm. Dat stemmetje heb ik uiteindelijk rigoureus het zwijgen opgelegd. Vermoord en voor de zekerheid nog een keer om zeep geholpen.
Er blijft toch wel een brok gezonde spanning in mijn lijf over. Denk aan al die praktische zaken. Ik bedoel, probeer maar eens een koffer te pakken die niet meer dan tien kilo mag wegen en dat laatste toffe shirtje dat je per se wil meenemen net een onsje te veel is.
Ik kom nog uit het stenen tijdperk dat de vliegtickets ongeveer twee weken voor vertrek in de brievenbus werden gedumpt. Dat is nu ook wel anders. Online de tickets boeken, daar kan ik nog wel mee leven. Piece of a cookie. Maar even terug naar dat stenen tijdperk … op de luchthaven stond je dus gewoon met de koffer in de rij te wachten tot dat ding gewogen en goedgekeurd was. Er werd een label om het handvat geplakt en de koffer verdween in de duistere krochten van de luchthaven. De instapkaart werd in je handen gedrukt en verlost van koffer en ander zwaar materiaal kon de reis beginnen.
Nu heb ik mijn ‘boardingpass’ al geprint en wel in mijn handen. Niets wachten, gewoon door de douane en als extra ballast sleep je de koffer met je mee. Oké het heeft zijn voordelen. Niet meer wachten bij de lopende band waar je met spanning op je bagage stond te wachten. Ken je dat? De eerste koffer rolde binnen een minuut voorbij, maar de tweede kon best wel even duren. Je kreeg het al een beetje op je zenuwen, want stel je voor … Alle doomscenario’s kwamen voorbij want in die koffer zat precies alles wat je niet kon missen.
Ik dwaal een beetje af merk ik. Spanning … het is me weer duidelijk geworden dat ik gewoon een ouderwetse muts ben. Ik ga alleen naar het buitenland. Niet helemaal voor het eerst, maar die ene keer dat ik dat ook heb gedaan, was ik achttien. Het is een paar jaartjes geleden. Nu laat ik man en honden thuis achter. Dat is best vreemd.
Een ander puntje is dat ik vijf dagen ga doorbrengen met drie volslagen vreemden. Heel spannend, want vind je elkaar wel aardig. Ik ga daar wel vanuit, hoor. We delen in ieder geval allemaal dezelfde passie.
Nu ik dit zit te schrijven, liggen de laatste, kleine dingen op tafel die nog in de koffer moeten. Het vakantiegevoel begint toch wel te kriebelen. Morgenochtend moet ik voor een vakantiedag wel allemachtig vroeg op. Om half zeven moet ik op het station staan, want ik vertrek vanaf Eindhoven.
Portugal … here I come!
Karin
