Titel: Moordspel
Auteur: James Patterson
Genre: Thriller
Uitgeverij: Cargo
Vertaling: Waldemar Noë
Publicatiedatum: juli 2018
Aantal bladzijdes: 352
Recensie: Heidi
Cover
De cover doet me erg Amerikaans aan, je ziet iemand een zebrapad oversteken, daarvoor wachten meerdere gele taxi’s. Het weer is regenachtig, er staan plassen op de weg, op de achtergrond rijzen hoge flatgebouwen op, waardoor het geheel nog mistroostiger wordt.
Auteur
James Patterson (Newburgh, Orange County, 1947) is een Amerikaans auteur van een groot aantal thrillers, zowel in een serie als losstaand. Minder bekend in Nederland is dat hij ook een groot aantal boeken voor tieners en jongvolwassenen schreef. Patterson debuteerde in 1976 met het boek The Thomas Berryman number, waarmee hij de Edgar Allan Poe Award won voor het beste debuut. Inmiddels is hij een van de bestverkopende auteurs ter wereld, met meer dan driehonderd miljoen verkochte exemplaren op zijn naam. Vooral populair onder zijn boeken zijn de Alex Cross- en Women’s murder club-series, maar Patterson schreef ook regelmatig standalones. Een aantal van zijn verhalen is verfilmd. Zo was de verfilming van Meisjes plagen… (Kiss the Girls, 1995) van Paramount Pictures (1997), met Morgan Freeman als Alex Cross, een ware kaskraker. Een groot aantal van zijn boeken schreef hij samen met co-auteurs, waaronder Michael Ledwidge, Maxine Paetro, Andrew Gross en Mark T. Sullivan.
Achterflap
Er is een seriemoordenaar actief in de straten van Manhattan. Zijn slachtoffers lijken totaal willekeurig te zijn, het enige wat hen verbindt is de speelkaart die de moordenaar bij hen achterlaat. De kaart lijkt steeds te verwijzen naar zijn volgende doel. De moordenaar, die al snel De Speler wordt genoemd, houdt de politie gevangen in een verlammend gokspel dat door de hele stad wordt gevolgd.
Inspecteur Elizabeth Needham, die het onderzoek leidt, blijkt een onverwacht volhardende tegenstander, en ze vindt haar bondgenoot in professor Dylan Reinhart. Samen moeten zij het verband vinden tussen de slachtoffers vóór De Speler zijn laatste kaart uit handen geeft.
Mijn mening
Inmiddels heb ik meerdere boeken van James Patterson gelezen, en op een paar uitzonderingen daargelaten, waren ze allemaal erg goed. Ik was dan ook erg nieuwsgierig naar Moordspel.
Als ik de proloog begin te lezen, die van start gaat met het manifest van de moordenaar die al snel de bijnaam “De dealer,” krijgt, krijg je direct een kleine glimp van de gedachtegang van een seriemoordenaar en blijkt dat deze persoon nog lang niet van plan is om te stoppen met zijn praktijken. Dit zorgt direct voor een spannend begin omdat je nieuwsgierig wordt naar wat je nog allemaal te wachten staat.
Daarna maken we kennis met Professor Dylan Reinhart die in de collegezaal waar hij lesgeeft, rechercheur Elizabeth Needham treft. Hier start hun samenwerking en begint het
kat-en-muisspel om de seriemoordenaar te stoppen.
Het verhaal wordt verteld vanuit proffessor Dylan Reinhart in de ik-vorm, er zit veel vaart in het geheel, dit mede door de korte hoofdstukken. Patterson schrijft beeldend en het verhaal bevat de nodige humor, iets wat ik wel kan waarderen. Het fenomeen met de speelkaarten, die telkens aanwijzingen geven naar een volgend slachtoffer is leuk bedacht, maar niet echt super origineel.
Soms wil je dingen weten, om er dan later achter te komen dat je ze helemaal niet had willen weten.
Al met al vond ik dit een fijn verhaal, waarbij Patterson mij aan het eind nog weet te verrassen als er nog een addertje onder het glas blijkt te zitten.
Spanning: 4
Plot: 4
Leesplezier: 4
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 3
Psychologie: 3
Ik geef Moordspel van James Patterson 3.5 ster.
Heidi
