Titel: Mij zie je niet
Auteur: Loes den Hollander
Genre: Thriller
Uitgeverij: De Crime Compagnie
Publicatiedatum: Augustus 2018
Aantal bladzijdes: 300
Recensie: Yfke
Auteur
Loes den Hollander schrijft al vanaf het moment dat ze kon lezen. Aanvankelijk poëzie, later columns, daarna verhalen en ten slotte haar eerste boek. Inmiddels verschenen er van haar hand 19 thrillers, 3 verhalenbundels, 3 novelles en 1 roman. Loes den Hollander schreef al eerder columns voor bekende vrouwenbladen. Zij was van 2002 tot 2009 hoofdredacteur van Denkbeeld, een vakblad voor de gezondheidszorg. In 2013 schreef zij het geschenkboekje ‘Nooit alleen’ ter gelegenheid van de maand van het spannende boek.
Achterflap
IK WEET HOE DE HEL ERUITZIET.
Ik ben een nabestaande.
Ik ben de moeder van een kind dat werd doodgepest.
Ik weet sinds die dag hoe de hel eruitziet en ik heb besloten om een paar mensen dezelfde ervaring te gunnen.
Mijn mening
In Mij Zie Je Niet vertelt ‘Ik’ je over de lijdensweg die haar dochter op school aflegde voor ze op dertienjarige leeftijd zelfmoord pleegde, en wat dat met haar gedaan heeft. Deze moeder heeft niet alleen hartverscheurend verdriet, ze is woest. Wie zou dat niet zijn? Algauw wordt duidelijk dat deze ik-figuur buiten zinnen is van woede en het haar niet per se uitmaakt wie er boet voor de dood van haar dochter, als iemand het maar doet.
De hoofdstukken uit het perspectief van de ik-figuur worden afgewisseld door het perspectief van Jeantine van Dis, die haar draai probeert te vinden in een nieuwe woonplaats. Deze hoofdstukken leggen niet alleen langzaam maar zeker bloot waarom ze is verhuisd en waarom het tussen haar en haar man niet zo lekker loopt: ze geven je ook een adempauze. Even bijkomen van de tastbare woede van ‘ik’. Deze vrouw heeft niets te verliezen. Na de dood van haar dochter is het ‘ik tegen de wereld’. Tegen wie dan ook. Alsof ze je vertelt dat ze een rekening heeft verscheurd zonder de envelop te openen, noemt ze dat ze even iemand heeft gewurgd.
Ik ben bang te veel van de plot te verklappen door veel op de belevenissen in te gaan, dus dat zal ik niet doen. Laat het genoeg zijn om te zeggen dat de levens van ‘ik’ en Jeantine steeds meer met elkaar verwikkeld raken, zonder dat je enig idee hebt wie ‘ik’ is.
Loes den Hollander vertelt een verhaal van moeders zonder dochters, zonder ooit een woord te veel te gebruiken. Ze weet daarbij de liefde van een moeder voor haar kind en het verdriet van verlies uit te drukken op een manier die, zelfs wanneer deze zich wel heel extreem uit, nooit overdreven of onecht aanvoelt. De ik-verteller is een mens dat tot uitersten gaat, maar waar iedereen zich in kan verplaatsen. De hoofdstukken zijn kort en voelen aan als een achtbaan die continu door nieuwe bochten gaat, opeens over een ander spoor worden geleid en je meer dan eens over de kop laat slaan.
Mij Zie Je Niet krijgt van mij 5 sterren.
~Yfke
