Titel: De mythe van de dood
Auteur: Mirko Zilahy
Serie: Enrico Mancini #2
Genre: Thriller
Uitgever: Xander Uitgevers
Vertaling: Aniek Nijiokiktjien
Publicatiedatum: mei 2018
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Mirko Zilahy (1974) studeerde en doceerde Italiaanse taal- en letterkunde. Hij werkte als journalist en werd nationaal bekend vanwege zijn Donna Tartt-vertalingen. Schaduw is zijn debuutroman, die in meer dan 15 landen werd verkocht.
Achterflap:
Het Rome van musea, beelden en sierlijke tuinen is het decor voor een serie gruwelijke moorden.
Samen met zijn team onderzoekt commandant Enrici Mancini een curieuze zaak: de moordenaar brengt zijn slachtoffers niet alleen bruut om het leven, maar bootst daarna met de lichamen mythologische figuren na. Een hoofd van een lijk dat vervangen wordt door een stierenkop en zo grote gelijkenissen met een Minotaurus vertoont. Welke verknipte geest verzint zoiets?
Tot overmaat van ramp blijkt een van de agenten uit Mancini’s team verwant te zijn met de moordenaar, waardoor de hele zaak ook een persoonlijk karakter krijgt. Zal het hen lukken de moordenaar te vinden en hem te stoppen voor het te laat is?
Mijn mening:
Een cover die tekenend is voor een indrukwekkend, spannend en vooral bijzonder goed uitgewerkt verhaal.
De mythe van de dood is het tweede boek van Zilahy dat ik lees. Schaduw, zijn in het Nederlands verschenen debuut, vond ik zeer interessant, zijn boeiende schrijfstijl maakte mij nieuwsgierig naar het volgende deel met Enrici Mancini in de hoofdrol.
Waar Zilahy met Schaduw in mijn optiek teveel gebruik maakte van uitgebreide beschrijvingen is dat in De mythe van de dood veel beter gedoseerd.
De schrijfstijl van Zilahy zorgt ervoor dat het boek van het begin tot het eind boeiend blijft, er wordt wel van de lezer verwacht om de aandacht er goed bij te houden, we hebben het hier zeker over een thriller op niveau.
De mythe van de dood, de titel zegt het al, gaat dus over een veelvoud aan moorden die allen gelinkt worden aan een mythe. Je moet als lezer tegen een stootje kunnen en het dierenleed wat hierin verwerkt is, maakt dat je af en toe echt gruwelt.
De jongen kneep het beestje in zijn handpalm tot een grijze massa. Er stroomde een paarsrood straaltje uit, de ingewanden waren opengebarsten en de ongelovige ogen weg gedraaid. Verloren in de ijzige blik die hem aanstaarde.
Er loopt een moordenaar rond die zo ziek is in zijn hoofd dat hij zo snel mogelijk gepakt dient te worden. Een verhaal waarin een mythe realiteit wordt, zorgt voor bizarre taferelen en wat zich langzaam, met kleine subtiele aanwijzingen, ontpopt tot een ongelofelijke ontknoping.
Achteraf had ik nog beter op moeten letten, maar de schrijver heeft me zo in het verhaal weten te zuigen dat mijn alertheid wat afzwakte en ik alleen maar kon genieten van de schrijfstijl die gebruikt werd, dit slokte me echt helemaal op.
Ik kan wel zeggen dat Mirko Zilahy een schrijfstijl heeft die ik nog niet vaak ben tegen gekomen maar die zeker in mijn geheugen gegrift staat.
Het verhaal is opgebouwd uit vijf delen, elk deel bevat verschillende hoofdstukken die zich steeds op een andere plaats afspelen. Tussendoor lees je schuin gedrukte delen die zich in het hoofd van de moordenaar afspelen, dit maakt het psychologisch gedeelte tot een buitengewoon mooi geheel, je kijkt in het hoofd van een dader.
Buiten dit verhaal om is er ook weer voldoende aandacht voor de verdere ontwikkeling van de hoofdpersonages, zonder verder in detail te treden is de moordenaar dichterbij dan men denkt.
Originaliteit: 5
Schrijfstijl: 5
Spanning: 5
Psychologie: 5
Leesplezier: 5
Plot: 5
De mythe van de dood is voor mij een thriller die alle elementen voor een goede thriller bevat en krijgt dus dik verdiend 5 sterren.
Bianca
