Titel: Dochter van het moeras
Auteur: Karen Dionne
Genre: Thriller
Uitgeverij: De Fontein
Vertaling: Lia Belt
Publicatiedatum: mei 2018
Aantal bladzijdes: 304
Recensie: Heidi
Cover
De cover met het verlaten huisje aan de rand van het moeras in combinatie met de groene kleuren en de letters die in het moeras weg lijken te zakken, maakt mij nieuwsgierig. De quote van Karin Slaughter ‘Een beklemmende thriller die me kippenvel bezorgde tot aan de spectaculaire ontknoping. I love it!’ wakkert dat gevoel nog even extra aan.
Auteur
Karen Dionne woonde jarenlang met haar man en kind in de wildernis van Upper Peninsula, Michigan, waar zij zichzelf ‘de wetten van de wildernis’ leerden. Tegenwoordig woont en werkt ze in Detroit. De filmrechten voor Dochter van het moeras zijn reeds verkocht.
Achterflap
Helena’s moeder is als tiener ontvoerd en in een afgelegen hut diep in het moerasgebied bij Michigan vastgehouden. Geen elektriciteit of stromend water, geen mensen in de buurt. Helena, die twee jaar later geboren werd, hield van het leven daar: jagen, vissen, één zijn met de natuur. Ondanks haar vaders temperament en vaak brute gedrag, hield ze van hem. Tot het moment dat ze ontdekte hoe wreed hij werkelijk was.
Twintig jaar later heeft Helena een stabiel leven opgebouwd. Maar dan ontsnapt haar vader uit de gevangenis. Hij houdt zich waarschijnlijk schuil in het moerasgebied dat hij als geen ander kent. De politie zet een grote klopjacht in, maar Helena weet dat die geen schijn van kans maakt. Zij is de enige die haar vader kan vinden, want zij heeft de geheimen van het moerasgebied juist van hém geleerd.
Dat ik ooit van deze man heb gehouden. Een man die met net zoveel gemak moordt als dat hij ademhaalt.
Mijn mening
Nadat ik de achterflap en de quote op de voorkant had gelezen, waar Karin Slaughter enthousiast mededeelde hoe geweldig deze thriller was, werd ik erg benieuwd naar het verhaal en ik begon dus fanatiek te lezen. Helaas zwakte mijn fanatisme al gauw af. Dat lag niet aan de schrijfstijl van Karen Dionne, want daar is niets mis mee. De scenes in het moeras waren zo beeldend geschreven dat je er zelf een goed beeld bij kunt vormen. Het verhaal switcht tussen heden en verleden, de hoofdstukken worden afgewisseld met het sprookje van de moeraskoning (wat voor mij ook geen meerwaarde aan het geheel toevoegde). Wat ik echt miste tijdens het lezen was de spanning, die nagenoeg niet in het verhaal voor komt. Ik vind dan ook dat dit boek niet onder het kopje ’thriller’ thuishoort. Dit in combinatie met de ellenlange omschrijvingen over hoe je moet jagen, welke plantjes en besjes in het moeras voorkomen, zorgde ervoor dat ik het behoorlijk saai en langdradig begon te vinden en het een ware worsteling voor me werd om niet zelf weg te zakken in het moeras. Het was dus ook een opluchting voor me dat ik dit boek uit had.
Ik geef Dochter van het moeras helaas maar 2,5 ster.
Heidi
