Over schrijven, Sara & Will en verborgen lijken: Karin Slaughter

Voor het geval je het niet meegekregen hebt: Karin Slaughter was in Nederland om haar nieuwste boek, Gespleten, te promoten. Thrillers & More zocht contact met haar (met behulp van uitgeverij HarperCollins, waarvoor dank!!) en vroegen haar of ze misschien ergens tijd kon vinden om een aantal vragen te beantwoorden. En die tijd vond ze, whoop! Hoe gaaf is dat? Lees snel verder en dan weet je hoeveel lijken ze verborgen heeft in haar hut in de bergen…

Waarom schrijf je? Wat motiveert je?
Geen idee. Ik schrijf al zo lang als ik me kan herinneren, sinds ik een klein meisje was. Vanaf het moment dat ik een potlood kon vasthouden, schreef of tekende ik. Het is iets wat altijd gewoon als vanzelf ging. Ik vond het als klein meisje geweldig om kleine boekjes te schrijven en mijn vader gaf me steeds een kwartje als ik een boek schreef. Er waren zo’n 5 bladzijden en die niette ik dan aan elkaar (vanaf het moment dat ik met een nietmachine mocht spelen). Zo begon ik.    

Heb je bepaalde dromen als auteur?
Ik weet niet welke dromen je hebt als je niet schrijft. Ik kan me wel herinneren dat ik, toen ik aan Mooie Meisjes begon, het idee voor het boek in een droom kreeg. Ik had net mijn rug behoorlijk bezeerd en ik nam daar medicijnen voor. Ik heb nog nooit een sigaret gerookt of drugs gebruikt. Dit was de eerste keer dat ik een verdovend middel gebruikte en ik kreeg er een enorm rare droom van. Midden in de nacht schreef ik het op en de volgende ochtend keek ik ernaar en dacht ‘wow, dat is wel een geweldig begin voor een boek!’. En zo begon ik aan Mooie Meisjes. Dat is overigens de enige keer dat zoiets gebeurde en aangezien ik niet van plan ben aan de drugs te gaan, was het ook de laatste keer.  

Hoe schrijf je? Heb je bepaalde rituelen? Begin je gewoon met schrijven en laat je je leiden door je verhaal of plot je alles eerst?
Zodra ik zover ben om te gaan schrijven dan rij ik naar mijn hut in de bergen van North Georgia. Die rit duurt ongeveer twee uur. Ik heb geen muziek aan in de auto en in volledige stilte denk ik na over wat ik wil gaan schrijven. Er gaan maanden aan voorbereiding aan vooraf, dan denk ik na over het boek, hoe het verhaal aanvoelt en wie de personages zijn. Mijn gedachten bestaan dan enkel en alleen uit dat verhaal.
Ik had het begin van Gespleten, over Andy en haar moeder Laura en hoe dat zou gaan, al heel duidelijk in mijn hoofd toen ik dat boek begon te schrijven. Ik wist al maanden voordat ik de eerste zin schreef precies hoe die eerste zin zou gaan. Ik plot boeken niet echt. Ik bedenk hoe het verhaal globaal zou moeten worden en de verrassingen en wendingen komen wel tijdens het schrijven. Wat altijd zeker is wanneer ik nadenk over het eerste hoofdstuk, is dat ik ook moet weten hoe het laatste hoofdstuk eruit zal zien. Ik moet weten hoe het eindigt, wie de slechterik is en waarom iets vreselijks gebeurt. Ik ben me erg bewust van het feit dat dit soort misdaden veelvuldig voorkomen. Een van de redenen waarom ik zo graag thrillers lees, is dat ze het waarom uitleggen – waarom doet iemand iets slechts? En dat probeer ik ook te doen in mijn boeken.    

Hoe ben je op het onderwerp/de plot gekomen van Gespleten?
Het begon ermee dat ik nadacht over de verschillen tussen de generaties vrouwen en hoe de dingen voor ons zijn veranderd. Mijn generatie – we kregen niet echt een boodschap mee over hoe we konden slagen in het leven buiten het huwelijk en gezin om. Er werd niet van ons verwacht dat we heel gedreven carrièrevrouwen werden, ambitieuze vrouwen werden als iets slechts gezien. Dat is voor een heleboel vrouwen nog steeds het geval – en daarom hebben we op dit moment geen vrouwelijke president. Het leek me gewoon interessant om het te hebben over de keuzes voor Laura’s generatie – die heel beperkt waren – ten opzichte van de keuzes voor Andy’s generatie – er is zoveel dat ze zou kunnen doen, dat ze nergens een beslissing over kan nemen.  

Welk personage, als je uit al je boeken kan kiezen, is je persoonlijke favoriet? 
Ik heb in bijna elk boek geschreven over Sara Linton, behalve in de standalones. Sara zit in ieder boek. In de Grant County- en Will Trent-reeksen ook – dus ik voel me diep bij haar betrokken. Ik vind echt dat ze best ambitieus is, want ze is langer dan ik, ze wordt niet ouder, haar knieën doen geen pijn, ze is heel actief en ze heeft een fantastisch seksleven – ook al is ze al heel lang samen met dezelfde man. Ik vind haar een interessant personage om te schrijven. Maar er is ook iets waar ik bewust rekening mee moet houden: vrouwen lezen niet graag over de perfecte vrouw. Mannen zijn dol op personages als Jack Reacher – die nooit problemen heeft – of Bosch – van Michael Connelly. Het typische mannelijke personage is zeer gedreven, zeer succesvol, zweet niet en maakt nooit fouten. Als je dat met een vrouw doet, hebben mensen geheid een hekel aan haar. Ze is dan te succesvol. Bij Sara is het de kunst om te erkennen dat ze arts is, ze haar eigen zaak heeft gehad, ze erg succesvol is in haar vakgebied en dat ze erg slim is. En dan moet ik haar daar bovenop nog wat gebreken geven, anders vinden mensen het niet interessant om over haar te lezen. 

Wat lees je graag? Is er een auteur die je als voorbeeld ziet?
Degene die ik het meest bewonder, wat hedendaagse auteurs betreft, is Mo Hayder. Zij is een uitzonderlijke auteur. Ze is erg goed in het plotten van misdaadromans. Als iemand me zou vragen om een college te geven over hoe je een thriller moet schrijven, dan zou ik een van Mo’s boeken gebruiken, omdat ze gewoon enorm goed is, heel strak schrijft en geen verbloemende taal gebruikt – ieder woord lijkt bewust gekozen te zijn, en dat is heel moeilijk om te doen. Ook bewonder ik Lee Child – ik vind het enorm interessant hoe hij eigenlijk steeds weer opnieuw hetzelfde verhaal schrijft en Reacher naar een stad laat gaan om daar kont te schoppen en alles weer in orde te maken. Elke keer vind ik het weer interessant. Ik vind het geweldig dat Jack Reacher vrouwen niet ziet als het zwakke geslacht: hij zal ze altijd respecteren en aan hun zijde vechten en naar ze luisteren. Toevallig ken ik Lee Child en weet ik dat hij zelf precies zo is. Hij is een uitgesproken feminist en steunt vrouwen. Hij heeft vrouwelijke auteurs in de thrillergemeenschap altijd aangemoedigd. Hij is een geweldig voorbeeld voor mannen die succesvol willen zijn.  

Heb je al plannen voor een volgend boek? Wordt dit dan weer een deel van de Sara/Will-reeks of een standalone?
Het volgende boek is absoluut een Will en Sara-boek. Ik heb het begin al geschreven, Sara’s moeder komt erin voor. Ik kan er verder niets over vertellen, behalve dat het over Will en Sara gaat en er slechte dingen gebeuren.  

Wat heeft je er toe bewogen om de Sara Linton-reeks aan de Will Trent-reeks te koppelen?
Er waren meerdere redenen. De eerste vraag die beantwoord moet worden is: waarom besloot ik de Grant County-reeks te beëindigen. Het korte antwoord daarop is dat Sara en Jeffrey te gelukkig waren. Je denkt dat je over gelukkige mensen wilt lezen – maar die zijn doodsaai. Een van de redenen waarom mensen thrillers lezen, is omdat ze geschokt willen worden. Ik denk dat iedereen behoorlijk geschokt was toen ik de Grant County-reeks op die manier eindigde, maar het was iets heel doelbewusts. Ik wist toen ik het derde Grand County-boek schreef al dat er maar zes delen van zouden komen. Het was een bewuste keuze die ik maakte zodat de boeken realistisch zouden aanvoelen. Op een bepaald moment ga je je afvragen waarom iemand in een stad zou willen wonen waar al die vreselijke misdaden plaatsvonden. Ik wist dat ik een verandering nodig had en toen ik Triptiek schreef, het eerste boek met Will Trent in de hoofdrol, wist ik dat hij Sara uiteindelijk zou ontmoeten en dat ik moest zorgen dat hij het soort man werd waar Sara interesse in zou hebben. Dus als je naar Will kijkt in Triptiek of het volgende boek, Versplinterd, dan zie je dat hij verandert. Hij wordt opener en begint zich van Angie los te maken. Hij neemt zijn leven onder de loep. Faith is er. Amanda is meer een soort aanwezigheid. Je ziet hem het soort man worden waar Sara interesse in kan hebben.  

Wat doe je graag als je niet aan het schrijven bent?
Ik lees graag veel. Ik houd van lezen, altijd al gedaan. Ik denk dat het voor auteurs belangrijk is om te lezen, want als je niet leest, train je de echt belangrijke delen van je hersenen niet. Zelfs al lees je een heel slecht boek, je weet waarom het slecht is – je bestudeert de karakterontwikkelingen of je doet wat je oorspronkelijk tot schrijven aanzette: je leest een boek en zegt ‘Dat kan ik ook! Ik wil beter worden! Ik wil zo goed zijn als dit!’ Dat vind ik altijd erg inspirerend. 
En ik loop graag op de loopband. Verder doe ik graag dingen die niets met schrijven te maken hebben. Met mijn kat spelen. Buiten zijn. Ik ben dol op zwemmen – dus trek ik vaak baantjes in het zwembad. Alles wat mijn gedachten even op iets anders brengt dan schrijven en me de tijd geeft om me te ontspannen, doe ik graag.

Kijk je graag naar films/series? Wat kan je ons aanraden?
Ik kijk wel heel graag naar series. Breaking Bad is een van mijn favoriete series allertijden. The Americans vind ik ook geweldig, net het laatste seizoen van gekeken. Ik vond het fantastisch. Ik houd gewoon van spionagethrillers. Ik ben ook dol op malle series zoals The Vampire Diaries, maar daar mag ik van mezelf alleen naar kijken als ik de loopband gebruik. Ik ben nu eindelijk bij het laatste seizoen, oftewel, ik loop lang niet genoeg op de loopband. Er is een serie op Netflix die Kimmy Schmidt heet, over een maffe vrouw en haar gekke vrienden en daar moet ik er elke keer weer om lachen. Ik houd van dat soort series.  

Hoeveel lijken heb je in je schrijfhut verstopt? 
Zes. 

Zou je ook weleens samen met iemand anders een boek willen schrijven? En met wie?
Niet een heel boek, denk ik. Ik heb wel een kort verhaal geschreven met Michael Koryta, een Amerikaanse auteur. We schreven een kort verhaal dat in de jaren 80 speelt en ik schreef over Jeffrey Tolliver voordat hij Sara had ontmoet. Dat was heel erg leuk maar ook heel veel werk – we zijn heel verschillende auteurs. Ik praat al jaren met Lee Child over het schrijven van een boek waarin Jack Reacher Will Trent ontmoet. Misschien doen we dat op een dag – een kort verhaal, of zoiets.

Afgelopen tijd zijn er een aantal standalones uitgebracht, was dat een bewuste keuze?
Ja en nee. Ik schrijf graag Will en Sara boeken, en ik wil er zeker van zijn dat, wanneer ik een verhaal over hen schrijf, het een goed verhaal is dat iets over hun relatie en hun plaats in de wereld zegt. En over hun werk en hoe ze dat allemaal samen regelen. Aan het einde van Verborgen zit een soort cliffhanger, wat betreft of ze wel of niet weer bij elkaar komen, dus ik wilde zeker weten dat het volgende boek dat ik over ze schreef een goed verhaal voor hen zou zijn. Tussendoor had ik ideeën voor standalones. Een standalone schrijven is heel leuk omdat er meer op het spel staat, je kent de personages niet en weet niet wat er met hen gaat gebeuren. Ze zijn een groot mysterie wanneer je met het boek begint, en dat zijn ze voor mij ook. Ik leer ze kennen naarmate het boek vordert en elk type boek schrijven heeft zo zijn eenvoudigere en lastigere gedeeltes. Als ik standalones schrijf, train ik weer ander delen van mijn hersenen.   

Sara Linton was voor mij de eerste kennismaking met echt lugubere thrillers. Ik was direct gecharmeerd van de thrillers waarin je ook vooral aandacht besteedde aan ontwikkelingen rondom de persoonlijke relaties van de hoofdpersonen. Sara is een vrouw die je direct in je hart sluit. Denk je wel eens na over het starten van een nieuwe serie? Heb je enig idee hoelang er nog Sara en Will–boeken zullen verschijnen?
Nou, ik hoop er nog veel te schrijven. Het volgende boek, dat van volgend jaar, is een Sara en Will-boek. Persoonlijk gezien… Ik schrijf al vanaf het eerste boek over Sara en voor mij is ze dus een heel belangrijk personage. Ik heb het graag over haar als persoon, omdat ik denk dat het voor veel vrouwen herkenbaar is om een carrière en een gezinsleven te hebben en die twee dingen te combineren: het huis schoonhouden, langs de stomerij gaan en dat soort dingen, naast al het andere. Het is belangrijk voor me om haar personage eer aan te doen en over haar te blijven schrijven. Misschien schrijf ik nog wel een andere serie: het hangt ervan af of ik wel of niet een personage tegenkom waar ik me verder in wil verdiepen of dat ik beter wil begrijpen. Het hangt er ook van af of ik er een serie in zie, zoals bij Veroordeeld. Ik heb altijd gedacht dat ik daar een vervolg op zou schrijven dat in de jaren 80 plaatsvindt – aangezien Veroordeeld zich in de jaren 70 afspeelt – en ik zou graag die personages weer opzoeken en kijken waar ze zoal mee bezig zijn.  

Volgens mij kom je bijna elk jaar naar Nederland. Waar kijk je dan het meest naar uit? 
Ik ben sinds het eerste boek elk jaar teruggekomen. Soms kom ik twee keer per jaar, dus ik ben hier al meer dan twintig keer geweest. Waar ik het meest naar uitkijk is mijn lezers zien, die ik in de loop der jaren goed heb leren kennen. Sommigen laten me foto’s zien van hun kinderen, die vijftien jaar geleden met hun moeder meekwamen en nu zelf volwassen zijn en kinderen hebben – dat is leuk, maar ik voel me dan wel oud.