Titel:
Dochter van het moeras
Auteur: Karen Dionne
Genre: Thriller
Uitgeverij: De Fontein
Vertaling: Lia Belt
Publicatiedatum: mei 2018
Aantal bladzijdes: 304
Recensie: Danielle, Miriam
Auteur
Karen Dionne woonde jarenlang met haar man en kind in de wildernis van Upper Peninsula, Michigan, waar zij zichzelf ‘de wetten van de wildernis’ leerden. Tegenwoordig woont en werkt ze in Detroit. De filmrechten voor Dochter van het moeras zijn reeds verkocht.
Samenvatting
Helena’s moeder werd als tiener ontvoerd door Jacob Holbrook en door hem meegenomen het moeras in waar hij haar gevangen houdt in een hut. Twee jaar later wordt hun dochter Helena geboren. Jacob leert zijn dochter alles over het moeras. Wat er groeit, wat je kunt eten en wat niet, jagen, vissen, spoorzoeken. Het leven in het moeras is hard maar Helena weet niet beter en voelt zich er helemaal thuis.
De jaren verstrijken en naarmate Helena ouder wordt, realiseert ze zich hoe wreed Jacob kan zijn en dat er dingen niet helemaal kloppen. Als Helena twaalf is, weet zij samen met haar moeder aan Jacob te ontsnappen en verdwijnt hij uiteindelijk achter de tralies.
Helena heeft inmiddels een leven opgebouwd met echtgenoot Stephen en dochters Mara en Iris. Alles lijkt haar voor de wind te gaan totdat bekend wordt dat haar vader uit de gevangenis is ontsnapt. Het lijkt erop dat hij het moerasgebied in is gevlucht. Een klopjacht wordt ingezet maar het is voor Helena wel duidelijk dat dat geen zin heeft. Haar vader kent het moeras als geen ander. De enige die hem kan vinden is zij, want hij heeft haar alles over het moeras geleerd.
En zomaar ineens storten de muren van mijn zorgvuldig opgebouwde tweede leven in.
Via de hebbanbuzz-actie kwam dit boek tot leven. Miriam en Danielle werden beiden aangetrokken door een mooie cover, erg mooi dat het ook aan de binnenkant doorloopt. Uiteindelijk liep het dan toch even iets anders qua verwachting. Miriam en Danielle lazen beiden het boek, hun bevindingen zijn hieronder te lezen.
Het boek begint met een stukje uit het sprookje De dochter van de moeraskoning van Hans Christian Andersen. Een sprookje dat als een rode draad door het verhaal loopt. Er zijn wel overeenkomsten, maar voor zowel Miriam als Danielle heeft dit geen toegevoegde waarde.
Volgens Danielle kom je al snel in een monoloog terecht waarin je verteld wordt wat er in het leven van Helena allemaal is gebeurd toen ze samen met haar moeder als twee ontvoerde mensen vastgehouden werden door haar vader.
Ook Miriam heeft het gevoel dat het hier maar om één persoon draait en dat is Helena. Helena maakt aan het begin heel duidelijk dat het haar verhaal is. Ze zegt het ook zelf: ‘Dit is namelijk niet haar verhaal. Het is mijn verhaal.’ en dat zet de toon voor het hele boek. Helena stampvoet er nog net niet bij. Het draait alleen maar om haar. Helena vertelt over haar vader, die haar moeder heeft ontvoerd en hoe zij twee jaar daarna geboren is en de eerste twaalf jaar van haar leven in het moeras doorbracht. Hoe haar vader haar van alles leerde, vaak met harde hand.
Dat de auteur veel weet van en over het moeras en alles wat er groeit en bloeit, is heel duidelijk te merken. Je kon alles moeiteloos voor je zien, dus dat is heel goed gedaan, maar op een gegeven moment weet je het wel. Alsof je een documentaire aan het lezen bent, gewoonweg teveel van het goede.
Ik weet hoe hij denkt. Wat hij zal doen. Waar hij heen zal gaan.
Miriam miste vooral het verhaal achter de ontvoering van Helena’s moeder. Haar verhaal werd naar de achtergrond geschoven. Het hele waarom ontbreekt in het boek en daar heeft de auteur veel laten liggen. Dat Jacob geen aangenaam persoon is (om het zacht uit te drukken), moge duidelijk zijn, maar datzelfde geldt zeker voor Helena. Daar had ze geen enkele sympathie voor.
Ook Danielle vond dat het verhaal vrij mat bleef wat betreft de emoties die je hierbij toch wel enigszins verwacht. Want ja, om te moeten leven zoals haar moeder en Helena dat hebben gedaan is niet niks.
Als iemand zich in een positie bevindt waarin de straffen strenger worden hoe meer ze zich verzet, duurt het niet lang voordat ze leert precies te doen wat haar ontvoerder wil.
Danielle wil hier nog aan toevoegen dat ze enige hoop op spanning had toen de klopjacht op Helena’s ontsnapte vader begon, maar ook dat viel vies tegen. Een klopjacht is dan ook een groot woord aangezien nog steeds alleen vanuit Helena’s perspectief verteld wordt en de politie in geen velden of wegen te bespeuren is (op een dode en drie verdwaalde na).
Ondertussen zat Miriam al aardig vast in het moeras en werd het een worsteling qua lezen en dat lag puur en alleen aan de enorm onsympathieke, narcistische hoofdpersoon. Danielle verwachtte dan nog een ontknoping die het boek tot een waardig verhaal zou afsluiten. Helaas ontbrak dat dan ook nog want hoe Karen Dionne dan ook probeert om er nog een soort van thrillereffect aan toe te voegen, is dit geenszins tot uiting gekomen.
Het feit dat Karen Dionne met haar schrijfstijl zo’n duidelijk beeld weet neer te zetten, dat je je als lezer het moeras voor je kon zien, maakt wel dat Miriam een volgend boek van haar wel wil lezen. Danielle zag er meer een goeie documentaire in en aangezien de filmrechten al zijn verkocht is ze hier wel nieuwsgierig naar.
Ook het aantal sterren bleven een beetje in het moeras steken. Zo gaf Miriam Dochter van het Moeras 2 sterren en Danielle 2,5 ster.
Miriam en Danielle
