Gespleten - Karin Slaughter (blogtour)

Titel: Gespleten
Auteur: Karin Slaughter
Genre: Thriller
Uitgeverij: HarperCollins
Vertaling: Ineke Lenting
Publicatiedatum: juni 2018
Aantal bladzijdes: 494
Recensie: Amanda, Bianca, Brenda, Leontine, Manon

Karin Slaughter (Georgia, 1971) is een Amerikaanse thrillerauteur. Haar thrillers worden wisselend ijzingwekkend, weergaloos spannend en gruwelijk genoemd. Ze werden in achtentwintig landen uitgegeven en verschijnen steevast op de nationale en internationale bestsellerslijsten. In totaal werden van haar boeken alleen al in Nederland meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. Slaughter verwierf internationale faam, de titel ‘Queen of Crime’, een grote schare trouwe fans en veel lof van haar collega-misdaadschrijvers.

Achterflap:
Andrea Cooper kent haar moeder door en door. Maar wanneer het restaurant waar Andrea en Laura lunchen onder vuur wordt genomen en een doodgewone middag in een bloedbad verandert, ziet Andrea een heel andere kant van haar. De koelbloedigheid waarmee Laura de schutter overmeestert en doodt, verbijstert Andrea.

Dan blijkt dat Laura zich al dertig jaar schuilhoudt onder een andere naam en dat alles wat ze over haar verleden heeft verteld gelogen is. Wat heeft Laura op haar geweten? Waarom zien anderen haar liever dood dan levend? En hoe kun je iemand nog vertrouwen die een leugenaar, of erger, blijkt te zijn?

De meningen van T&M
Cover:
Bianca: Een echte Slaughter cover, direct overal herkenbaar. Ik houd ervan. Opvallend door zijn eenvoud en de steeds terugkerende kleine rode elementen.

Amanda: Hele mooie cover, voornamelijk wit met een rood accent wat hierdoor eruit lijkt te springen. De vormgeving van deze cover past goed bij de voorgaande boeken.

Leontine: Dit soort covers vind ik geweldig. Wit gecombineerd met rode accenten. De laatste covers van de boeken van Karin Slaughter zijn allemaal gemaakt in dit format, dus ook nog eens heel herkenbaar.

Brenda: Ik vind de covers van hoe haar boeken nu zijn, zeer mooi. Rustig en vaak met het gebruik van een vrouwelijk gezicht. Een blanke vrouw met haar hand voor haar ogen. En dan de kleur rood wat mooi naar voren komt. Rode lipstick, om haar ringvinger een rood draadje en de titel in het rood.

Plot:
Manon: Na een wat moeizame start in het boek, komt Gespleten wel op gang en krijgt het meer vaart. In het verhaal ga je via terugblikken naar het jaar 1986, waarbij ik in eerste instantie dacht: heb ik nu bladzijdes overgeslagen? Ik miste wat informatie, maar na gewoon doorlezen wordt alles duidelijk. De flashbacks worden verteld vanuit Jane, ooit begenadigd pianiste en nu lid van een terroristische beweging waar zij vooral lid van is om haar vader, hoofd van de Queller organisatie, ten val te brengen. En ook als geliefde van Nick, die met zijn charmante voorkomen mensen voor zich wint, maar in wezen alleen uit is op eigen gewin.

Brenda: We zitten in de zomer van het jaar 2018 en we krijgen geregeld een stuk te lezen over de zomer van 1986. Tijdens het lezen wil je wel graag doorlezen om te willen weten hoe de verhaallijnen bij elkaar komen en hoe het afloopt.

Leontine: Ik vond het een verhaal met potentie. Maar het is erg lastig om mijn mening te onderbouwen zonder in detail te treden en daardoor dingen weg te geven. Het verhaal is opgedeeld in twee tijdvlakken, het heden en het verleden. In het heden gaat Andy op reis naar het verleden, op zoek naar antwoorden, en in het verleden wordt beetje bij beetje onthuld wat er daadwerkelijk allemaal gebeurd is.

Amanda: Het koste even wat moeite om in het verhaal te komen, de verschillende personages en het verspringen in tijd waren in het begin wat verwarrend. Eenmaal bekend met iedereen las het een stuk vlotter en maakte de sprongen in tijd tot een prettige aanvulling. Het verhaal heeft een logische opbouw maar op sommige punten wel wat toevallig. In deze tijd met sektes en aanslagen wel een zeer toepasselijk onderwerp dat verwerkt zit in het deel dat in het verleden speelt. En wat voor naweeën dit heeft.

Bianca: De plot van dit verhaal is verweven middels twee verhaallijnen, een heden en verleden waarbij de lezer alert moet zijn op de namen die voorbijkomen. Het verhaal start met een heftige gebeurtenis waardoor Laura, de moeder van Andrea, gedwongen wordt haar verleden aan haar dochter uit te leggen. Een jacht op antwoorden die je met momenten flink doet huiveren. Vele maatschappelijke thema’s die aan de orde van de dag zijn passeren de revue. Vooral het gedeelte waarbij misbruik door middel van macht binnen de psychiatrie aan de orde komt trok ik me persoonlijk enorm aan. Als je werkzaam bent in de psychiatrie komt dit erg dichtbij.

Personages:
Leontine: Hier kan ik kort zijn: er waren te veel personages. Of misschien waren die er niet eens echt, door de schuilnamen voelde het absoluut wel zo. Regelmatig rees de vraag: wie is dat nu weer? Of: wie was dat ook alweer?

Andrea is een 31-jarige vrouw, die verre van gesetteld is. Ze woont nog (of alweer) bij haar moeder) en heeft allerlei baantjes. Ze komt heel kinderlijk over en dat wekte al gauw irritatie op. Kom op meid, je bent 31. Haar leven wordt behoorlijk op zijn kop gezet door de situatie in het restaurant. Ineens lijkt niets meer wat het was. Lijkt alles berust op leugens. Wie is haar moeder? En is zij zelf nog wel wie ze dacht dat ze was? Over de andere personages ga ik niet te veel zeggen, dat zou spoilen zijn.

Brenda: Er komen aardig wat personages aan bod. De hoofdpersonage is toch wel de 31-jarige Andrea. Ze is een rommelige vrouw die moet leren om op eigen benen te staan en tijdens het lezen verbaasde ik me geregeld of ze wel echt 31 jaar is en niet nog een beginnende twintiger. Af en toe ook zo naïef.

Amanda: De personages, ja, Andrea is een enorm zenuwachtig en onzeker persoon, bang om zelf beslissingen te nemen en enorm besluiteloos. Ze lijkt te zijn blijven hangen in haar kindertijd, ondanks dat ze de dertig gepasseerd is. Een beetje irritant persoon, zeker in het eerste deel van het boek, die later gelukkig langzaamaan opbloeit. Laura is één groot geheim, het ene moment heel zorgzaam, het volgende moment hard en kil. De reden waarom wordt later duidelijk. Laura vond ik mooi beschreven, juist zodra je de achterliggende gedachte weet.

Bianca: Karin heeft in Gespleten de aandacht gevestigd op een moeder-dochterrelatie. Waar je in het begin even moeite moet doen om de dochter als volwassen te zien verdwijnt dat gevoel als Andrea op zoek gaat naar haar moeders verleden. Na een gruwelijke moord wordt ze door haar moeder gedwongen op zoek te gaan naar antwoorden.
Geen enkel personage is doorsnee, allemaal hebben ze een rugzak vol bagage uit het verleden mee te sjouwen.

Manon: Andrea/Andy is duidelijk de hoofdpersoon in het boek. In het begin vond ik haar meer overkomen als een angstige puber dan een volwassen vrouw. Gaandeweg wordt het beter in het boek, maar op heel wat momenten wil je haar wel door elkaar schudden van: hup, onderneem actie, doe wat! Haar moeder Laura komt over als een ietwat kille vrouw, maar is ze dat wel? Is dat gewoon niet gekomen door omstandigheden in haar verleden? In de flashbacks spelen Jane, Nick, Andrew en Paula de hoofdrollen. Jane die in wezen gemanipuleerd wordt door haar geliefde Nick en zich laat vertellen door Nick wat ze moet doen. Als lezer denk je bij sommige stukken: serieus? Kom op voor jezelf! Andrew, de broer van Jane, en Paula, beiden actief lid van de beweging, spelen een relatief kleinere, doch niet onbelangrijke rol in het verhaal.

Spanning:
Amanda: Slaughter weet over het algemeen goed hoe ze een spannend verhaal neer moet zetten, door de wisselende verhaallijnen ontstaat er een soort unheimisch gevoel hoe en waar ze uiteindelijk bij elkaar zullen gaan komen. Toch miste ik in dit boek de echte nagelbijtende spanning een beetje, ondanks de psychologische spanning en de bloederige details. Niet wat ik gewend ben van Slaughter.

Brenda: Ik vond het boek niet echt zeer spannend. Af en toe waren er wat spannende momenten, maar het verhaal zorgde niet dat ik op het puntje van mijn stoel ging zitten.

Bianca: Gespleten bevat veel spannende elementen, vooral het beklemmende gevoel kruipt bij mij als lezer onder de huid. Spannend is het boek op meerdere fronten, wie overleeft en wie niet? Wat is nou de waarheid? Deze vraag blijft tot het laatst door je hoofd spoken.

Leontine: Qua spanning viel het mij behoorlijk tegen. Ik had al snel in de gaten welke rol de hoofdpersonen in het verleden hadden en naarmate het verhaal vorderde, werd dat vermoeden bevestigd. Het haalde voor mij daardoor wel de spanning eruit.

Ontknoping:
Manon: De ontknoping vond ik eerlijk gezegd tegenvallen, zeker na het oplevende middenstuk, bleef ik met een heel onbevredigend gevoel achter. Het leek net alsof ze opeens een punt had gezet en dat was het. Had beter gekund, ik vond het wat tam overkomen.

Leontine: Hier heeft Slaughter voor mij echt iets laten liggen. Ineens was daar de epiloog voor mijn gevoel. De epiloog voegde voor mij wel iets moois toe aan het boek, dat tot dan eigenlijk wat tegenviel.

Bianca: Vooral de epiloog greep mij ontzettend aan, Slaughter is een kei in het uitwerken van haar personages en te verwoorden waarom ze zijn geworden tot wie ze nu zijn. Het gevoel van altijd op de vlucht zijn en te moeten leven in angst is verschrikkelijk.

Amanda: De ontknoping had van mij nog wel iets sprekender en minder ‘braaf’ gemogen. Vaak genoeg eindigen de boeken van Slaughter met een ‘beng’ die je niet had zien aankomen. Bij dit verhaal was dat ook wel passend geweest. Het verhaal is afgerond, dat is dan wel bevredigend, maar van mij had er nog wat meer mogen zijn.

Brenda: De ontknoping vond ik zeer goed in elkaar gezet. Je denkt dat je het boek uithebt, maar dan komt de epiloog. Daarin wordt nog even een duidelijk zetje gegeven.

Schrijfstijl:
Leontine: Slaughter’s schrijfstijl is bij velen erg geliefd. In lange hoofdstukken worden heden en verleden met elkaar afgewisseld wat een mooi perspectief oplevert. Ik miste echter het rauwe van haar schrijfstijl in eerdere boeken en de expliciete details. Het lijkt alsof ze een andere weg in is geslagen, en ik weet niet zo goed of ik die weg met haar wil volgen.

Bianca: De schrijfstijl van Slaughter is een stijl die je moet liggen, zij richt zich vooral tot het ontwikkelen van de personages, tevens beschrijft zij de meest gruwelijke moorden op een manier die in de werkelijkheid het daglicht niet kunnen verdragen. Je moet als lezer een sterke maag hebben en tegen een stootje kunnen.

Brenda: De schrijfstijl is fijn. Slaughter weet me te boeien met haar tekst, me mee te sleuren in het verhaal. Alleen hou ik persoonlijk niet zo van hele lange hoofdstukken en dat bevat dit boek wel.

Manon: Karin Slaughter heeft wel een fijne schrijfstijl. Ze zet de karakters goed neer, elk personage is verschillend en goed beschreven.

Amanda: Na de ‘opstartproblemen’ volgt toch weer gewoon de prettige schrijfstijl die we gewend zijn van Slaughter. Vlot, meeslepend, gedetailleerd en zeker de gruwelijkheden niet uit de weg gaan. Ze trekt je in het verhaal en door haar fijne schrijfstijl blijf je getriggerd om door te lezen.

Beoordeling:
Brenda: Gespleten krijgt van mij 3,5 ster.
Manon: Ik geef Gespleten 3 sterren.
Amanda: Ik kom hiermee op een krappe 4 sterren voor Gespleten van Karin Slaughter.
Leontine: Ik mis het heerlijke gruwelijke, het op het puntje van je stoel zitten, het tot laat in de nacht doorlezen. Om die reden geef ik Gespleten 3,5 ster.
Bianca: Gespleten krijgt van mij 4,5 ster.