Titel: Wat Alice vergat
Auteur: Liane Moriarty
Genre: Roman
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
Vertaling: Anna Livestro
Publicatiedatum: april 2018
Aantal bladzijdes: 484
Recensie: Leontine
Cover
We zien een blauwe cover met in het wit de titel. Daarnaast zeepbellen. Die zeepbellen spatten voor Alice redelijk uit elkaar. Dus toepasselijk bij het verhaal.
Auteur
Liane Moriarty is copywriter en groeide op in Sydney als oudste van zes kinderen, onder wie jeugdboekenschrijfster Jaclyn. Ze schreef de succesvolle romans Drie wensen en Nog één keer feest. Haar boeken worden in acht landen uitgegeven.
Achterflap
Alice Love is 29, dol op haar man en zwanger van hun eerste kind. Dus… stel je Alice’ schok voor wanneer ze bijkomt op de vloer van haar sportschool, naar het ziekenhuis wordt gereden en daar ontdekt dat de bruidsweken al lang voorbij zijn. Ze ligt in een scheiding, heeft drie kinderen en ze is 39 jaar.
Alice moet de gebeurtenissen van het afgelopen decennium zien te reconstrueren, en tegelijkertijd proberen haar leven weer op de rit te krijgen. Ze probeert erachter te komen waarom haar zus haar niet meer wil spreken, en hoe het komt dat ze een van die superslanke moeders met veel te dure kleren is geworden. Uiteindelijk moet Alice vooral erachter komen of geheugenverlies een zegen is of een vloek, en of het mogelijk is om helemaal opnieuw te beginnen.
Mijn mening
Het zal je gebeuren: je valt op je hoofd en als je bij bent, is er ineens 10 jaar van je leven voorbij. En in die 10 jaar zijn er een heleboel dingen gebeurd, waardoor je leven er compleet anders uitziet en niets meer is wat het was. Dat overkomt Alice.
In het boek volgen we de zoektocht van Alice naar vooral zichzelf. Tijdens het lezen heb ik me vaak afgevraagd wat ik zou doen in haar geval. Ik zou mijn zoontje niet kennen, mijn werk niet, en zelfs mijn man was 10 jaar geleden nog niet in mijn leven. Liane Moriarty beschrijft het ‘probleem’ van Alice vanuit verschillende perspectieven. Uiteraard volgen we het verhaal via Alice, maar ook vanuit haar zus Elisabeth, die het verhaal vertelt door brieven te schrijven aan haar therapeut. Beetje bij beetje wordt het verhaal ontrafeld en vallen de puzzelstukjes op hun plek. Oma Frannie zorgt voor een humoristische noot door haar kant van het verhaal in blogvorm te schrijven, inclusief commentaar.
De personages blijven een beetje oppervlakkig. De enigen die je redelijk leert kennen, zijn Alice en haar zus Elisabeth. Ondanks dat het een feelgood roman is, schuwt Liane Moriarty niet om moeilijke onderwerpen te benoemen in het boek. Het ongewild kinderloos zijn van Elisabeth speelt een belangrijke rol in het boek en het heeft mij geraakt hoe Liane Moriarty dit beschreven heeft.
Het boek is vrij dik, 484 bladzijden, en hoewel ik er in het eerste deel soms een beetje tegenaan hikte, werd dat in het tweede deel meer dan goed gemaakt. Dit boek hoort absoluut in het rijtje feelgood thuis. Als het verhaal duidelijk wordt, sla je het boek dicht met een brede glimlach.
Ik geef Wat Alice vergat een dikke 4 sterren.
Leontine
