Titel: 
Duingras
Auteur: Jackie van Laren
Serie: Eilandliefde #1
Genre: Roman-Feelgood
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: februari 2018
Aantal bladzijdes: 270
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Jackie van Laren (Amsterdam, 1968) heeft twee grote passies in haar leven: muziek en verhalen. Al op jonge leeftijd schreef ze voor haar eigen plezier zowel fictie als poëzie en muziek. Een studie Nederlands en Engels, een nachtelijk bestaan op de poppodia van Nederland en een carrière in het uitgeef vak volgden. Met de Q-serie maakte ze haar debuut als schrijfster. Daarna volgde het tweeluik Vallen en Opstaan. Duingras is het eerste deel van de vierdelige Eilandliefde-serie.
Achterflap:
Wende Freriks staat op een keerpunt in haar leven: ze is gestopt met haar opleiding en is totaal onverwacht gedumpt door haar vriend. In een opwelling boekt ze twee weken vakantie op een Waddeneiland, om het einde van haar relatie te verwerken en te bedenken wat ze nou eigenlijk wil met haar leven.
In Grote Vis, de enige strandtent op het eiland, raakt ze aan de praat met de eigenaar Axel en zijn beste vriend Vincent. De twee zijn tegenpolen: zo vrolijk en flirterig als surfer Vincent is, zo serieus en ontoegankelijk is Axel. Nu ze er toch is helpt Wende de twee her en der met een klusje, en al snel komt ze er dagelijks, raken ze echt bevriend en lijkt haar oude leven heel ver weg. Behalve oprechte vriendschap voelt Wende ook iets anders voor de stugge Axel, al wil ze daar nog niet te veel over nadenken nu haar nieuw verworven vrijheid net een beetje begint te wennen. Tot haar ex ineens voor haar neus staat en alles op zijn kop zet…
Mijn mening:
Duingras is een feelgood zoals elke feelgood in mijn ogen hoort te zijn, van de eerste tot de laatste bladzijde voel ik de liefde letterlijk in mijn lichaam.
Wende Freriks komt uit een vervelende relatie. Nadat zij gedumpt werd door Bastiaan probeert zij haar leven weer op de rails te krijgen, haar toekomst leek uitgestippeld en voorspelbaar maar ligt nu opeens in duigen.
Mijn achtergrond is braaf; burgerlijkheid met spruitjesgeur, sleur en voorspelbaarheid, en eigenlijk als je goed kijkt, nauwelijks een échte politieke kleur.
Ze kiest ervoor in haar eentje naar de Waddeneilanden te gaan, lekker uitwaaien, fietsen, wandelen en vooral geen mensen zien die ze kent. Ze wil rustig nadenken wat ze met haar leven wil gaan doen, maar is er tijd om na te denken?
Direct maakt ze kennis met Vincent en Axel, twee totaal verschillende persoonlijkheden die samen een strandtent runnen. Een vreemde eend in de bijt valt op een klein eiland direct op, de nieuwsgierigheid bij beide heren is direct gewekt, wie is deze interessante vrouw?
Al snel is het een fladderen van vlinders en vooral het om elkaar heen drentelen, zoals in elke feelgood gebeurt. Het is echter zo dat Jackie van Laren een schrijfstijl heeft die ervoor zorgt dat je ze zelf voelt fladderen. Het is genieten met een grote G, ik krijg direct zin om ook een weekje naar de Wadden te gaan, heerlijk lijkt het me daar.
De personages voelen als echte vrienden, alsof ze echt bestaan. De plot is totaal niet belangrijk, dat doet bij een feelgood helemaal niet ter zake, de afloop is vaak al snel bekend, maar de weg ernaar toe is er een die de lezer moet bekoren en dat is hier zeker het geval.
De drang om het vervolg te lezen is zo groot dat ik direct verder ga in deel twee van deze geweldige Eilandliefde-serie, en ik hoop dat ik nog meer vrienden ga maken.
Duingras krijgt van mij dik verdiend 4,5 ster.
Bianca
