Titel: Zondagskind
Auteur: Judith Visser
Genre: Roman
Uitgeverij: HarperCollins
Publicatiedatum: maart 2018
Aantal bladzijdes: 480
Recensie: Leontine
Cover
De voorkant zou mij direct opvallen in de boekenwinkel. De getekende vogelkooien soms met vogeltjes erin, lijkt vrij vrolijk, maar klopt dat ook? De ondertitel “alsof opgroeien nog niet lastig genoeg is” lijkt het tegendeel te bewijzen.
Auteur
Judith Visser (1978) debuteerde met Tegengif. Zij won tweemaal de prijs voor het Beste Rotterdamse Boek. In 2008 was zij de auteur van het Rotterdamse Boekenweekgeschenk. Stuk werd uitgevoerd als theatervoorstelling en is verfilmd. In 2016 bracht zij de roman In seizoenen uit, over wat er gebeurt wanneer je nog maar kort te leven hebt. In maart 2018 verscheen Zondagskind, een autobiografische roman over een autistisch meisje dat haar eigen weg vindt in het leven.
Achterflap
Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme. Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met Asperger.
Mijn mening
In Zondagskind volgen we het leven van Jasmijn Vink, een kind met autisme. Maar in de jaren ’80 en ’90, waarin dit boek zich grotendeels afspeelt, was autisme nog niet zo ingeburgerd als nu. Op Jasmijn was nog geen sticker ‘autisme’ geplakt. Zondagskind is een boek waarin je begint en niet meer kunt stoppen. Ik vloog door de bijna 500 bladzijden, terwijl ik daar normaal tegenaan zou hikken.
Het boek raakte mij heel diep van de eerste bladzijde tot en met de laatste. Het verhaal is zo luchtig geschreven, maar ook zo realistisch dat het bijna voelt alsof je naast Jasmijn op het schoolplein staat en letterlijk alles meemaakt zoals zij het ziet. Judith Visser is er absoluut in geslaagd een duidelijk beeld te geven van hoe het is om te leven met autisme en Asperger, en hoe de ‘buitenwereld’ reageert op iemand die ‘anders’ is. Buiten dat zeer belangrijke aspect, waren er voor mij ook nog diverse ‘oh ja’ momenten, aangezien ikzelf ook in de winter van 1978 geboren ben. Jasmijn en ik hebben dezelfde weg afgelegd, zij het dat ik een boel minder hobbels ben tegengekomen.
Ik ben heel erg onder de indruk van dit boek. Ik geef Zondagskind van Judith Visser 5 welverdiende sterren!
Leontine
