De lente is nog maar net begonnen, of ik kan al niet meer wachten op de zomer. 
De zomervakantie om precies te zijn. Niet alleen omdat er dan een vette reis naar Suriname op de planning staat (woohoo!), maar ook omdat ik dan tijd heb om te lezen. Op de plank in mijn slaapkamer ligt al een tijdje een stapel thrillers boos naar me te staren en dat snap ik, want ik beloof steeds dat ik aan hem ga beginnen, maar ik doe het niet. Dat ik geen tijd heb, is natuurlijk geen excuus, tijd om te lezen máák je gewoon en dat doe ik in de vakantie. Welke beauties liggen er op mij te wachten?
*Het meisje in het ijs, van Robert Bryndza
*Achter de voordeur, van Alex Marwood
*De stenen engel, van David Hewson
*Gone girl, van Gillian Flynn
*Het meisje in de rode jas, van Kate Hamer
*Chateau de Provence, van Marelle Boersma
*Koekoeksjong, van Robert Galbraith
Ik verheug me erop. Als ik zelf aan het schrijven ben, lukt het niet goed een boek op te pakken. ‘s Ochtends lees ik graag de krant, daarna vertrek ik naar mijn tuinhuis en duik ik in mijn eigen verhaal. ‘ s Avonds lees ik mijn dochter voor uit Harry Potter (we zijn al bij deel 4) en daarna volgt vaak nog een Netflix-serie (aanrader: Casa de Papel!). Om daarna in bed nog aan een boek te beginnen, is te veel van het goede, bovendien slaap ik meestal binnen vijf minuten.
Rio Grande, Mexico
Het verhaal dat ik net geschreven heb en dat per begin april in de winkels ligt, is Rio Grande, ‘een razend spannende roadtrip door Mexico’. Het is het derde avontuur in de serie met mijn favoriete journalisten in de hoofdrol: Tara Linders en Diego Martinez. Het is leuk als je de voorgangers, Paradijsvogels en Casa Familia gelezen hebt, maar het hoeft niet per se. Rio Grande is ook los prima te volgen. Het boek begint met Tara, die een bezoekje krijgt van Yvonne, de ex van Diego. Zij vermoedt dat Diego op zijn reis door Mexico in de problemen is geraakt, want na een paar telefoontjes neemt hij opeens geen contact meer op, zelfs niet met zijn kinderen. Hij lijkt van de aardbodem verdwenen en Yvonne vraagt Tara wanhopig hem te gaan zoeken.
Taco’s en tequila
Rio Grande is een pageturner over een criminele motorbende en een trailerpark in de woestijn, over een undercoveragent en een gepeste puber die zint op wraak, over vriendschap en verraad, over taco’s en tequila. Aan fantasie heb ik geen gebrek, maar toch ligt aan dit boek een duidelijke inspiratiebron ten grondslag. Een tijdje terug werkte ik als communicatieadviseur en woordvoerder bij de gemeente Zundert. In die gemeente lag Fort Oranje, een verloederde camping, waar van alles gebeurde dat niet door de beugel kon. Misschien heb je het tv-programma gezien dat over deze camping is gemaakt. Daarnaast was Zundert ook een aantal maanden de thuisbasis van een bekende motorclub met een nog bekendere voorman. Zowel de camping als de motorclub kwam veel in het nieuws en hield onder andere de politie en de medewerkers van de gemeente (waaronder ik dus) flink bezig. Zo kreeg ik de inspiratie voor een nieuwe thriller op een presenteerblaadje aangereikt. Wat er in Rio Grande fantasie is en welk deel of welke personages op werkelijkheid berusten, laat ik lekker in het midden. Leve de vrijheid van de schrijver 😉
‘Inspiratie op een presenteerblaadje’
Sfeer van een land
Ik heb ooit een dag in Mexico doorgebracht. Te kort natuurlijk, om het land te leren kennen, dus voor Rio Grande heb ik veel research op internet gedaan. De prachtige documentaire die Joris Linssen maakte over zijn reis door het land heb ik een paar keer bekeken. Toch schrijf ik liever over plekken waar ik zelf langere tijd geweest ben. Zo speelt de Campus in Canada, Paradijsvogels op Aruba en Casa Familia in Andalusië; stuk voor stuk locaties die ik goed ken. Misschien vormt Suriname ook een mooie setting voor een spannend verhaal. Dat zal op mijn vakantie moeten blijken. Ik vind het fijn de sfeer van een land te gebruiken in mijn boeken. Hoe ruikt en voelt het er, wat wordt er gegeten en wat zijn er de gebruiken? Als het decor klopt en de lezer waant zich in een andere wereld, is mijn opzet geslaagd.
Zweedse sneeuw
Rio Grande is pas net af, maar ik ben alweer aan een volgend verhaal begonnen. Tara en Diego krijgen even pauze, want dit boek wordt een standalone, ter afwisseling van mijn serie. Dit boek (nog zonder titel) speelt in Zweden, op een onbewoond eiland voor de kust van Göteborg, en het is er ijskoud. Hoewel ik het heerlijk vind een serie te schrijven en er ook veel enthousiaste reacties op komen (mijn Thrillzone Award voor Casa Familia staat te pronken in de boekenkast!), is het ook bevrijdend het format los te kunnen laten. Blanco nieuwe personages verzinnen is een creatieve uitdaging en daar houd ik van. Ze hebben nog geen geschiedenis samen en kunnen zich open en bloot aan de lezers presenteren, met al hun wensen en verlangens, problemen en tekortk-omingen. Ik wil ze voor me zien en met ze meeleven; alleen dan kunnen ze ook voor de lezer ‘bestaan’. Het creëren van nieuwe personages vergt tijd, heb ik gemerkt. De opstart van dit boek duurde langer dan die van Rio Grande. Tara en Diego ken ik inmiddels zo goed, die vertellen me zelf wel welke kant ze op willen. Die leiden mij als het ware het verhaal door. Dat gemak is er bij een standalone niet meteen.
Spannend en smeuïg
Ik ben ontzettend benieuwd naar de reacties op Rio Grande! Het is spannend, smeuïg en Tara en Diego krijgen weer veel voor hun kiezen. De korte hoofdstukken en mijn schrijfstijl zorgen voor vaart en de cliffhangers maken dat je door wilt lezen totdat je weet hoe het afloopt. Om zoveel mogelijk mensen over Rio Grande te vertellen, reis ik tot de zomer het land door. In boekwinkels van Hoorn tot Maastricht en van Zierikzee tot Woerden ga ik graag met lezers in gesprek en zet ik een handtekening in mijn boeken.
Op www.nathaliepagie.nl staat een overzicht van de locaties die ik bezoek. Tot ziens dus! Ergens in het land, op social media, of in een van mijn boeken. En daarna veel leesplezier en een fijne vakantie. Geniet ervan.
Hasta la Vista!
Nathalie Pagie
