Daar ben ik weer…

Het is een tijdje stil geweest en dat was niet zonder reden. Geen spectaculaire reden, weliswaar. Ik had het gewoon druk.  De redactie van ‘De dood heeft blauwe ogen’ ging razendsnel omdat het al in juni uitkomt. Ook Theo heeft een tandje bijgezet om mij weer aan het werk te zetten. 
Dat betekende dat ik al mijn vrije tijd – werken slokt daar sowieso al veel van op – heb besteed aan het schrijven en herschrijven na het commentaar van de proeflezers, en ja ik kreeg een deadline, de redactieronde en het lezen van de proefdruk. 
Wat ‘De dood’ betreft kan ik met een gerust hart achterover leunen. Het is een prachtig boek geworden en ik kan bijna niet wachten totdat het juni is. Wachten is duidelijk niet mijn sterkste punt.  

Het idee voor ‘De dood heeft blauwe ogen’ is al ontstaan in 2016 naar aanleiding van het thema van de Spannende Boeken Weken: Bloed in de polder. Ik vond het toen al een geweldig thema, maar een lijk in het korenveld vinden of iets dergelijks is, naar mijn bescheiden mening, een beetje afgezaagd. Ik weet niet of er veel gevonden worden, hoor. Er zou zoveel meer kunnen gebeuren in de polder. Ik ben het in een hele andere richting gaan zoeken, dus geen lijken tussen de piepers of de sla. Maar het is een thriller. Komt er dan wel een moord in voor? Ja, dat staat tenminste te lezen op de flaptekst.
Jullie weten precies hoe het zit vanaf 30 juni.   

Vandaag zijn we precies op de helft van april. Mijn uitgever heeft de kuierlatten genomen naar Portugal om daar van een welverdiende schrijfvakantie te genieten. Geef hem eens ongelijk. 
Mijn schrijfvakantie speelt zich hoofdzakelijk ’s avonds en in het weekend af, gewoon aan de Côte du Waddinxveen. Mijn nieuwe boek ‘Hij is terug’ telt alweer bijna zestigduizend woorden. Dat is toch alweer tweederde van een nieuwe, hele spannende thriller.  

Een paar weken geleden is me gezegd dat ik zo snel schrijf, omdat er na Waanidee (september 2017) alweer een nieuw boek uitkomt. En zoals hierboven te lezen valt, is er alweer een nieuwe in de maak. Er zit echter best veel tijd tussen het opsturen van het manuscript, de weg naar de proeflezers die een ruime tijd krijgen om het boek te lezen en te beoordelen tot aan het terugkrijgen van het manuscript om te verbeteren, schrijven en herschrijven. De redactie van ‘De dood’ is heel erg snel gegaan, dus kon ik ruim drie maanden achterover leunen en dat is niet mijn ding. Ik ben niet zo’n televisiekijker en dat nieuwe verhaal dreunde maar in mijn hoofd. Dus ben ik weer teruggekropen in mijn grot en schrijf ik iedere vrije minuut, afgewisseld met een beetje Netflix. Tips voor een goede serie zijn welkom.   

Wat heb ik verder nog gedaan de laatste tijd? Ik ben naar een lezing van Judith Visser geweest. Indrukwekkend en emotioneel hoe zij sprak over haar autisme en het syndroom van Asperger. Als ik eens een boek mag aanraden, en dat doe ik eigenlijk nooit, dan is dat haar Zondagskind. 
Natuurlijk heb ik ook vreselijk gelachen om ‘ik vertrek van Facebook’. Niet te verwarren met de televisieserie of het boek van Marelle Boersma bij wie ik in september ook heerlijk ga genieten van de Portugese zon en de kookkunsten van haar Jan. En in alle rust schrijven natuurlijk. 
Zijn sommige mensen zou zo naïef of is het weer een lekker moment van aandacht trekken? Zolang ome fiscus nog steeds jouw aangifte inkomstenbelasting al kan invullen en het saldo weet wat je op 31 december op je bankrekening had staan … Moet ik nou echt nog meer vertellen? Dat saldo van mij was trouwens dusdanig dat tante belastingdienst in snikken is uitgebarsten.   

Nog even een laatste mededeling over ‘De dood heeft blauwe ogen’. De presentatie wordt weer gedaan in mijn fijne, vertrouwde boekhandel Verkaaik in Gouda. Alle nieuwtjes daaromtrent volgen vanzelf.  
Ik wens jullie nog een fijne tweede helft van april met veel mooi weer. Geniet ervan!  

Liefs, 

Karin