Het donkerste water - Sharon Bolton

Titel: Het donkerste water
Auteur: Sharon Bolton
Serie: Lacey Flint #4
Genre: Thriller
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
Vertaling: Anda Witsenburg
Publicatiedatum: januari 2018
Aantal bladzijdes: 479
Recensie: Bianca

Over de auteur:
Sharon Bolton woont in Londen, waar veel van haar thrillers zich afspelen. Ze weet als geen ander de sfeer van de donkerste kanten van deze stad te beschrijven. Bolton is winnaar van de Mary Higgins Clark Award en genomineerd voor de ITW Thriller Award, de CWA Gold Dagger en de Barry Award. Kleine zwarte leugens was een standalone thriller, Het donkerste water is een los te lezen thriller met Lacey Flint in de hoofdrol.

Achterflap:
Lacey Flint is naar een woonboot verhuisd, en begint deel uit te maken van een kleurrijke gemeenschap die in Londen op de Theems woont. Elke dag zwemt ze ook in de rivier. Op een vroege zomerochtend vindt ze tijdens het zwemmen een in doeken gewikkeld lichaam van een jonge vrouw. Het lijkt toeval – Lacey werkt sinds kort bij de rivierpolitie en weet hoeveel lichamen er elk jaar uit de Theems gevist worden. Maar onderzoek lijkt aan te tonen dat dit lichaam bedoeld was voor haar om te vinden. Ook al is ze geen inspecteur meer, ze kan niet anders dan zich met deze zaak bemoeien…

Mijn mening:
Lacey Flint lijkt rust te hebben gevonden in een woonboot op de Theems, elke ochtend neemt ze een duik in de vieze Theems, een uitdaging die haar adrenalinespiegel doet stijgen, sommige mensen hebben het nou eenmaal nodig om vaak iets te doen wat eigenlijk verboden is.
Lacey is een vrouw die altijd haar voelsprieten op scherp heeft staan, ze heeft teveel meegemaakt om een moment onoplettend te kunnen zijn.
Wanneer ze op een ochtend tijdens het zwemmen op een lijk stuit is het gedaan met de rust. Al snel wordt duidelijk dat Lacey de spil is in deze moord, maar hoe dat precies zit komt ze ook zelf pas op het eind van het verhaal te weten.

Bij In het donkerste water ligt de nadruk vooral op de lugubere omgeving van de Theems waar alles zich afspeelt. De beschrijvingen van de donkerte, het ongedierte en de viezigheid doen mij nogal eens huiveren. Het zwemmen in open water zal mij de komende zomer zeker aan dit boek doen denken, sterker nog, ik twijfel of ik er nog wel in ga, was sowieso geen held.

De schrijfstijl van Bolton is beeldend en op je huid te voelen, alsof de beestjes over je eigen lichaam lopen, de personages gaan leven en Lacey verdient voor mij de gunfactor als het gaat om haar toekomst. De hoofdstukken zijn kort en wisselend door de hoofdpersonen geschreven, de drang om door te lezen is mede hierdoor enorm groot. Bolton maakt gebruik van een mythe die zo goed is beschreven dat je als lezer bijna gelooft dat het realiteit is, echt heel goed gedaan!

De plot is geniaal bedacht, geen haar op mijn hoofd die deze richting op had gedacht. Een mooie noot van de schrijver ter afsluiting schudt de lezer nog even wakker voordat deze in staat zou zijn om zelf op gekke gedachten te komen.

Het donkerste water is volgens Bolton prima los te lezen, naar mijn mening heeft het echter zeker meerwaarde de voorgaande delen eerst te lezen. Ten eerste zijn alle delen stuk voor stuk geweldig goed, en ten tweede is het fijn Lacey Flint te volgen op de paden die ze bewandelt. Bij het overslaan van de eerste delen mis je toch een flink stuk bagage.

Het donkerste water heeft mij van de eerste tot de laatste bladzijde in zijn greep weten te houden en ik kijk dan ook enorm uit naar het volgende deel.