Twee boekpresentaties, op dezelfde avond, bezocht door een en dezelfde persoon, 40 kilometer uit elkaar vandaan, met een uur speling. Niet te doen? Je zou het denken. Onmogelijk? Hou mijn koffie even vast…
22 februari stond in het teken van de boekpresentaties van Chateau de Provence van Marelle Boersma en Meedogenloos van J. Sharpe & Melissa Skaye. Eerstgenoemde presentatie vond plaats in boekhandel Scheltema in Amsterdam, laatstgenoemde in boekhandel Stumpel in Hoorn. Op de landkaart gezien, niet al te ver uit elkaar vandaan.
Aanvankelijk was het de bedoeling dat een aantal teamleden naar Hoorn zou gaan en ik eerst naar Amsterdam, om later op de avond aan te sluiten in Hoorn na de officiële boekoverhandiging. Dit liep echter volledig in de soep door de epische griepgolf van 2018; de een na de ander lag onder een, al dan niet zelfgehaakte, sprei of werd met hoge koorts aangetroffen in een foute onesie (wat op zich een pleonasme is natuurlijk), rillend op de bank. Zo gebeurde het dat ik alleen de wei in trok en ik mijn zinnen had gezet om allebei de boekpresentaties bij te wonen. Wat kon er mis gaan…
De korte autorit vanuit Nieuw-Vennep naar de Oosterdokskade in Amsterdam verliep wonderbaarlijk soepel gezien het tijdstip. De tactiek was om het centrum te vermijden, om na afloop zo snel mogelijk op de weg naar Hoorn te geraken. De 20 minuten durende wandeling tussen de parkeergarage en boekhandel Scheltema had ik even over het hoofd gezien in mijn voorbereidingen – op Google Maps lijkt alles dichterbij. Met nog een half uur te gaan voor de boekpresentatie begon, nam ik even de tijd om door het ruime assortiment aan boeken te snuffelen. Ik bladerde aandachtig door vakantieboek Nach Holland en bekeek de kiekjes die door Duitse soldaten waren genomen, in de straten van Valkenburg (bij Leiden), waar ik ben opgegroeid. Inspiratie voor mijn eigen boek, research noem ik het maar. Ik noteerde het boek op de denkbeeldige lijst van aan te schaffen boeken en vervolgde mijn weg naar de bovenste etage, alwaar een hoek was ingericht met een podium en tientallen klapstoelen.
De eerste hartelijke handdruk viel ten deel aan Roelant DeBy van De Perfecte Buren, een aangenaam weerzien in een vreemde omgeving, zeker als je in je eentje bent. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik toch enigszins zenuwachtig was: aangezien dit mijn eerste, langverwachte, kennismaking met Marelle Boersma zou zijn, schoten de zenuwen er toch onbedoeld in. Deze werden meteen de das omgedaan door Marelle zelf. ‘Hé hé, eindelijk ontmoeten we elkaar. Dat heeft lang op zich laten wachten.’ Zo’n avond was het.
Al snel waren alle lege stoelen in de presentatiehoek bezet en nam Ilse Karman van De Crime Compagnie ons mee naar het ontstaan van het 13e boek van Marelle en de start van een serie: ze kon zich nog goed herinneren hoe Marelle tijdens een bespreking met haar en Sanneke van Duijn, met het idee voor een ‘Ik vertrek’ serie aankwam. Geïnspireerd door haar eigen ik-vertrek ervaring naar Portugal en de populariteit van het gelijknamige televisieprogramma, maar dan met een thriller sausje. Na de bespreking lieten ze tijdens de autorit naar huis hun fantasie de vrije loop: ‘Wat als ze…’, ‘Eigenlijk zou ze…’ Allemaal goede ideeën natuurlijk, maar Marelle koos haar eigen weg en maakte het leven van Luuc en Julia zuur in een omvangrijke thriller dat Chateau de Provence is geworden, verpakt in een superzacht omhulsel, waarbij de Franse lavendelvelden je tegemoet komen zodra je de wereld binnenstapt. Hoe het met Luuc en Julia afloopt, zul je zelf moeten ondervinden.
En maak je maar alvast op voor het volgende deel. Mocht je toevallig op Sicilië lopen en denken ‘Hé, die mevrouw lijkt wel erg veel op Marelle Boersma,’ dan kan dat kloppen. Voor research. Heel vervelend, het leven van een schrijver.
Onder toeziend oog van partner Jan, die via een Skype verbinding de avond mee beleefde, werd het eerste exemplaar aan Marelle overhandigd door Ilse en Sanneke, en na een korte toespraak van Marelle, was er tijd om een praatje te maken en je boek te laten signeren – en de geur van lavendel op te snuiven. Samen met Nathalie Pagie, auteur van o.a. Paradijsvogels en Linda Samplonius, auteur van Koelcel, genoten we van een glaasje wijn – of water, waarna het alweer tijd was om te vertrekken. Ik had graag nog uitgebreid met Marelle willen praten, maar weet zeker dat dit een volgende keer gaat gebeuren.
De terugweg naar de parkeergarage ving later aan dan gepland en ik vreesde dat mijn missie om op tijd in Hoorn aan te komen, gedoemd was te mislukken. Met flinke pas manoeuvreerde ik me langs hordes toeristen – menig vakantieganger zal bij thuiskomst een verhitte photobomber aantreffen op de vakantiekiekjes. Bij het uitrijden van de garage twijfelde ik of het überhaupt nog zin had; op tijd komen zat er in mijn ogen niet meer in – ik denk voornamelijk in halflege glazen. Ik nam een hap van een boterham met pindakaas uit het voedselpakket dat ik die ochtend had samengesteld, dacht met weemoed terug aan mijn mislukte carrière als schaatser, en vond hernieuwde kracht: niet gaan is geen optie.
Ik negeerde de naald van de benzinemeter die bijna in het rood stond, sloeg de weg in richting Purmerend en passeerde een bord “volgende benzinestation, 24km”. Geen tijd om te stoppen, dat red ik nog wel. Degenen die mij kennen, zullen het gelijk doorhebben: “Hij negeerde de naald?”. Inderdaad, dat kon ik dus niet. Gevoel voor drama is mij niet vreemd, dus in mijn denkwereld stond ik enige tijd later langs de kant van de weg te bellen met de wegenwacht: “Nee, hij doet het echt niet meer. Ik begrijp ook niet waarom.” De bocht naar links duwde de naald nog verder richting het rood. Na 24 kilometer vulde ik de tank voldoende om mijn bestemming te halen, 10 minuten later stond ik voor een gesloten spoorwegovergang te wachten tot een voorbij kruipende stoptrein station Hoorn was binnengerold. De presentatie was al begonnen. ‘Had ik nu maar niet…’
Rijkelijk te laat parkeerde ik de auto op een van de vele lege parkeerplekken naast de Hoornse Schouwburg, nadat een automobiliste haar auto met groot geduld achteruit had ingeparkeerd tussen twee auto’s. ‘Natuurlijk, doe maar rustig aan. Ze wachten wel op me.’
Ik trok een sprintje vanaf de parkeerplaats richting boekhandel Stumpel, vergrootte de verse blaar op mijn enkel en strompelde de straat in, waar ik overging op een wandeltempo om niet al te zwaar hijgend de winkel binnen te stappen. Nee joh, niets aan de hand. Boekpresentatie? Oh, is dat vanavond? Ik greep naar de dichtstbijzijnde boekenkast om niet om te vallen en om op adem te komen.
Theo van Rijn van uitgeverij LetterRijn zat midden in het voorlezen van zijn inleidend praatje. ‘Eigenlijk was er geen ruimte voor….’ Gelukkig, ze waren later begonnen, dus ik was niet de enige die te laat was. De opluchting leek wederzijds. Mijn poging tot stille binnenkomst ging niet onopgemerkt voorbij. Terwijl Joris aandachtig naar Theo luisterde, ontving ik een blijk van herkenning van Melissa en zus Mascha. Ken je dat, het gevoel van thuiskomen. Snel nam ik nog wat onscherpe foto’s met mijn mobiel op het moment dat Melissa en Joris uit handen van Theo een mok kregen overhandigd met daarop de cover van Meedogenloos. Missie geslaagd.
Melissa nam het woord om het eerste exemplaar uit te reiken. ‘Een eerste boek uitreiking is altijd een bijzonder moment. En toen bedacht ik, aan wie zal ik het deze keer uitreiken. Mijn moeder heb ik vorige keer gedaan, mijn beste vriendin de keer daarvoor. Boekenbloggers zijn een belangrijk onderdeel. En er is iemand die er altijd bij is.’ Wat leuk, dacht ik bij mezelf terwijl ik naar Cees van Rhienen keek die naast mij zat. Volgens mij heeft hij het niet door, maar ik denk dat hij het eerste exemplaar krijgt. Gaaf hoor. ‘Eentje die van die leuke verslagen maakt. En dat is Alexander…’Eh, wat nou?? Compleet verrast en overweldigd, ontving ik uit handen van Melissa het eerste exemplaar. Wat een eer om zoiets mee te mogen maken. Uiteraard voel ik dat ik het niet waard ben, maar ben ik ontzettend trots en had ik dat moment graag met de rest van de groep willen delen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Het was daarna nog erg lang gezellig, met heerlijke hapjes en evenzo gesprekken. Het feest ging door tot sluitingstijd en al strompelend vond ik mijn weg weer naar de auto, verdwaalde op weg naar huis en viel met een avond vol indrukken in slaap. Wat een avond.
Soms zijn er van die dingen die je totaal niet ziet aankomen. Juist als je het niet verwacht, gebeurt het onverwachte, zeker als je er geen rekening mee houdt.
