Het
is niemand ontgaan dat het winter was in Nederland. In Huize Bakker ook niet. De jongste, beter bekend als ‘het draakje’, staat op zaterdagochtend 3 maart al vroeg naast mijn bed met de vraag waar de skibroek is. En of ze dikke sokken aan moet doen. Oh en ze wil haar gympen wel aan: ‘kan dat?’. Met één oog open geef ik antwoord: ‘geen idee’, ‘ja’, ‘nee natuurlijk niet’. Er is het draakje namelijk beloofd dat er geschaatst ging worden op zaterdag en dan kun je niet vroeg beginnen met de voorbereidingen. Iets té vroeg als je het mij vraagt. Ik sla het schaatsen over (ik heb ze niet en het is eeuwen geleden dat ik überhaupt op het ijs heb gestaan), want ik heb andere plannen.
Samen met Yfke en Alex reis ik aan het begin van de middag af naar Zutphen. Op 22 februari jl. zag Het kwaad in ons van Corine Hartman het levenslicht en op 3 maart was de boekpresentatie bij Boek en Buro in Zutphen.
Zutphen dus. Het begon zo:
Ik: ‘Hoe laat moet ik morgen klaar staan?’.
Alex: ‘Half een? Het is 1,5 uur rijden vanaf Alphen, begint om drie uur’.
Ik: ‘Half een’.
Ik: ‘Dan zijn we er om twee uur’.
Alex: ‘Eén uur weg dan’
Ik: ‘Nou vooruit’.
We vertrokken uiteindelijk om kwart over een, want zo gaat dat hier meestal. Je staat klaar en dan werkt de rest niet mee. Het is gezellig in de auto en die anderhalf uur is zo voorbij. Eenmaal in Zutphen aangekomen, wordt toch nog even Google Maps geraadpleegd en jawel hoor, daar is Boek en Buro. Achter de kleine gevel gaat een mooie, veel-groter-dan-je-zou-denken boekhandel schuil. We worden hartelijk ontvangen door Corine en uitgever Marjolein. Leuk om eindelijk eens kennis te maken!
Na een kop thee, paaseitjes en de plaspauze van de hond 😉 werd de presentatie geopend door Marjolein. Zij is al jaren met veel plezier de uitgever van Corine.
Na een korte introductie krijgt Corine symbolisch het eerste exemplaar uitgereikt van Marjolein. Marjolein vindt het een eer om met Corine te mogen werken en spreekt de hoop uit dat ze samen nog meer mooie boeken zullen maken.
Na dit ‘officiële’ gedeelte gaat Marjolein verder met een aantal vragen. Corine heeft dertien jaar geleden besloten te gaan schrijven en elf jaar geleden kwam ook daadwerkelijk haar eerste boek uit. Maar daarvoor kwam het besluit ‘ik wil schrijver worden’ en ze zette er ook haar eigen bedrijf voor aan de kant. Iets wat in de ogen van Marjolein getuigd van heel veel zelfvertrouwen. Wat maakte nu dat Corine het besluit nam zich volledig op het schrijven te gaan richten?
Corine vertelt dat het voor de buitenwereld wel overkwam alsof ze zoveel zelfvertrouwen had dat ze die beslissing durfde te nemen, maar daar is een heel proces aan voorafgegaan. Het was vroeger een droom, vanaf het moment dat ze haar eerste Agatha Christie las (Tien Kleine Negertjes), toen dacht ze ‘dat wil ik ook’. Pas toen ze haar eigen reclamebureau had en teksten in opdracht ging schrijven, kwam die droom weer terug. Ze wilde op enig moment ook weer zélf creëren in plaats van in opdracht van een ander schrijven. Er was uiteindelijk een buikvliesontsteking voor nodig om die wens helemaal concreet te maken. Het leek erop dat ze die buikvliesontsteking niet zou overleven, maar toen ze dat wel deed, dacht ze ‘blijkbaar ben ik toch wel sterker dan ik dacht’ en ze nam het besluit om de schrijversvakschool te gaan doen. Ze begon met de opleiding in 2000 en studeerde vier jaar later af. Ze heeft zichzelf toen twee jaar de tijd gegeven om te proberen iets te bereiken in schrijversland. Na een jaar had ze haar eerste manuscript af dat ze vervolgens naar verschillende uitgevers stuurde; na een week hing de eerste aan de telefoon.
In de afgelopen tien jaar heeft Corine 19 thrillers geschreven, dus aan inspiratie geen gebrek. Was het moment dat ze haar eerste thriller schreef ook het moment waarop ze het toeliet om een enorme hoeveelheid aan thema’s en ideeën over zich heen te laten komen of had ze een la vol ideeën en heeft ze langzaam maar zeker die la steeds verder uitgedund?
Corine vertelt dat ze wel ideeën is gaan verzamelen toen ze begon met het eerste boek, maar ze wist tijdens het schrijven van Schone Kunsten niet eens of er wel een tweede boek zou komen. Ze was al blij dat er een boek lag en het schrijven van het tweede boek vond ze wel heel spannend. Ze is altijd enorm fan van Stephen King geweest en dan zeker ook van zijn manier van schrijven. Hij zegt dat een goed manuscript zich in drie tot vier maanden laat schrijven. Het wil dan niet zeggen dat het dan ook echt klaar is, maar dan moet de basis er liggen, hoe dik het boek ook wordt. Als je onderweg vastloopt, dan is er iets mis met het verhaal. Voor haar werkt dat zo ook. Als het verhaal goed is, dan laat het zich snel schrijven.
Marjolein vraagt of ze vaak een boek aan de kant heeft moeten leggen waarbij ze dacht: ‘dit gaat het niet worden’? 
Dat was met Bloedlijn het geval. ‘Dat was een dik probleem.’ Corine heeft tot twee keer toe een half manuscript weggegooid, omdat ze er niet uitkwam. Ze wist wel dat in de basis het idee goed was. Uiteindelijk kwam ze op het idee om het verhaal in de ik-vorm te gaan schrijven en op die manier kon ze in de huid kruipen van Jessica Haider.
Het kwaad in ons is de haar zwaarste bevalling geweest van al haar ‘kinderen’. Het onderwerp ligt heel dicht bij haar en daar moest ze tijdens het schrijven afstand van nemen, dat was wel ‘een dingetje’. Daarna heeft ze het verwerkt in een verhaal wat juist heel ver van haar af staat. Kinderen die zo ver ontsporen dat ze moordenaars worden. Het was een enorme uitdaging, maar wel een mooie en ze is blij dat het is gelukt.
Met de IJsseltrilogie heeft Corine verschillende maatschappelijke thema’s behandeld en deze boeken zijn ook volledig anders dan de Jessica Haider-serie. ‘Wat staat ons nog te wachten?’, vraagt Marjolein. ‘Ga je een roman schrijven? Of non-fictie?’ Zeker geen non-fictie, zegt Corine. Dat vindt ze niet zo boeiend. Fictie vindt ze zelf ook om te lezen het mooist omdat je je zo lekker kunt laten meeslepen en er je eigen fantasie op kunt loslaten. Het onderscheid tussen roman en thriller vindt ze soms ook best ingewikkeld. Ze leest wel eens een Herman Koch, of een Tommy Wieringa of Renate Dorrestein en die draaien hun hand ook niet om voor een moord. Daarnaast draait het bij boeken toch om een boeiend plot en invoelbare personages, dat hebben alle boeken gemeen.
Marjolein kaart aan dat Corine bij de IJsseltrilogie gezien de onderwerpen er ook best voor had kunnen kiezen het in een andere vorm te gieten zodat het meer een roman zou worden, maar toch heeft ze weer naar spanning gegrepen. ‘Wat verklaart jouw liefde voor een goed, spannend verhaal?’
Dat zit er van jongs af aan al in, sinds haar eerste Christie was ze verknocht aan het spannende genre. Ze kan het niet verklaren. Ook op de schrijversvakschool vielen in haar schrijfopdrachten ook altijd wel een slachtoffer (daar had verder niemand last van).
Op de vraag van Marjolein of Corine ooit bijvoorbeeld richting fantasy of science fiction zou denken, antwoordt Corine dat ze altijd heeft geroepen dat science fiction haar totaal niet boeit, maar ze heeft pas de serie Black Mirror gekeken op Netflix en dat vond ze toch wel een goede serie, dus ze zegt nooit nooit.
En na die woorden sluit Marjolein af. Ze nodigt ons uit om vooral Het kwaad in ons te lezen en daarvan te genieten. Gaan we zeker doen!
Er wordt een borrel gedronken en mensen laten hun boeken signeren, terwijl Corine een praatje met ze maakt. Wij laten twee exemplaren van Een vlaag van waanzin signeren voor de winactie (heb jij al een vraag voor Corine ingestuurd??) en kletsen ook nog even met Corine voordat we weer richting het Westen rijden.
Corine, dank je wel voor de uitnodiging, ontzettend leuk om eindelijk eens kennis te maken!
Miriam
