Titel: 
Blokkenjongen
Auteur: Keith Stuart
Genre: Roman
Uitgeverij: HarperCollins
Vertaling: Angela Knotter
Publicatiedatum: maart 2018
Aantal bladzijdes: 344 (e-book)
Recensie: Miriam
Over de auteur
In 2012 kreeg een van de twee zoons van Keith Stuart de diagnose ‘aandoening in het autistisch spectrum’. Dat had een enorme impact. Maar toen begonnen Keith en zijn beide zoons samen computerspelletjes te doen, met name Minecraft. Keith had altijd veel gegamed en sinds 1995 schreef hij ook over computerspellen. De creativiteit die ze als gezin in het spel deelden en de zich steeds beter ontwikkelende communicatie die daaruit voortvloeide, vormden de basis voor Blokkenjongen.
Achterflap
Alex (dertig-en-een-beetje) is ten einde raad. Hij houdt van zijn vrouw Jody (ook dertig-en-nog-wat), maar toch loopt hun huwelijk spaak. Hij houdt ook van zijn zoon Sam (acht), maar het lukt hem niet een echte band met hem op te bouwen. Sam is autistisch, dus voor hem is de wereld een puzzel die hij niet in zijn eentje kan oplossen. Er moet iets veranderen. Alex moet nu iets doen om zijn leven weer op de rails te krijgen.
Dan ontdekken Alex en Sam Minecraft, een wereld waar ze zich allebei comfortabel in voelen. Langzaam maar zeker leren vader en zoon met elkaar communiceren, op een manier die nog niemand eerder had bedacht.
Kan een familie die uit elkaar is gevallen zichzelf weer opbouwen, blokje voor blokje?
Misschien is Minecraft zijn muziek.
Het verhaal begint op het moment waarop Alex het huis verlaat, nadat zijn vrouw Jody hem gevraagd heeft weg te gaan. Alex trekt in bij zijn beste vriend Daniel en stort zich in een diepe put vol zelfmedelijden. In het begin voel je nog wel enige sympathie voor Alex, maar die sloeg vrij snel om naar irritatie en je begrijpt waarom hij door zijn vrouw het huis uit is gezet. Alex’ liefde voor Jody en hun zoon Sam is heel duidelijk, maar toch bekruipt je het gevoel dat hij Sam voornamelijk als last ziet en hem maar uit de weg gaat omdat hij bang is dat hij iets verkeerd doet waardoor Sam door het lint gaat.
Ik moet ophouden met waardeloos zijn.
Uiteindelijk ziet Alex het licht en realiseert hij zich dat hij zijn problemen en angsten moet aanpakken en niet in het verleden moet blijven hangen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het besef alleen al maakt dat Alex enorme stappen zet (lees: minder zeurt en gewoon doét).
Samen met Sam duikt hij in de wereld van Minecraft en ontdekt een manier om zijn band met Sam te versterken. Er gaat een wereld voor hen beiden open. De interactie tussen vader en zoon en hun ontdekkingstocht in de wereld van Minecraft en naar elkaar zijn de fijnste stukken in het boek om te lezen.
Alex is het enige personage dat je echt wat beter leert kennen. Jammer genoeg blijven de overige personages wat op de vlakte en dat is vooral in het geval van Sam echt een gemis in het verhaal. Beste vrienden Daniel en Max zorgen voor de wat luchtigere momenten in het boek en dat is ook wel nodig voor de afwisseling. Het was anders een langdradig geheel geweest.
Een prima boek voor tussendoor en het zal zeker veel mensen enorm aanspreken, maar wat mij betreft geen hoogvlieger.
Leesplezier 3
Schrijfstijl 3
Plot 3
Originaliteit 3,5
Psychologie 3
3 sterren voor Blokkenjongen.
Miriam
