Daniel
Cole was in Nederland ter promotie van zijn nieuwste boek, Marionet. Leontine en Manon waren bij Boekhandel Broese in Utrecht aanwezig en vroegen aan de uitgever of ze Daniel misschien wat vragen per mail mochten stellen. Het antwoord was nog beter: ‘jullie kunnen nu wel even met hem gaan zitten’.
Leontine: Hartelijk dank dat je dit interview met ons wilde doen. Het was ook een verrassing voor ons aangezien we gehoopt hadden op een interview per e-mail. Dus moesten we een paar vragen voorbereiden in ongeveer 5 minuten! Wij hebben Ragdoll allebei gelezen (hij stond al 9 maanden in de boekenkast voor ik hem las),ik vond hem echt geweldig!
Daniel: Oh, goed zo, dank je wel.
Leontine: Ik ben echt verliefd geworden op Emily en eigenlijk ook wel op Wolf.
Manon: Oh ik vond juist Edmunds leuk.
Daniel: Omdat hij de underdog is…. Het is interessant om te zien dat wie je ook spreekt, iedereen een ander favoriet personage heeft. Meestal een van die drie. Maar het heeft te maken met waar je staat in het leven, moraal gezien, wie je favoriete personage is. Omdat ze allemaal hun grenzen verleggen. Maar het is leuk dat iedereen een ander favoriet personage heeft, ik houd daarvan.
L: Je zei beneden dat Wolf een combinatie was van jouw helden en anti-helden en dat Emily gebaseerd is op je zusje. Had je ook iemand in gedachten voor Edmunds, want hij doet me denken een beetje denken aan een soort Luther?
D: Oh dat weet ik eigenlijk niet. Hij is eigenlijk een beetje zoals…..kennen jullie die acteur, ik kan zijn naam niet goed uitspreken, Domhnall Gleeson? Hij speelde in The Revenant. Zo zie ik Edmunds voor me, een beetje jonger, hij is de underdog. Hij is de enige die weet wat er gebeurt en alles samenbrengt, maar niemand luistert naar hem. Ik heb nooit naar hem gekeken als een Luther, maar dat is interessant. Het is leuk om te zien hoe iedereen een ander beeld van de personages heeft. Jullie Baxter is anders dan de mijne.
L: Wie is jouw favoriet in Ragdoll?
M: Wie vind je het leukst als je aan het schrijven bent?
D: Weet je wat het is? Ik verander heel vaak van perspectief en ik volg wie er op dat moment het vermakelijkst is, wat me een hoop vrijheid geeft om te wisselen naar een onverwacht iemand. Een beetje zoals bij Ragdoll waar werd begonnen met een bloederig jurylid. Het was een interessante manier om Wolf te introduceren bij de lezers. Vanuit iemand anders’ perspectief die hem een beetje als een monster zag.
Mijn favoriet neigt diegene te zijn waarover ik op dat moment schrijf omdat ik ze al zo lang volg om die reden. Dat zij het meest interessant zijn. Ik heb natuurlijk een zwak voor Baxter omdat zij het hoofdpersonage is denk ik. Alhoewel Ragdoll het verhaal van Wolf was, werden er aan haar bijna net zoveel pagina’s besteed. En het ging vooral over welk effect Wolf’s handelingen op haar hadden, wat de impact was op hun relatie. En eigenlijk is dat in Marionet net zo. Ze is de constante factor in deze boeken, dus als ik moet kiezen, kies ik Baxter, maar ik houd van hun allemaal, echt waar. Het klinkt misschien gek, maar ze voelen als vrienden die interessant zijn om te bezoeken en ik volg hen naar huis en zie hun privéleven en het kleine beetje sociale leven dat ze hebben. Ze proberen een normaal leven te hebben naast alle gekke, vreemde dingen die in de boeken gebeuren.
L: Waarom ben je thrillers gaan schrijven en niet een ander genre?
D: Ik weet niet precies waarom. Toen ik mijn tv-series schreef, waren er een paar misdaadthrillers, komedies en science fiction. Ik had een idee voor Ragdoll in gedachten en dat bleef hangen toen ik het nog als een tv-serie schreef. Het idee van die lijst en dat men wanhopig erachter probeert te komen van wie de verschillende ledematen zijn. Het is nooit uit mijn gedachten verdwenen nadat ik het geschreven had. Het ging al naar de BBC, ze zeiden dat het veel potentie had, maar in het eindstadium zeiden ze alsnog nee. Het was frustrerend om dat te horen terwijl ik al op een kwart van het verhaal was. Dus wilde ik het afmaken, omdat ik niet kon stoppen met schrijven. Ik hield van de personages en ik wilde zelf weten hoe het afliep.
L: Wie is Daniel Cole in drie woorden?
D: Ik heb die vraag nooit gehad, dat is een moeilijke! Ik weet het niet. Geef me een paar minuten, ik kom erop terug!
L: Schrijf je in stilte of heb je muziek aan tijdens het schrijven? Zo ja, wat voor soort muziek?
D: Dat hangt af van de scène, het personage en wat er precies gebeurt in het boek. Er zijn scènes in zowel Ragdoll als Marionet die ik geschreven heb op een specifiek nummer. Ik zet het dan op repeat. Dat was gewoon een nummer dat perfect paste. Omdat ik het zie als een film en dat was de perfecte soundtrack geweest. Zo zie ik het. Toen ik het einde van Marionet schreef, luisterde ik naar hetzelfde liedje, 12 uur achter elkaar. Nu haat ik het.
L: OK, nu willen we natuurlijk weten welk liedje dat was!
D: Het was Young van de Chainsmokers. Ik weet niet waarom. De tekst had echt niets te maken met het boek. Het was gewoon een leuk, gezellig liedje en geen finale lied, maar er was iets aan dat gewoon perfect werkte met de scène die ik schreef. Maar 12 uur achter elkaar is gewoon veel te lang!
M: Waar schrijf je? Aan de keukentafel of op zolder?
D: Mijn favoriete schrijfplek is mijn strandhut. Ik woon vlakbij de zee in Engeland. Op de zeldzame dagen dat het zonnig is, is het een fijne plek om te schrijven. Maar ik werk het liefste ’s nachts, dus ik zit vaak in de woonkamer met mijn laptop.
L: Eerst hadden we Ragdoll, nu hebben we Marionet en beiden gaan over poppen. Is het derde boek ook gebaseerd op een pop?
D: Nee, er was nu een link. Het is meer een boodschap hoe het gebruikt is in het boek, dan dat het een copycat is. Boek drie gaat waarschijnlijk met die boodschap breken. We worstelen met de titel, Joost mag weten hoe dat boek gaat heten.
L: Wat doe je in je vrije tijd om te ontspannen? Ik kan mij voorstellen dat een boek schrijven soms best stressvol is, omdat je deadlines hebt?
D: Het is een eenzaam beroep, een boek schrijven. Je moet alleen zijn om het te doen.
L/M: Je hebt geen collega’s om dingen aan te vragen of om te haten….
D: Je moet een beetje gek zijn denk ik, op sommige dagen. Ik houd van surfen, maar ik ben er niet goed in. Ik houd van de zee, het kalmeert me. Ik houd van de zomer, de winters vind ik depressief makend. Ik vind het vreselijk om opgesloten te zitten als ik moet schrijven. Daarom ga ik ook graag naar de strandhut. Ik geniet van elk momentje om daarheen te gaan. Vorig jaar zat ik er in November nog. Ik had een dikke jas aan maar ik probeer echt elke zonnestraal te benutten.
L: Schrijf je op dit moment fulltime of schrijf je nog steeds voor tv-series?
D: Ik wilde dat dat kon, en het is iets dat ik ga bekijken na boek 3. Op dit moment heb ik een deadline voor boek 3. Ik schrijf langzamer in vergelijking met andere auteurs. Ik wil het boek zo goed maken als ik kan. De rest van dit jaar besteed ik aan het schrijven, het bewerken en het perfectioneren van boek 3.
L: Hoeveel uur per dag besteed je aan schrijven?
D: Dat is verschillend per dag. Dat kan alles zijn tussen niets en 20 uur. Het ligt eraan hoe het gaat.
M: Even afstand nemen van de personages?
D: Ja, iedereen schrijft anders. As ik het forceer, moet ik het meestal herschrijven. Dan is het gewoon niet goed. Je kunt precies zien als ik het naar mijn zin heb met schrijven. Dan is er een gek grapje of iets anders dat je doet glimlachen. Ik denk echt dat je het aan mijn schrijven kan merken als ik iets forceer.
L: Ben je niet bang dat je dingen steeds herhaalt, als je steeds dezelfde personages gebruikt?
D: Ik wil echt trots zijn op de boeken die ik schrijf. Ik wil het niet verpesten, niet steeds slechter schrijven. Het voordeel is dat ik meerdere hoofdpersonen heb. Je hebt Baxter, Wolf en Edmunds. Dus is er 3x zoveel te ontdekken dan wanneer je je beperkt tot één hoofdpersoon, waarbij het gevaar is dat je jezelf herhaalt. Baxter fascineert me en het is interessant om te zien hoe zij veranderd is na Ragdoll. Hoe kwetsbaar ze nu is. Ze is veranderd en dat geeft ook meer mogelijkheden om te ontdekken.
L: Zijn er boeken die je zelf leest die je graag verfilmd ziet worden?
D: Ja, heel veel. Ik dacht hier laatst nog aan.Er is een boek dat “Yes man” heet, geschreven door Danny Wallace. De opzet is eigenlijk best beroemd, hij moet ja zeggen op alles, absoluut elke vraag die hij krijgt.
L/M: Oh, die film met Jim Carrey?
D: Dat is het dus, ze hebben er een film van gemaakt. En het was verschrikkelijk, het leek in niets op het boek. Het zou een leuke Britse Hugh Grant-achtige film moeten zijn. Maar in plaats ervan is het een Amerikaanse komedie. Dus als ik mijn zin zou krijgen, zou ik die maken!
L: Dus het boek is altijd beter dan de film?
D: Nou, in dat geval dus wel. Het is moeilijk om een boek te verslaan dat je echt goed vindt. Het is onvermijdelijk dat er dingen weggelaten worden als er een film van gemaakt wordt. Ik denk dat het interessant is om te zien hoe ze dat gaan doen met de Ragdoll-boeken. Zoveel van de belangrijke dingen zijn inwendig. Het is wat ze denken, of het zijn de blikken tussen de personages en dat soort dingen. Maar soms verrast de film je.
L: Ok, terug naar een eerdere vraag, kun je jezelf al beschrijven?
D: Oh, die was ik vergeten! Gelukkig komt er nog een vraag.
M: Als Ragdoll verfilmd wordt, wie worden dan de sterren van de film?
D: Dus je hebt Domhnall Gleeson (Britse acteur), hij is Edmunds. Baxter is moeilijker, omdat ze begon als mijn zus. Ze is een echt persoon geworden in mijn hoofd, maar geen echt persoon. Maar ik heb zelf wel een duidelijk beeld in mijn hoofd. Ik vind Mark Ruffalo leuk voor Wolf. Hij is de Hulk in de Avenger films. Hij zou wat groter moeten zijn en zichzelf wat moeten laten gaan. En Brits zijn. Hij is erg knap, maar ziet er altijd een beetje moe en gehavend uit. Hij is erg grappig maar kan omslaan als een blad aan een boom. Dat is Wolf.
We willen Daniel Cole heel erg bedanken voor dit interview. Dat je wilde praten met deze twee nerveuze meiden. Het was ons eerste interview en gelijk in het Engels. Nogmaals bedankt voor je tijd!
Manon en Leontine
