De Krijtman - C.J. Tudor - Thrillers and More

Titel: De Krijtman
Auteur: C.J. Tudor
Genre: Thriller
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
Vertaling: Edzard Krol
Publicatiedatum: januari 2018
Aantal bladzijdes: 320
Recensie: Danielle

C.J. Tudor werd geboren in Salisbury en groeide op in Nottingham, waar ze nog steeds woont met haar partner en dochtertje. Studeren was niet echt voor haar weggelegd en ze stopte dan ook op haar zestiende met school. Ze had daarna diverse baantjes, waaronder winkelbediende, junior-verslaggever, radio-tekstschrijver, copywriter en voiceover.
In de jaren negentig presenteerde ze het filmprogramma waarbij ze grote filmlegendes als Sigourney Weaver, Michael Douglas, Emma Thompson en Robin Williams mocht interviewen.
Tijdens het schrijven van De Krijtman runde ze een hondenuitlaatservice. Ze schrijft al sinds haar kindertijd, maar ging er pas serieus mee aan de slag toen ze boven de 30 was. Haar leraar Engels vertelde haar vroeger eens dat hij uiterst teleurgesteld zou zijn als ze later geen premier of bestsellerauteur zou worden.
De Krijtman is haar thrillerdebuut. Het boek was reeds voor verschijnen een internationale sensatie: de vertaalrechten werden binnen een paar weken aan maar liefst 39 landen verkocht.

Het probleem was, we werden het nooit eens over het precieze begin. Was het toen we voor het eerst de krijtmannetjes tekenden, of toen ze opeens uit zichzelf verschenen? Of was het toen we het eerste lichaam vonden?

Achteraf begon het allemaal op de dag dat het verschrikkelijke ongeluk plaatsvond op de kermis. Toen de twaalfjarige Eddie De Krijtman voor het eerst ontmoette.
Het was De Krijtman die Eddie op het idee bracht van de tekeningen: een manier voor hun vriendengroep om geheime boodschappen in krijt voor elkaar achter te laten. En het was leuk, in het begin, totdat de tekeningen hen leidden naar het lichaam van een meisje. Het grootste deel ervan, althans…
Dat was dertig jaar geleden, en Eddie dacht dat het verleden achter hem lag. Dan ontvangt hij post. In de envelop bevinden zich twee dingen: een krijtje en een tekening van een stokmannetje.

Het beruchte ‘galgje’ poppetje getekend met krijt zorgt voor de eenvoud die deze cover tot een groot succes maakt.

You cannot be serious’, chalk blew of the line.’ (John McEnroe’s best quote ever).

Na de proloog, waar de eerste vraagtekens al gezet worden, vervolgt het verhaal zich in het jaar 1986. Eddie ‘Munster’ vormt samen met een aantal andere leeftijdsgenootjes een hechte groep met elkaar. Door allerlei gebeurtenissen dreigt de vriendschap schade op te lopen.

Maar zoals zoveel wat we onszelf wijsmaken, was het waarschijnlijk gewoon een berg gierende bagger.

2016: we zijn 30 jaar verder. Eddie woont samen met Chloé, die een kamer bij hem huurt, puur uit vriendschap en omdat hij het geld goed kan gebruiken. Plots wordt hij door een brief weer herinnerd aan zijn tienerjaren. Waarom wordt het verleden opeens opgerakeld? En wie brengt de krijtmannetjes weer tot ‘leven’?

C.J Tudor heeft ervoor gekozen om twee verhalenlijnen af te wisselen, deze worden vanuit Eddie in de ik-vorm verteld. Het ene moment zit je in het jaar 1986, waar Eddie en zijn vrienden het lijk vinden van een meisje. Maar dit is absoluut niet het enige waar het verhaal om draait. De vriendschap wordt zwaar op de proef gesteld en creëert een vorm van herkenning over je eigen jeugd. Het andere verhaal speelt zich af in 2016 waar Eddie nog steeds worstelt met zijn verleden zeker nadat hij die beruchte envelop heeft ontvangen.

C.J. Tudor weet je door haar eenvoudige schrijfstijl in te pakken. De personages zijn zo realistisch dat je al snel in de huid zit van een van hen en waarschijnlijk met meerdere compassie gaat krijgen. In elke tijdlijn word je bevangen door de situaties die een ieder meemaakt waardoor je af en toe verstrikt raakt in het moment dat je over moet stappen van het verleden naar het heden.

Er gebeurt veel, heel veel, misschien iets te veel om het allemaal te kunnen volgen. Waag vooral niet een eigen plottheorie te verzinnen, want je komt waarschijnlijk bedrogen uit. Alleen C.J Tudor heeft het bij het juiste eind en dat is briljant bedacht.