Titel: Erfenis van de botten
Auteur: Dolores Redondo
Serie: Amaia Salazar #2
Genre: Thriller
Uitgeverij: Xander Uitgevers
Vertaling: Jos Kockelkoren
Publicatiedatum: januari 2018
Aantal bladzijdes: 493
Recensie: Bianca
Over de auteur:
Dolores Redondo (San Sebastián, 1969) is een Spaanse auteur. Ze studeerde rechten en gastronomie en werkte een aantal jaren in deze beroepen. In eerste instantie begon ze met het schrijven van verhalen en sprookjes voor kinderen.
In 2009 maakte ze haar thrillerdebuut met het boek Los privilegios del Ángel, maar ze brak pas echt door in 2012, toen ze haar Baztán-trilogie introduceerde, genoemd naar de Baztán-vallei in het Spaanse Baskenland, het decor waarin de verhalen zich afspelen. Het eerste deel El guardián invisible (2013) sloeg zo aan dat de filmrechten direct door producent Nadcon werden aangekocht. Het boek werd in tweeëndertig talen vertaald en verscheen in Nederland onder de titel De beschermengel. Alleen al in Spanje werden meer dan 300.000 exemplaren verkocht.
Deel twee, Legado en los huesos, verscheen in 2013. Redondo voltooide de Baztán-trilogie in 2014 met Ofrenda a la tormenta (2014). De vrouwelijke inspecteur Amaia Salazar is Redondo’s vaste hoofdpersonage.
Achterflap:
De man die de briljante inspecteur Amaia Salazar een jaar eerder voor moord gearresteerd heeft, moet voor de rechter verschijnen. Maar dan pleegt hij zelfmoord in de toiletten van het gerechtsgebouw. Het enige dat hij achterlaat, is een cryptisch briefje met maar één woord: Tarttalo.
Tot Amaia’s grote verbijstering is dit niet de enige zaak waarin een moordenaar zelfmoord pleegt en dezelfde mythologische boodschap achterlaat. Doen zij dit in opdracht van iemand? De zaak lijkt even onheilspellend als de mistige, donkere winter en eindeloze regens van de Baztan-vallei.
Zodra Amaia emotioneel betrokken raakt bij de duistere zelfmoorden wordt haar werk een persoonlijke last die alle grenzen overschrijdt. Naarmate ze de waarheid ontrafelt, komt degene die het dichtst bij haar staat in levensgevaar…
Cover:
Een cover die gelijk in het oog springt. Donker en grauw, een in het zwart geklede man met pistool. In een eng donker bos ligt een naakt lichaam, wie zijn deze personen en wat is het lot van deze vrouw?
De auteur en titel zorgen absoluut voor een flink aantal uurtjes leesgenot. De quote op de cover “Sfeervol en meeslepend,” is niets teveel gezegd.
Mijn mening:
Erfenis van de botten begint waar Beschermengel is geëindigd. Het leven van Amaia is in rustiger vaarwater gekomen en haar grootste wens is in vervulling gegaan.
De plicht roept echter en Amaia wordt geacht haar werk bij de politie weer op te pakken. Dit gaat haar moeizaam af. Ze twijfelt enorm aan zichzelf en is als de dood net als haar moeder te worden. Door haar traumatisch verleden is het moeilijk te bepalen of je het zelf goed doet. Welke twijfels zijn normaal en wat komt voort uit het ontbreken van liefde?
De drukke, onzekere en zeker ook risicovolle baan maakt het haar niet makkelijker, en James, haar man, heeft het met momenten zwaar te verduren.
Tijdens haar eerste zaak wordt ze direct geconfronteerd met een zelfmoord waar een heel verhaal achter zit. Het briefje met Tartallo verwijst naar een mythe uit het verleden. Iemand identificeert zich met Tartallo, een monsterlijke cycloop uit de volksverhalen, hij was een onmens, wrede kannibaal, die er niet voor terugdeinsde de botten van zijn misdaden voor de ingang van zijn grot te leggen.
Al snel wordt duidelijk dat de moorden allemaal een link naar Amaia bevatten. Het wordt een onmenselijke opgave die veel te dicht bij haar eigen ziel komt.
Amaia is vast van plan de zaak koste wat kost op te lossen maar onderschat hierin de macht van de dader. Tegelijkertijd moet ze veel offers brengen om haar gezin te redden.
Ze wist het, verdomme, ze besefte het heel goed: ze was een waardeloze moeder, die haar kind niet eens het meest elementaire kon geven, en ze was een waardeloze politievrouw, die door de monsters waar ze op joeg van het kastje naar de muur werd gestuurd.
Ze brengt niet alleen zichzelf maar ook haar dierbaren in gevaar. Wanneer ze de dader dreigt te ontmaskeren komt er letterlijk een dierlijk instinct in haar los.
De mythe en het geloof in het leggen van tarotkaarten is in het tweede deel van de Baztan serie wat meer op de voorgrond. De psychiatrie wordt soms vergeleken met bezeten zijn door het kwaad waardoor je als lezer tijdens het lezen af en toe het gevoel krijgt dat psychische ziekten niet lijken te bestaan.
Dit geeft mij een wat onaangenaam gevoel, het zet mij, mede omdat ik werkzaam ben in de psychiatrie, tot nadenken.
Dolores Redondo weet ook in Erfenis van de botten weer op een bijzondere manier werk en privé in elkaar te verweven, de draad tussen beiden is zo dun dat het lijntje elk moment kan breken. De bloedbanden zijn aan de ene kant beresterk en aan de andere kant onbegrijpelijk en niet te bevatten.
De schrijfstijl van Redondo is empathisch, als lezer voel je de moeite die het Amaia kost om haar hoofd op meerdere fronten boven water te houden. Je hebt soms medelijden met haar gezien hetgeen haar overkomt maar je voelt ook angst, en dan weer de overlevingsdrang.
Er is geen ergere angst dan de angst die we aan den lijve hebben ondervonden en waarvan we weten hoe hij ruikt, smaakt en aanvoelt.
De plot is bizar, verschrikkelijk en luguber, ongelofelijk hoe ver mensen gaan om hun doel te bereiken. Voor dit deel is het eind gesloten maar tegelijkertijd voel je de angst naar een gedeelte wat nog zeker niet af is en waar deel drie hopelijk voldoening gaat geven.
Originaliteit: 5
Schrijfstijl: 4
Spanning: 4
Psychologie: 5
Leesplezier: 4
Plot: 5
Erfenis van de botten krijgt dik verdiend 4,5 ster.
Bianca
