De Crime Compagnie
Wij vroegen onze auteur van de maand Mariska Overman of zij een column voor de website wilde schrijven. Nou, dit wilde ze best proberen. Hieronder lees je waar Mariska tijdens het schrijven wat mee worstelt. Want in hoeverre moet een thriller (of boek) geloofwaardig zijn wanneer het in het fictiegenre valt? Wat zijn jullie meningen of gedachten hierover? Hoever kunnen schrijvers gaan?
Vroeger keek ik regelmatig naar de serie Murder she wrote. De hoofdpersoon, Jessica Fletcher, kreeg in elke aflevering een bijzondere zaak voor de kiezen. Geheel toevallig, maakte niet uit waar ze was en wat ze deed. Ik keek de serie omdat het iets gezelligs had, zo’n oudere dame die slimmer was dan de politie en keer op keer de boel wist op te lossen. Maar geloofwaardig? Mwah, niet echt.
De serie CSI is ook zo’n voorbeeld. Hoewel er allerlei technieken in voorkomen 
die wel degelijk echt bestaan, wordt er regelmatig een loopje genomen met de realiteit. In het echt zal de forensisch rechercheur niet degene zijn die met een pistool achter de dader aan rent bijvoorbeeld. Is dat erg? Ik heb er niet zoveel last van, het kijkt wel lekker weg.
Ik kan nog wel even doorgaan wat dat betreft. En wat geldt voor films en series, geldt ook voor thrillers in boekvorm. Sinds ik zelf schrijf, merk ik dat geloofwaardigheid een belangrijk ding is in recensies. Ik lees veel recensies, van andere thrillers dan mijn eigen, om te zien wat lezers wel en niet goed vinden aan een verhaal. En die geloofwaardigheid duikt vaak op.
An sich snap ik dat wel. Als lezer wil je niet het gevoel krijgen dat er een loopje met je intelligentie genomen wordt. Anderzijds merk ik dat ik het een lastig gegeven vind. Want in hoeverre mag je als schrijver de realiteit verbuigen zonder dat het kritiek oplevert? In recensies zie ik dat de meningen enorm uiteenlopen. Waar de een iets niet goed vindt vanwege ongeloofwaardigheden, leest de ander daaraan voorbij en vindt het verhaal geweldig.
Als voorbeeld denk ik even aan de thriller die nu een hit is: Het meisje in het ijs van Robert Bryndza. Hoe geloofwaardig is hoofdpersoon Erika in haar handelen? Ik vermoed dat in de realiteit een en ander niet zo zou kunnen gaan als in het boek. Is dat erg? Volgens mij niet, en aan de lezersrecensies te merken voor anderen evenmin. Toch zie ik soms ook boeken voorbijkomen die juist op dat soort ongeloofwaardigheden slechte recensies krijgen.
En daar raak ik het als schrijver dan kwijt. 
Want wanneer is het dan een probleem? Ik snap best dat er soms dingen zijn die echt belachelijk ongeloofwaardig zijn, maar bevatten de meeste thrillers niet altijd een beetje ongeloofwaardigheid? Is dat niet hetgeen ons zo vermaakt? Uit je eigen geloofwaardige werkelijkheid getrokken worden, een wereld in waar misschien niet alles honderd procent realistisch is, maar die vermakelijk en onderhoudend is? Zoals Jessica Fletcher ons vermaakte met haar volkomen ongeloofwaardige betrokkenheid bij zo ongeveer elke misdaad in Amerika?
Mariska
