Titel: De verloren kinderen
Auteur: Diney Costeloe
Genre: Roman
Uitgeverij: De Fontein
Vertaling: Kris Eikelenboom
Publicatiedatum: december 2017
Aantal bladzijdes: 496
Recensie: Bianca
Over de auteur
Diney Costeloe groeide op met boeken dankzij haar vader die uitgever was in Londen. Ze heeft gewerkt als lerares voor ze haar tijd volledig ging wijden aan schrijven.
Achterflap
De verloren kinderen van Diney Costeloe (The Throwaway Children) is het ontroerende en aangrijpende verhaal van kinderen die na de Tweede Wereldoorlog naar Australië werden vervoerd.
Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven. Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt ‘om daar een nieuw leven op te bouwen’, maken Rita en Rosie deel uit van die groep – en er is niets wat Mavis daaraan kan doen…
Mijn mening
Verloren kinderen valt in de categorie dramatisch emotionele boeken. Je valt als lezer van de ene verbazing in de andere als je deelgenoot wordt van het leven van Rita en Rosie. Twee jonge kinderen die de dupe worden van de dominantie van stiefvader Jimmy Randell, een man bij wie je gelijk zijn nek om zou willen draaien. Ik voel ook direct weerstand naar Mavis, hoe is het in godsnaam mogelijk dat je je kinderen opgeeft om de zogenaamde liefde een kans te geven? Zelfs haar moeder Lily Sharples kan de keuzes van haar dochter niet bevatten, helaas is ook zij niet bij machte om haar kleindochters een veilige basis te bieden.
Lily is de lieve betrokken oma, ze heeft een onvoorwaardelijk goede band met haar kleindochters. Ik denk tijdens het lezen ook met regelmaat naar mijn eigen geweldige oma.
Wat de kinderen daarna moeten doorstaan is met geen pen te beschrijven. Even krijg ik het gevoel dat bij de overplaatsing naar Australië het verhaal opnieuw verteld gaat worden maar niets blijkt minder waar. In Australië krijgen de meisjes het op emotioneel gebied nog veel zwaarder. Het onderhouden van een band wordt aan alle kanten tegengewerkt met zelfs verstrekkende gevolgen. Niets blijft deze familie bespaard, je vraagt je af hoeveel leed men kan verdragen voor men het bijltje erbij neergooit….
De schrijfstijl van Costeloe raakt bij de lezer een gevoelige snaar, van tranen met tuiten was bij mij geen sprake, maar een brok in mijn keel en volschieten overkwam mij meerdere keren.
Verloren kinderen is een roman vol elementen die je normaal gesproken in een spannende thriller leest. In deze roman worden verschrikkelijke drama’s werkelijkheid.
Verloren kinderen vertelt een zeer verdrietig verhaal waarbij je het als lezer niet droog houdt. Naar het eind toe krijgt het verhaal gelukkig een mooi einde, met daarachter de schaduw van al het leed wat op de schouders meegedragen moet worden.
Verloren kinderen is voor mij 4,5 ster waard!
Bianca
