Titel: Mijn zus
Auteur: Michelle Adams
Genre: Thriller
Uitgeverij: De Fontein
Vertaling: Noor Koch
Publicatiedatum: december 2017
Aantal bladzijdes: 352
Recensie: Amanda
Cover
Een donkere cover met 2 kleine meisjes die met de rug naar je toe staan met de voeten in het water. Titel is erg groot en overduidelijk aanwezig, had iets minder gemogen. Qua kleuren wel mooi op elkaar afgestemd. De ondertitel triggert om het boek te lezen: Je familie heb je niet voor het uitkiezen.
Auteur
Michelle Adams groeide op in Engeland en woont tegenwoordig op Cyprus. Sinds ze op haar negende voor het eerst Stephen King las, is ze verslaafd aan thrillers. Mijn zus is haar debuut.
Bron: Uitgeverij De Fontein
Achterflap
Irini is een jonge anesthesist met een bewogen jeugd. Vlak voor haar vierde verjaardag is ze door haar ouders weggegeven aan een tante. Het hoe en waarom van de keuze haar te verstoten en haar zus te houden, heeft ze nooit begrepen. Haar oudere zus Elle neemt gedurende de jaren af en toe contact met haar op, maar altijd loopt dat noodlottig af. Wanneer Elle haar laat weten dat hun moeder is overleden, stemt Irini ermee in om naar huis te komen. Daar realiseert ze zich al snel dat het verleden van haar familie complexer is dan ze ooit had kunnen bedenken. Niet in de laatste plaats omdat ze achter de werkelijke drijfveer van haar ouders komt. Elle speelt ondertussen een sinister spel, waardoor Irini nu pas écht in de problemen komt…
Mijn mening
Het gezoem van mijn telefoon is als een kakkerlak die wegschiet onder het bed. Niet echt gevaarlijk en toch ben ik doodsbang. Dezelfde angst als wanneer er vlak voor bedtijd wordt aangebeld: altijd slecht nieuws of een moordenaar die zijn fantasie wil uitleven.
Zo start het boek. Goeie opening moet ik zeggen. Het maakt direct nieuwsgierig naar waarom het zoemen van een telefoon zoveel angst kan inboezemen. Slecht nieuws? Nou, dat zoemen van die telefoon betekende zeker slecht nieuws voor Irini. Het leven van Irini is al niet om over naar huis te schrijven, ze heeft geen vrienden, haar vriend Antonio leeft van haar centen en ze is als klein meisje weggegeven door haar ouders. Het waarom hiervan begrijpt ze nog steeds niet. Ze weet alleen wel dat het iets met haar zus Elle te maken heeft. Dit wordt nog maar eens bevestigd als ze terug naar huis gaat omdat haar moeder is overleden.
Mijn ziel verstomt, ik verword tot iets onbeduidends zoals de schilderijen en prullaria die hier in deze kamer zijn achtergelaten en hun kleur verliezen. Deze kamer en ik behoren tot het verleden. Een dichtgeslagen boek, een afgesloten kist. Alleen ik ben nog op zoek naar mensen die niet lijken te bestaan.
Vooral Irini wordt als hoofdpersoon goed uitgewerkt aangezien het verhaal vanuit haar perspectief beleefd wordt. In het begin van het boek heb ik mij echt enorm geërgerd aan haar personage. Ze laat alles toe en gebeuren, gaat nergens echt tegenin, zo onzeker en angstig, totaal geen ruggengraat. Ik heb echt een aantal keren gehad dat ik haar eens flink wilde vastpakken en door elkaar schudden. Op sommige momenten was ze ook zo goedgelovig maar hoe verder het boek vorderde, des te meer zette de ontwikkeling van Irini in. Soms even een terugval, maar aan het eind van het verhaal een veel prettiger personage. En Elle, ja daar valt echt geen peil op te trekken. Dan weer poeslief en het volgende moment een kreng. Eigenlijk leer je Elle niet verder kennen dan zeer oppervlakkig. Maar ik denk ook dat dit juist van toegevoegde waarde is aan het verhaal. De andere personen blijven erg aan de oppervlakte, hier had wat meer verdieping in gemogen. Zeker in de vader van Elle en Irini, hier miste ik echt wat.
Nu begrijp ik de gezichtsuitdrukking van mijn vader toen hij de eetkamer uit liep. Het was geen angst. Het was afkeer van wat hij had geschapen.
De plot komt wat traag opgang. Lijkt in eerste instantie alleen te gaan over het overlijden van de moeder van Irini en de zoektocht naar antwoorden over haar verleden. Maar zodra halverwege het verhaal ineens een andere wending neemt dan verwacht, draait ook de plot ineens een heel andere kant op. Ondanks dat de vragen over het verleden blijven, komen er een aantal zeer onaangename dingen naar boven waar Irini mee moet dealen. Deze wending was ook wel nodig om het verhaal op gang te houden, want het boek is tot die tijd nog niet echt spannend. Net voor het einde verandert alles nogmaals (al had ik die al wel een beetje aan zien komen gezien de hints doorheen het boek) en eindigt het niet onverwachts.
Michelle Adams heeft een zeer beschrijvende schrijfstijl, de sfeer en het landschap worden vrij uitgebreid beschreven, hier moet je van houden. Het leest over het algemeen vlot en eenvoudig.
Mijn zus is een prima thriller debuut, bijzondere personages (waar je van houdt of je hebt er een hekel aan) en een mooie sfeeromschrijving. De dorpen in Schotland verschijnen zo op je netvlies.
Spanning: 3,5
Plot: 3,5
Leesplezier: 3,5
Schrijfstijl: 3,5
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Naar boven afgerond komt Mijn zus het debuut van Michelle Adams daarmee op een ruime 3,5 ster. Ik ben wel heel erg nieuwsgierig naar een volgend boek van haar.
Amanda
