Na een weekje afwezigheid laat Karin ons weer weten hoe haar week was…lees je mee?
Zondag
Het zou een week vol met boekenfeestjes worden en dat begon vandaag. Eindelijk was daar de presentatie van de bundel ‘Verborgen’. De schrijfwedstrijd van LetterRijn die aan het begin van het jaar was uitgeschreven. Ik weet nog dat ik aarzelde om eraan mee te doen omdat ik net mijn manuscript naar LetterRijn had gestuurd. De reactie toen was geweldig: Natuurlijk doe je mee.
Superleuk dat Miriam van T&M met mij meeging. Of ik met haar, want uiteindelijk was het Miriam die achter het stuur van de auto zat. Het was flink druk met veel boekbloggers, auteurs met aanhang, lieve vrienden en een leuke kennismaking met onbekende auteurs die een plek in de bundel hadden veroverd. Hilarisch is het dan wel dat er iemand op me af kwam en zei: ‘Ik ken jou van Twitter.’ Lang leve de social media.
Een geweldige middag met auteurs die voordroegen uit eigen werk, een gezellige borrel met de bijbehorende babbel en als knallende afsluiting een prima diner in goed gezelschap.
Eenmaal thuis opende ik het doosje met boeken en vond ik het juryrapport van mijn verhaal ‘Geen spijt’. Dat was een kwestie van in stijl steil achterover slaan. Mijn verhaal bleek het beste beoordeeld van alle inzendingen. Blij, trots, er waren eigenlijk geen woorden voor wat ik voelde.
De rest van de week
Nee, ik raffel niet zomaar mijn week af. De drie werkdagen, ja ik had de luxe van maar drie dagen werken, waren op zich niet spectaculair.
Laat ik het eens over foto’s hebben. Ik heb er een ongelooflijke hekel aan. Waarom? Omdat ik er altijd als een of andere malloot op sta. Oké inkoppertje.
Ik kan ook echt stinkend jaloers zijn op de mensen die, in welke situatie dan ook, altijd stralend op een foto staan. Ik heb dat niet. Ken je het fenomeen dat er wordt gezegd dat de onverwachte of onopgemerkte foto’s het leukste zijn? Not. Gegarandeerd dat ik er met open mond, dichtgeknepen ogen of net een hap van een blokje kaas nemend, op sta. Iedereen schijnt een goede en een minder goede fotokant te hebben. Waar? Welke? Vertel! Een ieder die zich geroepen voelt om me te adviseren inzake fotogeniek zijn, is meer dan welkom. Goed, dan is deze frustratie ook maar weer van me af geschreven.
Ik zit nog steeds in een bizar goede schrijfflow. Mijn volgende thriller vordert heel goed en krijgt steeds meer van de walgelijke vorm die ik in gedachten heb. Ik ben er inmiddels achter dat het NaNoWriMo complete onzin is. Laat ik me iets anders uitdrukken, voor mij is het onzin. Ik wil natuurlijk de fans van het fenomeen niet tegen de schenen schoppen. De rommel die ik de eerste twee weken van november heb geschreven, zijn dan ook in de virtuele prullenbak gemieterd. Gewoon in mijn eigen tempo op mijn eigen manier schrijven, blijkt dus veel fijner.
De enige die nu met mij de titel van mijn nieuwe thriller weet, is mijn uitgever. Ik hou jullie dus gewoon nog een tijdje in spanning. Of niet 
natuurlijk. Vrijdag was een dag met een diamanten randje. Onze wolk van een kleindochter werd alweer een jaar. Zondag gaan we dat gezellig met elkaar vieren, maar zover is het nog niet.
Eerst staat er zaterdag nog iets leuks op het programma.
Zaterdag
Zucht, heb ik dat? Ik wil gewoon naar Amsterdam. Zo vaak gebeurt dat niet en als het er dan een keer van komt, wil ik gewoon in de trein stappen en gaan. De NS dacht daar iets anders over en op de route die ik had te gaan, reed er geen enkele trein.
Om drie uur begon ik aan de wereldreis, want daar kwam het wel zo’n beetje op neer. Eerst op de scooter naar Alphen aan den Rijn. Je snapt het, mijn haar dat redelijk goed in de plooi zat, was meteen naar de maan. Ik was te vroeg dus stond ik te blauwbekken op het perron, wachtend op de trein naar Leiden. In Leiden wachtte mijn 
reisgezelschap en zowaar om kwart over vijf op de plaats van bestemming: Mystery dinner van het Genootschap Nederlandse Misdaadauteurs.
Mooi op tijd, het borreluurtje ging net van start. Met in mijn hand een glas witte wijn gezellig gekletst met collega-auteurs en met name heel wat afgepraat met Diana van Hal. Lekker gegeten en toen was daar het vooruitzicht van de wereldreis terug naar huis. Het was koud. Heel erg koud. Genoeg geklaagd over het weer. Het was een hele leuke avond om op terug te kijken.
