De week van…..Karin Hazendonk

Is Karin inmiddels weer opgeknapt na vorige week? Lees het hier!

Zondag
De weken vliegen voorbij. De eerste zondag van november alweer. Ik heb altijd het idee dat november zo’n maand is die je eigenlijk moet overslaan. Wat mij betreft gebeurt er nooit veel die maand. Hoe anders is deze november. Het begon vorige week donderdag al met de presentatie van VT4 van Melissa. Zie mijn vorige week. De presentatie van de verhalenbundel Verborgen, waar mijn verhaal Geen Spijt in staat, komt snel dichterbij. Sinterklaas maakt aanstalten om op de boot te stappen. Als toetje het mistery dinner van het Genootschap Nederlandse Misdaadauteurs aan het einde van de maand.
Winkels die al vol liggen met kerstspullen. Ik heb het gevoel dat ik daar nog helemaal niet aan toe ben. Dat ik ergens ben blijven steken in augustus of september.
November … de maand van NaNoWriMo oftewel National Novel Writing Month. Het is de bedoeling om in een maand de opzet van een boek te hebben van ongeveer vijftigduizend woorden. Best pittig om iedere dag zo’n zeventienhonderd woorden te schrijven. Maar ach, dacht ik aan het begin van de maand. Het is altijd het proberen waard. Ik ben niet zo gedisciplineerd. De ene dag schrijf ik niets, terwijl ik een andere dag niet te stoppen ben. Ook dat is dan soms vervelend want met een wekker die om half zes begint te ratelen, levert dat in de loop van de werkdag bijzonder slaperige momenten op.
Ik ben dus mee gaan doen en ik moet toegeven: het werkt. Tot nu toe ben ik helemaal op schema en groeit het manuscript van mijn nieuwe thriller gestaag.

Maandag
Een leuke mail ontvangen. Op zich niet spectaculair, maar ik ga meedoen met een leesclub. Een duistere thriller, geschreven door een zuiderbuurman. Ik vraag me af of dit nu onvervalste horror is of net niet. Ik ga het meemaken. Het lijkt wel of er steeds meer benamingen voor genres bijkomen. Misschien prettig om te weten wat je in handen hebt. Ik weet het niet. Ik vraag me ook al tijden af wat nou precies een literaire thriller is. Wie het weet, mag het zeggen.
Ik heb drie lange dagen op kantoor voor de boeg. Sinds een paar weken werk ik maandag tot en met woensdag een uur langer. Dat betekent dat ik de donderdag de hele dag voor mezelf heb. Het is toch wennen.

Dinsdag
De dag kan me niet snel genoeg gaan. Mijn hoofd is de hele dag in een soort andere dimensie geweest. Bij mijn manuscript dus. Ontwikkelingen die ik grof op een kladblaadje heb gezet en die erom schreeuwen werkelijk gestalte te krijgen. Het blijft iets bijzonders vind ik. Schrijven, personen bedenken en ze een leven geven. Ontwikkelingen die als een pop-up scherm in mijn hoofd ploppen. Je kunt je zomaar afvragen of ik niet volledig van het pad af ben. Zelf wil ik blijven geloven dat dat nog wel meevalt.
Gelukkig is het niet overdreven druk op kantoor en ik snuffel regelmatig op Facebook. Het blijft een leuk fenomeen. Er lopen nog wat winacties voor Waanidee en ik vind dat net zo spannend als de deelnemers.

Woensdag
Wat kan ik vertellen over een dag die te saai is om überhaupt te bestaan. Niets dus. Woensdagmiddag ben ik zonder collega en meestal heb ik dan best mijn werk wel. Deze woensdag lijkt in slaap gevallen. Ook de inspiratie die ik gisteren had, lijkt vandaag volledig verdwenen. Zoals ik al eerder zei, de wekker ging natuurlijk te vroeg af omdat ik gisteravond per se alles nog wilde uitwerken. Het was dan wel bijna een dubbele nanowrimo.
Het is de maand van een bombardement aan nieuwe boeken. Berichten daarover vliegen om mijn oren. Ik kan er niets aan doen, maar ik word er behoorlijk hebberig van. Probleem is dat ik het bij Sinterklaas volledig heb verknoeid. Ik heb hem net een keer te vaak een oude kerel met die lange baard genoemd. Ik heb nog een poging gedaan om hem te vertellen dat ik het allemaal niet zo meende, maar helaas …
Na de avondmaaltijd even naar mijn manuscript gekeken. Daar is het dan wel bij gebleven.
Gelukkig bestaat er Netflix. De serie The Killing heb ik inmiddels gekeken en ik ben naarstig op zoek naar iets anders. Tot mijn vreugde zag ik nieuwe afleveringen van The Grimm. Misschien waren ze er al eerder, maar is het me niet opgevallen. Heerlijk nonsens waarbij je niet hoeft na te denken.

Donderdag
Mijn favoriete dag van de week. Geen wekker die me vroeg mijn bed uit jaagt. Een uurtje in niet spectaculaire nachtkleding koffie leuten.
Ik heb, afgezien van een paar boodschappen doen, niets gepland voor vandaag. Het verhaal begint zich weer te roeren in mijn hoofd, maar ik parkeer het even.
Een net zo belangrijk onderdeel van schrijven is lezen van het manuscript. Lezen 2.0 zeg maar. Vanaf het begin.
Tussendoor zie ik nog een mailtje voorbij vliegen dat de boeken voor de leesclub worden verzonden. Leuk!
Lezen dus. Kijken of de loop van het verhaal nog klopt. Of de voorzet die ik in een bepaald hoofdstuk heb gegeven in een ander hoofdstuk goed doorloopt of dat ik er complete onzin van heb gemaakt. Over taal- en schrijffouten lig ik op dit moment nog niet wakker. Taalfouten in de vorm van leestekens vooral. Absoluut mijn zwakke punt. Zie ik een tikfoutje dan verbeter ik dat wel. Lezen is ook schrappen en aanvullen. Ongemerkt groeit het manuscript weer.

Vrijdag
Nu ik inmiddels een paar weken ‘mijn week’ met jullie deel, denk ik tijdens het schrijven van deze editie: Goh, is mijn leven echt zo saai? Wat doe ik nou helemaal? Ik sta op, werk, eet, schrijf, lees en ga weer plat om de volgende dag hetzelfde te doen.
Niet schrikken. Als ik het zo bot opschrijf, lijkt het inderdaad een vervelende bedoening. Gelukkig is dat niet zo.
Ik zag een geweldig bericht voorbijkomen: Rode wijn en chocolade blijken wondermiddel tegen veroudering. Mijn avond kon niet meer stuk. Je zult begrijpen dat ik meteen de voorraadkast heb opengerukt en de aanwezige hoeveelheid rode wijn geïnspecteerd. Een kleine tegenvaller. Er stond geen rode wijn. Chocolade dan? Na enig speurwerk vond ik een reepje met hazelnoten. Dat zou wel goed zijn. Niemand heeft beweerd dat noten niet goed zijn voor een mens. Morgen maar flink rode wijn en chocolade inslaan. Over een maand is mijn lever dan wel naar de knoppen, mijn gewicht met sprongen de lucht ingegaan, maar ben ik wel weer een groen blaadje.

Zaterdag
Ik heb na een week werken nog steeds dat prettige weekendgevoel. Er hoeft niets. Alles mag is misschien net het andere uiterste, maar je snapt me wel.
Het plan van drie dozen met zes flessen rode wijn en een paar kilo chocolade inslaan heb ik, na er een nachtje over geslapen te hebben, maar laten varen. Niet dat ik een hekel heb aan een wijntje of aan chocolade, maar ach wat moet mijn 62-jarige man nu met zo’n dolle, jonge meid. Een beetje gek ben ik toch wel, maar daar is hij gelukkig aan gewend.
Ik wist niet goed wat ik vandaag zou gaan doen, maar opeens brak er paniek uit. Treinpaniek om precies te zijn. Ik heb al eerder verteld over de treinhobby van mijn man. Een deel van mijn leven bestaat dus uit rails en wissels.
Vol trots liet hij me een doosje zien waarin een paar, voor mij zeer mysterieuze, onderdelen in zaten. Opeens zag ik hem verbleken. ‘Het nummer is verkeerd. Ik heb de verkeerde gekregen. Hier heb ik niet om gevraagd!’ Mijn god, dacht ik. Het is een hobby, geen halszaak.
Afijn, je snapt het al. Foute wissels in mijn tas gestopt. In de kou op mijn scooter gestapt om de zeven kilometer verderop naar de treinenshop te rijden. Soms ben ik gewoon te lief. Soms, hoor.
Eenmaal in de winkel sloeg bij mij ook een lichte paniek toe. Een of ander kind dat net de luiers was ontgroeid, zei met een piepstemmetje: ‘Nee mevrouw, dit nummer wordt niet meer gemaakt.’
Na een half uur zoeken, bleek dat het nummer dat mijn man had gekregen, een verbeterde versie van de oude was. Gewoon hetzelfde dus. Er kwam nog net geen stoom uit mijn oren.