Een kort woordje vooraf. Aangezien ik een groot deel van deze week was geveld door een vervelende verkoudheid / griep is mijn week iets minder uitgebreid dan jullie van de voorgaande weken zijn gewend.
Zondag
Ik kom toch nog even terug op het boek Moord in de Tunnelflat. Ik heb het inmiddels gelezen en ik ben best een soort boos, maar vooral teleurgesteld. Joost Visbeen, oud rechercheur in de stad Gouda. Ontzettend aardige man. Dat heb ik ervaren, omdat ik jaren geleden het genoegen heb gehad om hem te ontmoeten.
Feit en fictie met elkaar verweven. Er wordt voor een deel gebruik gemaakt van gefingeerde namen, die voor iedereen die een beetje bekend is in Gouda eenvoudig gekoppeld kunnen worden aan bestaande personen.
Echter maakt Joost Visbeen ook gebruik van namen van mensen die daadwerkelijk in het leven van de vermoorde man een rol hebben gespeeld. De rol die zij spelen in het boek is dan weer verzonnen.
Ik vind dat jammer, tenenkrommend eigenlijk. De man heeft zich jarenlang beziggehouden met de feiten van de misdrijven. Hij heeft zaken opgelost, zelfs toen hij al met pensioen was. Ik moet het boek maar uit mijn gedachten zetten en Arnold in mijn herinnering houden zoals ik hem ooit heb leren kennen.
Goed, ik sta dus nu twijfelend voor mijn boekenkast. In de zomervakantie heb ik hem helemaal opgeruimd en met pijn in mijn hart vier big shoppers met boeken weggegeven. Ik weet dat ze goed terecht zijn gekomen, dus dat verzacht het allemaal wel weer. Maar … ik had ruimte in mijn kast. Een paar planken zelfs.
Op een onverklaarbare wijze schijnen boeken toch de mogelijkheid te hebben om zich stilletjes te vermenigvuldigen. De ruimte die ik had gecreëerd voor nieuwe boeken, is opeens volledig benut. Ik moet het onder ogen zien: ik ben een boekenjunk.
Maandag, dinsdag en woensdag
Met angst en beven voel ik dat mijn keel pijn begint te doen bij het slikken. Mijn hoofd vult zich met woelende wattenbollen. Niet weer hè.
Dus wel. Dinsdagmiddag zag ik de wereld voor een doedelzak aan en ben ik vroeg van kantoor naar huis gegaan en mijn bed ingedoken. Ik zal jullie niet vermoeien met het verloop van deze hoest, gesnotter en niesperiode.
Niesen, het kan je maar dwars zitten. (detail is dat, terwijl ik dit schrijf, ik wel de spelling van een simpel woord als niesen heb opgezocht. Wat is het nou: niesen of niezen. Het mag allebei dus heb ik dat raadsel nog even snel opgelost.) Niesbuien die zijn weerga niet kennen. Zes, zeven keer achter elkaar. Niet grappig dus.
Donderdag
Het wil niet over, hoewel het hoesten al minder is geworden, blijft het gesnotter vrolijk doorgaan. Toch staat er vandaag iets heel leuks op het programma. Iets waarop ik me al weken verheug en waar ik hoe dan ook bij wil zijn. Gelukkig heb ik de hele dag om me rustig te houden.
Even na zes uur vertrokken we vanaf Alphen aan den Rijn naar Hoorn. Op weg naar de presentatie van het nieuwe boek van mijn lieve vriendin Melissa Skaye. Overigens bijzonder moedig van de dames van Thrillers & More om mij als wandelend virus mee te nemen.
Hoewel … ze lachten me gewoon vierkant uit als ik een van mijn niesbuien kreeg.
De rit verliep iets minder voorspoedig dan gepland. Rond Amsterdam stonden we shocking klem in een file wat betekende dat we een pas na half acht bij de boekhandel naar binnen stapten, halverwege het interview dat Natasza Tardio met Melissa deed.
Hoewel ik zelf niet bepaald klein ben, stond ik achter een man die zeker nog een kop groter was dan ik. Letterlijk verdekt opgesteld. Na het interview kon ik me laten zien en echt … het gezicht van Melissa was goud waard. Een gezellige, drukbezochte presentatie en ondanks mijn verkoudheid heb ik er met volle teugen van genoten.
Vrijdag
Nu kom ik mezelf wel tegen natuurlijk. Ik ben gesloopt. Weer even terug naar af en me rustig houden. Beetje Netflix kijken. Veel uitrusten, paracetamol, anti hoest, neusspray.
Ik ben in de ban van The Killing (Amerikaanse versie). Mijn schrift en pen liggen naast me. Ik raak zachtjes aan in een schrijfflow. Een serie kijken en tegelijkertijd schrijven. Ik kan dat. Vroeger al wilde ik zoveel mogelijk geluid om me heen horen als ik moest leren. Hoeveelheden aantekeningen, kleine stukjes die ik later op mijn laptop kan uitwerken.
Ik
voel dat de rust mijn lijf goed doet. Kan ook de hoeveel paracetamol zijn geweest, maar ik begin me gewoon beter te voelen. Wat me nog nooit eerder is gebeurd, is nu een feit. Nog niet eens halverwege mijn nieuwe boek, maar ik heb een titel. Helaas … ik hou mijn kaken nog even stijf op elkaar.
Volgend jaar een nieuw boek. 2018 het lijkt nog zo ver weg, maar ik realiseer me dat dit jaar niet eens meer twee maanden duurt. Ik begin me al een beetje te verheugen op december. Ik hou van die maand, tenminste zodra die kerel met die lange baard weer is opgehoepeld naar Spanje. Ik ben een kerstmens, maar daarover zal ik tegen die tijd nog wel uitgebreid vertellen.
Zaterdag
Op tijd een paar boodschappen gedaan. Het was in ieder geval droog. Griep is een bitch. De minste inspanning kost moeite.
De schrijfflow is nog niet verdwenen. Schrift en pen blijven in de buurt. Ik kan me overigens zo af en toe uitstekend vermaken met de discussies die losbarsten op Facebook. Zwarte Pieten, witte chocolade en wat al niet meer. Ik blijf dan wel het type voyeur. Ik reageer er niet op, hoewel ik moet toegeven dat mijn handen weleens jeuken. Opvallend is wel dat degenen die weer zo’n overbekende discussie starten, zich achter een profielfoto verschuilen die een plaatje laat zien van huisdier, stripfiguur of iets dergelijks. Fake accounts?
Ook een leuk onderwerp trouwens. Ik krijg dagelijks vriendschapsverzoeken van goodlooking Amerikaanse militairen keurig uitgedost in uniform. Deze week een van een Chileense bankdirecteur. Mijn god, de dollartekens verschenen meteen voor mijn ogen. Jullie zullen begrijpen dat ik meteen op zijn onuitspreekbare naam klikte. Zijn vriendenlijstje was leeg, dus wat voelde ik me speciaal dat hij juist mij had uitgekozen om zijn eerste, enige en waarschijnlijk ook laatste vriendin te zijn. Shit! Hij maakte een foutje. Een dag later kreeg ik een verzoekje van een Amerikaanse zakenman, woonachtig in Chicago. Ander strak pak, dezelfde kop. Mijn teleurstelling was groot. De dollartekens veranderden in de Monopoly munteenheid.
Hoewel … zou hij een tweelingbroer hebben gehad?
