Vergeet de meisjes – Alma Mathijsen

Titel: Vergeet de meisjes
Auteur: Alma Mathijsen
Genre: Roman
Uitgeverij: De Bezige Bij
Publicatiedatum: september 2017
Aantal bladzijdes: 229
Recensie: Danielle

Alma Mathijsen (1984) is schrijver en beeldend kunstenaar. Op haar achttiende begon ze met schrijven voor de jongerenwebsite Spunk.nl. Ze was onderdeel van het columnistenduo Fanny & Alma in Het Parool. Verder schreef ze twee toneelstukken en een verhalenbundel en studeerde ze in New York een halfjaar creativewriting aan het Pratt Institute. In 2011 studeerde ze af aan de Gerrit Rietveld Academie afdeling Beeld & Taal en publiceerde ze haar debuutroman Alles is Carmen. In 2014 verscheen De grote goede dingen, over Alma’s vader Hub Mathijsen (1942-1994).

Op pad gestuurd door zijn hoofdredacteur reist de Amerikaanse journalist Fields met enige tegenzin naar Voorhorst om de beroemde schrijver Iris Kouwenaar te interviewen. Al gauw wordt hij overrompeld door een groeiende fascinatie voor de raadselachtige relatie tussen Iris en haar huisgenoot Kay. Hij dringt hun leven binnen en observeert de totale toewijding waarmee Kay haar steeds zieker wordende vriendin verzorgt. In hun eigen kleine wereld, tussen de muren van een slaapkamer in West-Friesland, zijn de twee vrouwen aan elkaar overgeleverd. Vergeet de meisjes laat een nieuw licht schijnen op vriendschap en de functie ervan in deze tijden waarin we twee opties hebben: vechten of jezelf afsluiten. Met een scherp analyserende blik verkent Alma Mathijsen de grenzen tussen liefde en obsessie, tussen zelfopoffering en egoïsme.

Vergeet de meisjes is een verhaal waarbij je de liefde voelt tussen twee vriendinnen. Alhoewel liefde vele betekenissen kan hebben en ook in verschillende vormen uitgedrukt kan worden. De schrijfstijl van de auteur is integer en elegant, net zoals Iris telkens wordt verzorgd door haar vriendin Kay. Maar niet alles wat mooi aan de buitenkant lijkt is ook mooi van binnenuit.

De een hield meer van de ander, en als ze dat niet allebei konden accepteren werd het ongemakkelijk.

In een adembenemend tempo volg ik Fields. Hij die dit alles observeert, twijfelt tussen helpen of weglopen. En wanneer help je iemand, door dat te doen wat een ieder zou doen? Ook al smeekt die ander om het juist niet te doen.
Het einde is in zicht, beslissingen moeten genomen worden. Wie kiest voor wie en wat gebeurt er vervolgens met die ander?
Stil wordt het na het lezen van de laatste zin, wetende dat er altijd liefde zal zijn. Als je aan een verhaal begint waarbij je totaal geen idee hebt wat er op je afkomt. Waar je vervolgens helemaal door wordt bevangen en niet meer wilt stoppen. Zo’n verhaal lag hier voor mij.

Leesplezier: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
Plot: 5
Schrijfwijze: 5
Spanning: 5

Ik geef Vergeet de meisjes welverdiende 5 sterren.

Danielle