Titel: De vijfde brief
Auteurs: Nicola Moriarty
Genre: Roman
Uitgeverij: De Fontein
Vertaling: Anna Livestro
Publicatiedatum: september 2017
Aantal bladzijdes: 300
Recensie: Heidi
Over de schrijfster:
Nicola Moriarty is een Australische schrijfster en zusje van bestsellerauteurs Liane en Jaclyn Moriarty. Ze debuteerde in 2012 met de roman Free Falling, dat in het Nederlands is verschenen als In vrije val. Een jaar later verscheen haar tweede boek Paper Chains.
Achterflap:
Al op de middelbare school waren Joni, Deb, Eden en Trina de beste vriendinnen. Ze deelden altijd alles – roddels, verliefdheden, geheimen. Maar sindsdien zijn hun levens elk een eigen richting op gegaan en zelfs hun jaarlijkse weekje weg met z’n vieren voelt steeds meer als een verplichting. Dit jaar heeft Joni een plan: eindelijk weer eens écht naar elkaar luisteren. Elk van hen schrijft een brief, met daarin een geheim dat ze nog nooit met elkaar gedeeld hebben. De uitkomst maakt pijnlijk duidelijk dat ze elkaar lang niet zo goed kenden als ze dachten. Dan ontdekt Joni een vijfde brief, een brief waarin een van hen vertelt hoezeer ze een van haar vriendinnen háát om iets wat jaren geleden is gebeurd en hoe vaak ze op het punt heeft gestaan haar iets aan te doen. Wie van hen heeft dit geschreven? En wie kan Joni nog vertrouwen?
Ik kan dit niet met hen delen. Ook al is het anoniem. Wat als ze het niet begrijpen? Misschien veroordelen ze me wel. Misschien maken ze er een big deal van. En zo belangrijk is het nu ook weer niet.
Wat ik van dit verhaal vind:
Toen ik deze roman in m’n handen hield en de cover bekeek, waar vrolijk gekleurde brieven en een aansteker op staan, werd ik best benieuwd naar het verhaal. Dit ook omdat ik normaal nooit romans lees en daar best een beetje huiverig voor was, want stel je nu voor dat ik het niets vond? Nieuwsgierig begin ik te lezen.
Het verhaal gaat van start met een proloog waarin Joni een brief vindt. Daarna maken we al snel kennis met Joni’s vriendinnen; Deb, Eden en Trina, de meiden zijn als sinds de middelbare school bevriend en delen lief en leed met elkaar. Maar is iedereen wel wie ze zegt dat ze is?
De schrijfstijl van Nicola Moriarty is pakkend en zorgt ervoor dat je vlot door leest.
Bij de komst van de brieven waarin alle vriendinnen anoniem een brief met een geheim naar elkaar schrijven en er dan ook nog een vijfde brief wordt gevonden, kan het gissen beginnen. Achterdocht, beschadigd vertrouwen en verraad vliegen als warme broodjes over de toonbank.
In het verhaal zit een flinke dosis onderhuidse spanning, je wilt zo snel mogelijk verder lezen om de volgende brief te kunnen lezen, benieuwd welk geheim daarin ontrafeld wordt.
De schuine stukjes tekst aan het begin van een nieuw hoofdstuk waarin één van de vriendinnen aan het woord is, maakt nieuwsgierig, van wie is deze gedachtegang?
Dit alles zorgt voor een mysterieus tintje, waardoor je getriggerd wordt om door te blijven lezen. Je wilt gewoon weten van wie deze gedachtegang is en wie de brieven heeft geschreven. En van wie is de vijfde brief?
De hoofdstukken worden afgewisseld in de maanden juni en juli, het vriendinnenweekend vindt plaats in juni en in juli is Joni aan het biechten bij de pastoor. Dit vind ik ook erg origineel gedaan, want ook hier werd ik nieuwsgierig waarom Joni daar zat. Had zij soms ook een geheim?
Ik vond De vijfde brief heerlijk om te lezen, alles wat ik graag zie in een goed boek was aanwezig.
Het is een wonderlijk feit dat je nooit echt alles over iemand kunt weten wat er te weten valt, hoe close je ook met hem of haar denkt te zijn.
Samenvatting:
Al met al is dit uitstapje naar een ander genre me goed bevallen, ik ben zeker van plan om nu eens vaker een roman te gaan lezen.
De vijfde brief krijgt van mij 4 sterren.
Heidi
