Titel: Dagen van schaamte 
Auteur: Lieneke Dijkzeul
Genre: Thirller
Uitgeverij: Ambo|Anthos Uitgevers
Publicatiedatum: november 2016
Aantal bladzijdes: 254
Recensie: Amanda
Cover
Ik vind het een vrij nietszeggende cover, zeker niet voor een thriller. Niet echt aantrekkelijk. Gebroken glas waar je de schim van iets groens en blauws in ziet, lucht en bomen? Ik zou hem niet zo snel oppakken als ik hem zou zien liggen in de winkel, vind hem een beetje saai.
Auteur
Lieneke Dijkzeul behoeft weinig introductie denk ik zo. Ze heeft al een redelijk aantal thrillers op haar naam staan, waarvan een aantal titels ook in Duitsland is verschenen. Daarnaast werden een aantal van haar boeken genomineerd voor verschillende thrillerprijzen. Naast thrillers schrijft ze ook scenario’s en kinderboeken.
Achterflap
Pieter Elting is een geslaagd man: glanzende carrière, groot huis, dure auto. Dan slaat het noodlot toe: op klaarlichte dag wordt hij ontvoerd en vervolgens opgesloten in een lege kamer. Hoewel hij ervan overtuigd is dat hij daar nooit eerder is geweest, komt de plek hem toch bekend voor. Maar waarom is hij hier? Zijn ontvoerders geven hem geen verklaring. Integendeel, hij krijgt de opdracht er zelf achter te komen. Als hem ten slotte de schrijnende reden duidelijk wordt, bekent hij schuld, maar alleen om zijn leven te redden. Dagen van schaamte is een verhaal over onmacht en eenzaamheid, vol psychologische spanning
Mening
Haat was een omnivoor, hij vrat warmte, vriendschap, empathie, liefde. Alleen het geweten kotste hij uit, omdat dat onverteerbaar was.
Het duurde lang voordat het verhaal enigszins op gang kwam. Na de ontvoering van Pieter gebeurt er voor mijn gevoel weinig tot niks meer. Het verhaal kabbelt voort en we kwijnen samen met Pieter steeds verder weg. De reden waarom hij ontvoerd is en waarom hij in deze situatie is beland, blijft heel lang onduidelijk. Voor de lezer, maar ook voor Pieter. Personages en dan vooral Pieter en de vrouwelijke ontvoerder worden goed tot erg goed uitgewerkt. We beleven het verhaal grotendeels door de ogen van Pieter en daardoor leren we hem ook goed kennen. Zijn angsten en onzekerheden komen steeds meer bovendrijven.
Je kende me beter dan ik mezelf, mama, maar nu kunnen we daarover niet meer praten, want je geest is al gestorven, binnenkort volgt het omhulsel. Het gekrompen lichaampje dat in niets herinnert aan de mooie vrouw die je was.
Het uiteindelijke onderwerp van het verhaal vond ik heel mooi en waarheidsgetrouw weergegeven. Ik ga er niet teveel over zeggen omdat ik denk dat dit al teveel weggeeft van het verhaal en de reden van de ontvoering. Maar schrijnend is het onderwerp zeker en voor mij ook behoorlijk herkenbaar. Ondanks dat het boek nergens echt spannend was, word je op den duur toch nieuwsgierig hoe het nu verder gaat met Pieter en wat nu eigenlijk de reden is dat juist hij ontvoerd is. Vooral de stukken uit het “dagboek” van de vrouwelijke ontvoerder grepen mij erg aan. Wat ik wel nog even wil aangeven is dat de titel na het lezen helemaal verduidelijkt wordt en je hier niet meer om heen kunt. De titel is een perfecte weerspiegeling van het onderwerp van het boek. Heel goed gevonden.
Foto’s zetten de tijd stil. Ze liegen niet. De enige manier om het leven te begrijpen is door het vast te leggen. Foto’s zijn betrouwbaar, je geheugen niet.
Dagen van schaamte kan ik niet als thriller bestempelen. Psychologisch is het daarentegen wel. Na een wat trage start ontvouwt zich een interessant verhaal met een erg schrijnend onderwerp. Mooi weergegeven.
Spanning: 2,5
Plot: 3,5
Leesplezier: 3
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Hiermee wordt de eindconclusie van Dagen van schaamte een krappe 3,5 ster.
Amanda
